Nie pamiętał, ile razy wiosna zastępowała jesień, a wędrowne ptaki i wdzięczne promienie słońca, które na chwilę spoczywały na jego potężnych ramionach, nie poruszyły jego skamieniałego serca. Był czterorękim stworzeniem wykutym z kamienia, posągiem wyrzeźbionym przez nieznanego artystę i pozostawionym w lasach Wilheim od niepamiętnych czasów. Nieruchomy olbrzym, uzbrojony we włócznie, pełnił tę cichą wartę przez dziesięciolecia. Ani okrutne zamiecie, ani ulewny deszcz, ani lodowaty wiatr wiejący w plecy nie były w stanie zakłócić jego spokoju. Czasami w pobliżu wybuchały wojny lub jakiś nieostrożny wędrowiec przypadkowo wzniecał pożar lasu – przez cały ten czas nieruchoma twarz kamiennego olbrzyma nie zdradzała żadnych oznak zainteresowania czy niepokoju. Tak mijały lata, aż pewnego dnia jakaś dziewczyna z rozczochranymi włosami i oczami pełnymi strachu pojawiła się znikąd i padła wyczerpana u stóp posągu.

Jej ciało było pokryte ranami ciętymi i siniakami, a ubranie poplamione krwią. Ale nawet w takim stanie trudno było nie zauważyć urody nieznajomej: boskie rysy twarzy, piękne brązowe oczy z gęstymi rzęsami, zgrabna sylwetka i delikatne dłonie.

Jej konające ciało leżało na ziemi, przerywając spokój lasu, podczas gdy posąg górował nad nią w niewzruszonej obojętności. Blada skóra nieznajomej, szkarłatne plamy na jej białej sukience – w tej scenie było coś surrealistycznego, coś niepokojącego.

Nagle powieki dziewczyny zatrzepotały, a w kąciku jej ust pojawiła się strużka krwi. Jej zakrwawione usta wydały ochrypły szept:
– Letitia... Robert... mała Jocelyn... mamo, mamo! Czyżby zaczęło padać? Uważny obserwator mógłby dostrzec pojedynczą kroplę spływającą po zimnym policzku nieruchomej wojowniczki.

– Mój drogi domu, mój narzeczony... gdzie jesteście? – kontynuowała ranna nieznajoma łamiącym się głosem, który był niczym pojedynczy nieziemski dźwięk przerywający ciszę lasu. – Mrok zniszczył wszystko, co kochałam... a teraz chce... mojej duszy...

Masywna ręka posągu nagle zadrżała, jakby ożyła. A może po prostu to doskonałe dzieło w końcu ugryzł ząb czasu?

W tym momencie spomiędzy drzew tajemniczo wyłoniła się dostojna postać wysokiej kobiety w czarnych szatach.

– Ach, tu jesteś, moja droga! – powiedziała z uśmiechem, robiąc krok do przodu. – Ostatnia ocalała z szumowin Wilheim... Cóż, los rozdał ci kiepskie karty, prawda?

– Sylfide... – wykrztusiła dziewczyna, a na jej twarzy malował się potworny ból. – Bez względu na to, ile naszych żyć i dusz zabierzesz, nigdy nie będziesz zaspokojona, ponieważ jesteś pusta w środku... pusta... i nienawistna... Pomiot Mroku zawsze będzie chcieć więcej... Próbowała podnieść się z ziemi, spoglądając na napastniczkę z zaciekłością, pomimo krwi, która stale wsiąkała w jej sukienkę.

Kobieta w czerni zmarszczyła brwi, a między jej dłońmi pojawiła się czarna błyskawica, buzująca energią.

– Giń, Światło! – krzyknęła i wbiła zabójczą błyskawicę w pierś swojej ofiary z przeraźliwym skwierczeniem.

Dziewczyna została odrzucona do tyłu, obryzgując blady marmur posągu krwią, i ostatecznie spoczęła na leśnej ściółce, z oczami wciąż szeroko otwartymi z szoku i ziejącą czarną dziurą wypaloną w klatce piersiowej. Jej ramiona były szeroko rozłożone, a w otwartej dłoni spoczywał wisiorek w kształcie serca z wygrawerowanym imieniem „Dante”, wyblakłym od upływu czasu. Czarnoksiężniczka Mroku wyprostowała się i ponownie ironicznie się uśmiechnęła, wyraźnie zadowolona. Wykonała swoje zadanie i odwróciła się, by odejść.

Nagle z broni w rękach posągu rozbłysło jasne światło, oświetlając przyćmione leśne otoczenie. Posąg drgnął i potrząsnął głową, jakby próbując sobie coś przypomnieć, a następnie szybko podniósł jedną ze swoich włóczni i rzucił nią w zabójczynię. Kobieta w czerni odwróciła się ze zdziwieniem, spojrzała na swojego wcześniej nieruchomego napastnika, a następnie spojrzała w dół, by zobaczyć włócznię wystającą z jej klatki piersiowej. Ledwo zdążyła zdać sobie sprawę z tego, co się stało, padła na ziemię, wydając z siebie śmiertelne westchnienie.

Kamienny wojownik, który nagle doświadczył uczuć żywych istot po tylu latach zimnego snu, pochylił się nad martwą dziewczyną u swoich stóp i pogłaskał ją po głowie. Następnie wziął wisiorek z jej ręki, wyprostował się i spojrzał na otaczający go las: – Ból innych dotknął mnie, ożywił. Ale czymże jest życie, jeśli używa się go do odbierania życia, uczuć i dusz innych? W takim przypadku lepiej być kamiennym posągiem. Nie wiem, kim była ta dziewczyna, ale od dziś będzie żyć we mnie. Od teraz będę nazywać siebie Dante i zaciekle sprzeciwiać się każdemu, kto żeruje na słabych i bezbronnych. Zostanę obrońcą Światła!