Kiedy Thea była jeszcze bardzo młodą i naiwną elfką, los spłatał jej okrutnego figla. Często zdarza się to tym, którzy wierzą, że Światło ma w sobie tylko Prawdziwe Dobro i w ten sposób dają się oszukać.

Thea dołączyła do Kultu Solaris, który czerpie swoją moc z oddawania czci Tytanom Światła, mając nadzieję na przyniesienie światu dobra i pomoc potrzebującym. Łatwowierna jak wszyscy młodzi ludzie, Thea całkowicie poświęciła się zgłębianiu Kultu i nie zauważyła, że stawała się fanatyczką.

Jak wszyscy fanatycy, kierowani wzniosłymi ideałami i chęcią zmiany świata, młoda elfka pozwoliła, aby w jej życiu zamieszkało okrucieństwo i zniszczenie. Wyznawcy Kultu dopuszczali się wielu mrocznych czynów w imię Światła. Kluczowym momentem dla Thei był atak na małą osadę wampirów wyznających Kult Nocy.

Tego jasnego dnia, w cudownym letnim słońcu, ziemia nasiąkła krwią ich wrogów. Thea czuła się niczym miecz prawego Światła, zadając śmiertelne ciosy na lewo i prawo, nie zatrzymując się nawet na chwilę, aby pomyśleć o tym, co robi. Dopiero gdy jej oddział zakończył rzeź, oczy młodej elfki w końcu się otworzyły. Zobaczyła przed sobą amulet z krwistoczerwonym kamieniem, wdeptany w ziemię i zbryzgany krwią. Wszędzie wokół niej leżały ciała niewinnych wieśniaków; ich zniekształcone kończyny sterczały pod nienaturalnym kątem. Tlący się żar, krew i śmiertelna cisza...

Elfka nie mogła pogodzić się z tym, czym się stała służąc Kultowi Solaris. Coś w niej pękło, jakby zegar stracił kluczowe koło zębate, zatrzymując czas na zawsze. Być może tym kołem zębatym była jej naiwność, a może duma.

Thea uciekła z polany, a za nią podążyły zdumione spojrzenia i krzyki jej byłych przyjaciół. Uciekała przed Kultem, przed śmiercią, przed wstydem i samą sobą. Biegła i biegła, nie zwracając uwagi, gdzie niosły ją nogi, aż znalazła się w nieznanym lesie. W tym momencie odnalazła ją Bestia.

Okropne oczy drapieżnika zdawały się wypalać duszę Thei. Poczuła ucisk w sercu. Elfka znów zaczęła biec z całych sił, słysząc wściekłe wycie i tupiące kroki Bestii depczącej jej po piętach. Wiedziała, że jeśli Bestia ją złapie, jej życie się skończy i nigdy nie będzie mieć szansy odkupienia swoich win.

Gałęzie biły elfkę w twarz, a jej stopy wpadały w dziury i plątały się w wielowiekowym mchu. Wspinając się na wzgórze, Thea straciła równowagę, potknęła się i wpadła wprost do wąwozu. Bestia zwolniła tempo i zaczęła schodzić w dół, widząc, że jej ofiara nie może teraz uciec.

Wylądowawszy bez szwanku na dnie wąwozu, Thea zerwała się na równe nogi i już zaczęła szukać wyjścia, gdy nagle zobaczyła leżącego w pobliżu rannego jelonka. Patrząc w oczy zwierzęcia, widziała w nich ból i błagalne wołanie o pomoc. W tym momencie zrozumiała, że nie może już uciekać: musi chronić słabych przed zagrożeniami. To była dla niej szansa na odkupienie win.

Nagły spokój zapanował w duszy Thei, gdy odwróciła się, by stawić czoła Bestii i pokonać siły zła – na świecie i w niej samej. Bitwa była wyczerpująca, ale Thea wyszła z niej zwycięsko. Gdy jej martwy wróg osunął się ciężko na trawę, Thea, ranna i wyczerpana, upadła obok niego.

Umysł elfki miał już odpłynąć w zapomnienie, gdy zobaczyła, jak ranny jelonek nagle przemienia się w piękną kobietę o imieniu Ingrid – cesarzową Starego Gaju. Okazało się, że cała ta awantura z Bestią i wybór pomiędzy ratowaniem a ucieczką były próbą. Thea przeszła ją, udowadniając, że jest tego warta. Ingrid uleczyła rany Thei i wyczuwając w dziewczynie moc Światła i chęć czynienia dobra, zaproponowała jej, aby została Opiekunką Starego Gaju.

Thea zawsze marzyła, by chronić i uzdrawiać ten świat, a teraz sama była zdruzgotana i załamana. Czując potrzebę odpokutowania za grzechy i uzyskania przebaczenia, elfka chętnie przyjęła przysięgę Opiekunki i rozpoczęła szkolenie.

Z pomocą Ingrid nauczyła się, jak okiełznać niszczycielską moc „białego” światła i przekształcić je w uzdrawiające „zielone” światło.

Podczas szkolenia Thea zakochała się w Kaiu, który odkopywał ruiny orkowego miasta Santar i pomagał chronić Gaj. Ten młody elf pochodził ze skromnej rodziny, ale mimo to był osobą dość narcystyczną. Pewnego razu prawie zginął, realizując własne cele; tylko Thea mogła go uratować, ryzykując przy tym swoje życie. Od tego czasu ich związek stał się silniejszy, ale zbyt pewny siebie Kai nadal często popełniał błędy, a Thea, wciąż obciążona poczuciem winy, próbowała je naprawiać.

Kiedy Thea ukończyła szkolenie i w pełni opanowała swoje nowe moce, zdała sobie sprawę, że aby pokonać demony winy, które dręczyły jej duszę, nie wystarczy pozostać Opiekunką Gaju. Dziewczyna dołączyła do zakonu Strażników, aby chronić Dominium i powstrzymać bezsensowny rozlew krwi.