Sędzia tonął w bezdennej głębi spojrzenia Nebuli. Nie widział swojej partnerki od prawie miliona lat, ale ona nie zmieniła się ani trochę. Mógł patrzeć na ukochaną przez wieczność, ale...

– ...Ona zginie, pogrąży się w zapomnieniu. Tak jest napisane w księdze przeznaczenia i tak się stanie...

Delikatnie dotknął jej ramienia i wziął głęboki wdech, czując lekkie zawroty głowy. Nebula pochyliła się i objęła go.

– ...Ona zginie z twojej ręki, Sędzio. Ty jesteś chaosem, a ona? Ona jest porządkiem. Nie ma od tego ucieczki: pewnego dnia będziesz musiał zrobić to, do czego jesteś przeznaczony. Taka jest twoja droga. Lepiej byłoby przerwać to błędne koło teraz, gdy jest to w twojej mocy.

Zbroja Sędziego zaparowała od ciepłego oddechu dziewczyny. Czuł się tak, jakby jego serce zatrzymało się w obawie, że nawet najmniejszym ruchem spłoszy tę cenną chwilę.

– ...Tak, jestem bogiem, ale nie jestem ani dobry, ani zły. Nie decyduję o losach, a jedynie nimi kieruję. Musisz to po prostu zaakceptować.

Jego oddech zwolnił, a usta kochanków odnalazły się nawzajem. A jednak, nawet w chwilach ich najgłębszej intymności, gorzkie wspomnienia wciąż prześladowały Sędziego.

– Nie słuchasz mnie, Sędzio. Cóż, muszę zrobić to, o co prosisz i spełnić twoje Ostatnie Życzenie. Pamiętaj, że masz tylko trzy. Niestety to jedynie przedłuży twoje męki...

Sędzia rzucił ostatnie spojrzenie na śpiącą Nebulę, delikatnie gładząc ją po ramieniu. Następnie, cofając dłoń jak oparzony, pośpiesznie opuścił ich przytulne gniazdko. Nie mógł jednak uciec od własnych myśli.

„Przeklinam okrutny los i wszystko, co ma przeminąć! Przeklęci bogowie i ich przebiegłe przemowy!” – pomyślał Sędzia, wychodząc na zewnątrz. „Jaki jest pożytek z tych objawień? One tylko komplikują sprawy!”

W ciągu kilku minut opuścił orbitę planety. W jego sercu płonęło rozpaczliwe pragnienie, by zapomnieć o wszystkim, zignorować ostrzeżenia i wrócić do Nebuli. A wszystko to dlatego, że w rzeczywistości umarła już wiele razy...

Niewiele osób wie, że Opiekunowie są jedynie pionkami w wielkiej grze losu. Sędzia mógł być boskim Opiekunem, ale jego rola w wielkim spektaklu była daleka od przyjemnej: jego przeznaczeniem było zostać zabójcą własnej ukochanej. Z kolei Nebula żyła w błogiej nieświadomości tego, co się dzieje. A jednak powinna była się tego domyślić... Ostatnim razem Jonowy Cyklon rzucony przez Sędziego w ferworze walki chybił celu i powalił ją. Poprzednim razem zginęła od strzału, który odbił się od zbroi Sędziego, a jeszcze innym spadła z klifu na Ganodzie, próbując uratować swojego partnera. W ten czy inny sposób Sędzia był powiązany ze wszystkimi trzema zgonami. Za każdym razem używał Ostatniego Życzenia – prawa przyznanego każdemu Opiekunowi, aby poprosić boga, którego chronił, o spełnienie jednego życzenia – przywrócenia Nebuli do życia. Jednak każdy Opiekun otrzymał tylko trzy życzenia i niestety Sędzia wykorzystał je wszystkie.

Więc teraz dosłownie uciekł od Nebuli, aby nie pozostawić losowi kolejnej szansy na zadanie ostatecznego ciosu. Szybciej niż światło pędził w kierunku Kołyski Początków, mając nadzieję, że uda mu się wytargować, wybłagać u Niego ostatnie życzenie... Ale kiedy dotarł na miejsce, ku swemu wielkiemu zdumieniu odkrył, że bóg zniknął! Usta sędziego wykrzywiły się w gorzkim grymasie, gdy zdał sobie sprawę, co musi zrobić: musi wysłać sygnał Nebuli, by tu przybyła, aby para mogła wyruszyć na poszukiwanie zaginionego podopiecznego.

– Losie, śmiejesz się moim kosztem? Zadajesz mi ból dla własnej przyjemności? – upomniał swoją stałą, niewidzialną nemezis. – Cóż, nie pozwolę ci na to! Nie tym razem, słyszysz? Wypowiadając te słowa, Sędzia wysłał sygnał i poleciał w kierunku swojej ukochanej.

I znowu ciągła walka, niekończące się poszukiwania... Całymi dniami, tygodniami, miesiącami podążali w zawrotnym pościgu za zagubionym bogiem. Nie znaleźli jednak nikogo poza sobą, niekiedy tracąc kontrolę w rzadkich chwilach intymności, które zdołali uszczknąć w tej pogoni.

W końcu nadeszła decydująca chwila. Wiązka lasera wystrzelona przez Sędziego została tysiąckrotnie załamana przez kryształy na planecie Palan, a jeden z odłamków lasera przebił pancerz Nebuli jak papier. Krew, niebieska i gęsta, trysnęła z rany Opiekunki na szary piasek. Jej oczy wywróciły się do tyłu, a oddech stał się płytki i ochrypły. – Nebula! – Sędzia chwycił wiotkie ciało dziewczyny i przytulił ją do siebie. – A więc stało się... Nie mogłem pokonać mojego przeznaczenia... Moim jedynym życzeniem na tym świecie jest nie być twoim zabójcą! Niestety wszystkie moje życzenia są teraz jak papierowe świece, bez znaczenia i daremne...

Opuszczając głowę, pozwolił sobie na słodko-gorzkie wspomnienia. Przed oczami mignęła mu seria wspomnień: ich dwójka ścigająca się przez obłoki asteroid... Czas, w którym Sędzia przypadkowo wpadł na starożytne szczątki Krookkula, obracając rzadkie znalezisko w pył... Taniec w blasku wielu księżyców Arathana, ucieczka w mgnieniu oka z lochów Golla... Tak wiele doświadczeń, milion lat przygód! Czy to naprawdę koniec?

– Nikt nie może uciec przed swoim przeznaczeniem, Sędzio. Nawet nie próbuj...

Nagle dziewczyna w jego ramionach poruszyła się. Otworzyła oczy i uśmiechnęła się do niego szelmowsko. – Wiesz, że ja też mam swoje Ostatnie Życzenia... – Nebula pogłaskała swój pancerz, na którym nie było śladów uszkodzeń ani krwi. – Pragnęłam, aby spełniło się twoje najgłębsze pragnienie! I wygląda na to, że tym razem byłeś naprawdę szczery! – radosny śmiech Nebuli wyrwał Sędziego z szoku. On też się roześmiał i przytulił ukochaną tak mocno, jak nigdy dotąd.

Godzinę później, gdy ramię w ramię opuszczali galaktykę, te same słowa rozbrzmiewały w kółko w upojonym miłością umyśle Sędziego: – A więc, losie, może jeszcze jedna runda?