– Nawet nie potrafią znaleźć sobie przyzwoitego króla, prawda? – burknął Heidi, starannie wycierając szmatką swojego pupila, jadowitego węża Kobę. Heidi nie lubił oszustów, zwłaszcza po tym, co przydarzyło mu się piętnaście lat temu.

Był jeszcze dzieckiem, kiedy w lesie pojawił się Gurjar, który przechadzał się dumnie po okolicy ze swoją świtą. Przyćmiewał słońce swoją wielkością, wyglądając jak najpiękniejszy tygrys na świecie! Wszystkie zwierzęta gromadziły się wokół, aby z entuzjazmem wsłuchiwać się w przemówienia nowego bohatera, którego mądre słowa płynęły niczym rzeki. I nikt nie miał wątpliwości, że to właśnie on powinien zostać nowym królem lasu.

W tamtych czasach ludzie i zwierzęta dopiero zaczynali się ze sobą dogadywać. I wydawało się, że z nowym królem wszystko ułoży się jeszcze lepiej. Gurjar szybko wczuł się w swoją nową rolę. Mianował sługi i ustalił dla wszystkich codzienny rozkład zajęć. Jednak temperament tygrysa okazał się dość wymagający: jego królewską przychylność można było zdobyć jedynie poprzez bezwarunkowe posłuszeństwo.

Stosunki między zwierzętami a ludźmi również uległy pogorszeniu — król Gurjar zaczął rozkazywać swoim sługom, by plądrowali ludzkie pola i wioski. Następnie napady na wsie zamieniły się w ataki na miasta. Ale kroplą, która przelała czarę goryczy, było zniknięcie nowo narodzonego syna ludzkiego władcy. Z rozpaczy odchodząc od zmysłów, król ludzi oskarżył mieszkańców lasu o porwanie jego następcy. Wściekli i uzbrojeni po zęby ludzie wyruszyli w stronę lasu, aby dokonać zemsty. Zwierzęta, śmiertelnie urażone tak poważnym oskarżeniem, również przygotowywały się do krwawej bitwy.

Ale mały Heidi miał inny plan. Miłośnik kamuflażu, który znał las jak własną kieszeń, udał się prosto do pałacu Gurjara. Zaglądając przez okno i spodziewając się zobaczyć króla dżungli planującego obronę swojego królestwa, szczęka mu opadła na widok tego, co faktycznie zobaczył: wielkiego, obrzydliwego demona, który miał zamiar pożreć porwane dziecko! Co robić? Jak powstrzymać to morderstwo? Heidi desperacko szukać czegoś, czym mógłby rzucić – ach, no tak, wąż! – i wyrzucił go przez okno. Wąż był nader oszołomiony takim obrotem sprawy, mimo to posłusznie zatopił zęby w celu. O dziwo, to wystarczyło, aby wysłać potwora z powrotem do piekła. Dziecko zostało uratowane, a ludzie, dowiadując się, że Gurjar był w rzeczywistości demonem, odwołali atak. Mieszkańcy lasu nie byli winni tej nikczemności; to zły demon chciał zasiać niezgodę między ludźmi i zwierzętami. W ten sposób ponownie zapanował między nimi pokój. Jadowity wąż Koba również nigdy nie zapomni tego zdarzenia i od tego dnia on i Heidi są najlepszymi przyjaciółmi.

– Królowie, królowie... – Heidi pokręcił swoją kudłatą głową. – Kto ich potrzebuje? Życie jest wystarczająco dobre takie, jakie jest! Splunął na trawę, rozprostował nogi i poszedł do obozu Strażników.