เขาจำไม่ได้ว่าฤดูใบไม้ผลิเข้ามาแทนที่ฤดูใบไม้ร่วงกี่หนแล้ว และนกย้ายถิ่นที่พักอยู่บนไหล่อันทรงพลังของเขากับแสงตะวันอันสวยงามที่สัมผัสกระทบไหล่นั้นเช่นกัน ต่างก็ไม่ได้ทำให้หัวใจหินของเขารู้สึกสั่นคลอน เขาเป็นสิ่งมีชีวิตสี่แขนที่ถูกตัดออกมาจากหิน เป็นรูปปั้นที่แกะสลักโดยศิลปินนิรนามและถูกทิ้งให้ยืนอยู่ในป่าแห่งวิลไฮม์มาแสนนมนาน ยักษ์ที่ไม่สามารถเคลื่อนที่ได้และมีหอกเป็นอาวุธ ได้ทำหน้าที่อยู่เงียบๆ เช่นนี้มานานหลายทศวรรษ จะเป็นพายุหิมะที่รุนแรง ฝนที่ตกอย่างโหมกระหน่ำ หรือลมหนาวจัดที่ตกกระทบใส่หลังของเขา ก็ไม่สามารถปั่นป่วนความสงบสุขของเขาได้ บางครั้งก็อาจมีสงครามปะทุขึ้นในพื้นที่ใกล้เคียง หรือนักเดินทางผู้สะเพร่าบางคนอาจก่อไฟป่าโดยไม่ได้ตั้งใจ ทว่าใบหน้าที่นิ่งเฉยของยักษ์หินไม่ได้แสดงท่าทีสนใจหรือกังวลแต่อย่างใด หลายปีผ่านไป จนกระทั่งวันหนึ่ง จู่ๆ ก็มีเด็กผู้หญิงผมเป็นกระเซิงและดวงตาเบิกกว้างคู่ที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวปรากฏตัวออกมา แล้วทรุดตัวลงหมดแรงอยู่ที่เท้าของรูปปั้น

ร่างกายของเธอเต็มไปด้วยรอยกรีดและรอยฟกช้ำ ส่วนเสื้อผ้าก็เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด แต่ถึงแม้จะอยู่ในสภาพเช่นนี้ ก็สังเกตเห็นความงามของคนแปลกหน้าผู้นี้ได้ไม่ยากเลย ทั้งใบหน้าอันงดงามดั่งเทพี นัยน์ตาสีน้ำตาลสวยพร้อมขนตางอนดำสนิท รูปร่างเพรียวบางและมือเรียวเล็ก

ร่างที่ดูไร้วิญญาณของเธอนอนแผ่หลาอยู่บนพื้น ทำลายความเงียบสงบที่มีอยู่เป็นประจำของป่า ในขณะที่รูปปั้นตั้งตระหง่านเหนือเธอก็ยังไม่ยินดียินร้ายเช่นเดิม ผิวของคนแปลกหน้าซีดเผือก สีแดงเข้มเปื้อนกระจายอยู่บนชุดสีขาว มีบางอย่างที่เหนือความจริงเกี่ยวกับภาพที่ได้เห็นนี้เสียจนน่าสะเทือนอารมณ์

ทันใดนั้นเปลือกตาของหญิงสาวก็กระพริบรัวและมีเลือดไหลซึมปรากฏที่มุมปากของเธอ ริมฝีปากที่เปื้อนเลือดพยายามเอ่ยคำพูดอันแหบเครือออกมาด้วยเสียงแผ่วเบา “เลติเทีย... โรเบิร์ต... โจเซลินลูกรัก... แม่ แม่!” ฝนเริ่มตกแล้วเหรอ ผู้ช่างสังเกตอาจเห็นได้ว่ามีฝนหยดหนึ่งไหลลงมาบนแก้มอันเย็นเฉียบของนักรบที่ไม่ขยับเขยื้อน

“บ้านที่แสนอบอุ่นนั่น คู่หมั้นของข้า... เจ้าอยู่ไหน” เสียงแหบแห้งของหญิงแปลกหน้าที่บาดเจ็บยังคงดังต่อไป เป็นเสียงที่ประหลาดเพียงเสียงเดียวในป่าที่เงียบงัน “ความมืดทำลายทุกสิ่งที่ข้ารัก... แล้วตอนนี้มันก็ต้องการ... ดวงวิญญาณของข้า...”

จู่ๆ มือขนาดมหึมาของรูปปั้นก็สั่นราวกับว่ามันยังมีชีวิตอยู่ หรือมันก็แค่เป็นงานฝีมือชั้นดีที่ในที่สุดก็เริ่มแสดงสัญญาณของความทรุดโทรมกันนะ

ทันใดนั้น ร่างสูงสง่าของหญิงสาวในชุดคลุมสีดำก็ปรากฏตัวขึ้นอย่างลึกลับจากหมู่ไม้

“อ้า อยู่นี่เอง แม่สาวน้อย!” เธอพูดพร้อมแสยะยิ้มและก้าวไปข้างหน้า “ผู้รอดชีวิตคนสุดท้ายของพวกวิลไฮม์ชั้นต่ำ... โชคชะตาเล่นตลกกับเจ้าให้ต้องเจอความยากลำบากใช่ไหมล่ะ”

“ซิลไฟด์...” หญิงสาวเอ่ยด้วยเสียงแหบแห้ง ความเจ็บปวดแสนสาหัสปรากฏชัดบนใบหน้าของเธอ “ไม่ว่าเจ้าจะเอาชีวิตและดวงวิญญาณของเราไปกี่ชีวิต เจ้าก็ไม่มีวันพอใจหรอก เพราะข้างในตัวเจ้ามัน... ว่างเปล่า...และน่ารังเกียจ... ตัวแทนความมืดจะหิวกระหายมากขึ้นเรื่อยๆ เสมอ...” เธอพยายามลุกขึ้นจากพื้น จ้องมองผู้ร้ายด้วยความมุ่งมั่นอันแรงกล้า แม้ว่าเลือดจะเปียกโชกเสื้อผ้าอาภรณ์ของเธออยู่เรื่อยๆ ก็ตาม

ใบหน้าของผู้หญิงในชุดดำขมวดคิ้ว และระหว่างมือของเธอนั้นก็มีสายฟ้าสีดำปรากฏขึ้นพร้อมกับพลังงานที่เป็นประกาย

“หายไปซะ แสงสว่าง!” เธอตะโกนลั่นและแทงสายฟ้าปลิดชีพเข้าที่หน้าอกของเหยื่อ พร้อมกับเสียงอันร้อนฉ่าน่าเขย่าขวัญ

หญิงสาวถูกโยนไปด้านหลัง ทำให้เลือดสาดกระเด็นโดนรูปปั้นหินอ่อนสีซีด และสุดท้ายก็นอนไม่ไหวติงบนพื้นป่าเป็นที่สุดท้าย ดวงตาของเธอยังคงเบิกกว้างด้วยความตกใจ โพรงกลวงดำมืดไหม้อยู่ที่อกของเธอ แขนของเธอกางออกกว้าง และสิ่งที่อยู่บนฝ่ามือนั้นคือจี้รูปหัวใจที่สลักชื่อ “ดันเต้” ซึ่งปรากฏไม่ค่อยชัดเจนนักเนื่องจากเลือนหายไปตามกาลเวลา จอมเวทหญิงแห่งความมืดยืดตัวขึ้นและแสยะยิ้มอีกครั้งอย่างพอใจ ภารกิจของเธอสำเร็จแล้ว แล้วเธอก็หันตัวกลับและจากไป

ทันใดนั้นแสงจ้าก็ส่องสว่างมาจากอาวุธในมือของรูปปั้น สร้างความสว่างไสวไปทั่วป่าทึบ เขาตัวสั่นระริก ส่ายหัวราวกับกำลังพยายามจำอะไรบางอย่าง จากนั้นจึงยกหอกขึ้นโดยพลันแล้วขว้างใส่ฆาตกร ผู้หญิงในชุดดำหมุนตัวกลับมาด้วยความประหลาดใจ จ้องมองไปยังผู้โจมตีที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยขยับเขยื้อนเลย พอมองลงไปก็เห็นหอกยื่นออกมาจากหน้าอกของเธอ เธอแทบไม่มีเวลาได้ตระหนักว่ามันเกิดอะไรขึ้นก่อนที่เธอจะทรุดตัวลงกับพื้น และถอนหายใจเป็นเฮือกสุดท้ายของชีวิต

นักรบหิน ซึ่งตอนนี้สัมผัสได้ถึงความรู้สึกของการมีชีวิตที่พรวดเข้ามาหลังจากหลับใหลมานานนับหลายปี โน้มตัวลงมาหาหญิงสาวที่หมดลมหายใจและลูบหัวของเธอ จากนั้นเขาก็หยิบจี้จากมือของหญิงสาว ยืดตัวขึ้น แล้วประกาศแก่ป่าที่อยู่ล้อมรอบตัวเขาว่า “ความเจ็บปวดของผู้อื่นมีอิทธิพลต่อข้าแล้ว ได้ทำให้ข้ามีชีวิตขึ้นมา แต่ชีวิตจะมีประโยชน์อะไรเล่า หากถูกใช้เพื่อพรากชีวิต ความรู้สึก และดวงวิญญาณของผู้อื่น เช่นนั้น เป็นรูปปั้นหินเสียจะดีกว่า ข้าไม่รู้ว่าสตรีผู้นี้เป็นใคร แต่นางจะสถิตอยู่ในตัวข้านับแต่วันนี้เป็นต้นไป และต่อไปนี้ข้าจะเรียกตนเองว่า ดันเต้ พร้อมทั้งเป็นปรปักษ์ต่อผู้ใดก็ตามที่ล่าผู้อ่อนแอและไร้ทางสู้ ข้าจะเป็นผู้ปกป้องแห่งแสงสว่าง!”