Być może Fox miała urodzić się jako chłopiec. Niespokojna i uparta awanturniczka zawsze trzymała rodziców w napięciu, nieustannie uciekając z lekcji robótek ręcznych i muzyki, tak popularnych wśród wszystkich innych młodych dam. Jej rodzice w końcu pogodzili się z faktem, że prawdopodobnie nigdy nie zobaczą swojej najmłodszej córki w sukni ślubnej. Kto przy zdrowych zmysłach poślubiłby tak upartą dziewczynę?

Według standardów jej gatunku Fox nie była też jakąś wielką pięknością: jej uszy były za małe, a ciało niedostatecznie owłosione. Dziewczyna była tego świadoma i jakby chcąc to sobie zrekompensować, stała się jeszcze bardziej irytująca dla otaczających ją osób, wywołując zamęt swoim uporem i szokującym zachowaniem. Na początku inne kobiety się z niej śmiały, ale wkrótce zaczęły zauważać, że wybryki Fox nie tylko nie zniechęcały mężczyzn, ale wręcz zapewniły jej pewien szacunek i wsparcie. Dlaczego? Ponieważ nikt tak dobrze nie znał się na broni, jak ta psotna dziewczyna. Zaprojektowała i wykonała co najmniej trzydzieści różnych broni prochowych i dział samobieżnych. Niestety, ponieważ w ojczyźnie Fox od ponad siedmiu stuleci nie było wojen, jedynym zastosowaniem jej wynalazków było rozpylanie trucizny przeciw szkodnikom w ogrodach, wywoływanie lawin i odstraszanie górskich trolli. Co więcej, broń Fox nigdy nie była tak popularna, jak urządzenia jej siostry, Annie. Annie we wszystkim przewyższała Fox i zawsze znajdowała się w centrum uwagi. Oczywiście z wyjątkiem sytuacji, gdy chodziło o wytwarzanie broni. Z zasady nie zajmowała się bronią, uważając wytwarzanie jej za domenę wyłącznie męską – nie wspominając o tym, że było to zupełnie bezcelowe w przypadku braku wojny. Przynajmniej na razie...

Pewnej nocy całe miasto zostało wyrwane ze spokojnego snu przez straszliwy dźwięk grzmotu i zapach spalenizny. Rytmiczne dudnienie wstrząsało ulicami, jakby przez miasto przechodziła ogromna bestia, miażdżąc wszystko na swojej drodze. I faktycznie, dokładnie tak było.

Mieszkańcy zaczęli w panice biegać w tę i we w tę, krzyki wypełniły ulice, matki pospieszyły, by chronić swoje dzieci, a Fox po prostu stała przy oknie i zaciskała swoje małe piąstki. Nawet nie przyszło jej do głowy, że jej siostra Annie nadal beztrosko chrapała w sąsiednim pokoju, nic nie słysząc dzięki nowo zaprojektowanym zatyczkom do uszu wyciszającym dźwięk.

Coś eksplodowało na ulicy, a kilka drzew upadło z okropnym trzaskiem. Ludzie wybiegali z domów ze swoim najcenniejszym dobytkiem, inni zaś toczyli walkę już tylko o zgliszcza. Fox natomiast spokojnie zeszła po schodach do swojego warsztatu, cicho pogwizdując popularną lokalną melodię. Ogłuszający ryk odbił się echem po ulicy, a dom trzy przecznice dalej zawalił się pod ciężarem potwornego olbrzyma. Gęsta chmura pyłu wypełniła całą okolicę, czyniąc grzmiące kroki śmiercionośnej bestii jeszcze bardziej przerażającymi.

Annie, wciąż smacznie śpiąca, przeciągnęła się trochę, cmoknęła słodko usta i przekręciła się na drugi bok. Zatyczki trzymały się mocno w jej uszach, nie dopuszczając nawet najmniejszego hałasu, który zakłóciłby sen dziewczynki.

Tymczasem Fox założyła rękawiczki, chwyciła ciężkie wiadro i nabrała do niego pokaźnej ilości dziwnego czarnego proszku. Dom nad drogą nagle stanął w płomieniach, gdy potwór rozerwał rury gazowe, tak starannie wykonane przez Annie. „Ten potwór naprawdę się o to prosi” – pomyślała Fox, zdejmując prześcieradło z dziwnego urządzenia ukrytego w ciemnym kącie.

Kiedy nieustraszona dziewczyna wyszła ze swojego warsztatu, powitał ją gorący oddech potwora na policzku. Kilkoma zręcznymi ruchami załadowała czarny proch do Pogromcy Burz, swojego najnowszego superciężkiego działa, i wycelowała. Potwór wydał z siebie przerażający wrzask, gdy ogień trawił jego skórę, powodując śmiertelne obrażenia w ciągu kilku sekund. Złapał się za swój ogromny brzuch i zachwiał się, aż w końcu ciężko upadł prosto na ukochany dom sióstr.

Annie nagle obudziła się, kichając w niekontrolowany sposób z powodu unoszącej się chmury kurzu, oszołomiona wstrząsami szarpiącymi jej łóżko. Rozejrzała się dookoła i przez przymknięte powieki dostrzegła surrealistyczną scenę: jej rodzinne miasto w ruinie, ogromne potworne stworzenie rozciągnięte na ulicy i rozentuzjazmowani obywatele tłoczący się na zewnątrz. Wierząc, że to wszystko jest wytworem jej wyobraźni, kichnęła jeszcze raz i ponownie zapadła w głęboki sen.

Wieść o tym, czego dokonała Fox i jej potężna broń, rozeszła się daleko poza miasto i dotarła do samego cesarza Engvara, który zaprosił odważną wynalazczynię do stolicy, przydzielając ją do oddziału walecznych Strażników. Wreszcie znalazło się miejsce, w którym Fox mogła naprawdę wykorzystać swoje talenty!