To opowieść o wielkim czarowniku Jorgenie. Ale zaczyna się od kogoś zupełnie innego...

Lars zawsze był dumą i ulubieńcem mieszkającego na północy ludu Hornar. Jako najstarszy syn znamienitej rodziny zawsze był w centrum uwagi i przyjmowano go z honorami. A kiedy rodzice Larsa i Jorgena zostali zamordowani podczas napadu na drodze, a ich młodsza siostra Krista zaginęła, lud Hornar ogłosił młodego Larsa swoim przywódcą. Przez wiele lat Jorgen żył w cieniu swojego jedynego krewnego.

Jako dziecko uwielbiał Larsa i starał się naśladować go we wszystkim, stając się pilnym adeptem sztuk magicznych i zawsze robiąc wszystko, aby pomóc ludowi Hornar. Jednak jego starszy brat, upojony własną sławą i chwałą, rzadko doceniał jego wysiłki. Bez względu na to, jak wielkie były osiągnięcia Jorgena, nigdy go nie chwalono ani nie doceniano – wszystkie zaszczyty zawsze przypadały Larsowi. Młodzieńcze serce Jorgena płonęło nienawiścią i zazdrością. – Dlaczego tak się dzieje? Dlaczego nie podobam się tym ludziom? – pytał sam siebie raz po raz, odosobniony w odległym zakątku Olchowego Lasu.

– Wiem, co chodzi ci po głowie, Jorgenie – jakiś głos nagle przerwał jego rozmyślania. Na leśną polanę wszedł niski mężczyzna. – Ja też jestem wyrzutkiem, ale wybrałem inną ścieżkę: ścieżkę wygnańca, który osiągnął wielkość! Wierzę, że jest to ścieżka, którą musimy podążać razem, Jorgenie. Co ty na to?

– Wyrzutek, powiadasz? Wygnaniec? Niesprawiedliwość całej sytuacji dręczyła duszę młodego mężczyzny. – Bez względu na to, co zrobię, lud Hornar nigdy nie zaakceptuje mnie jako jednego ze swoich! Zawsze tylko Lars, Lars, Lars! Owładnięty tymi uczuciami Jorgen podskoczył i posłusznie podążył za mężczyzną, którego dopiero co poznał.

Nieznajomym okazał się być Shavarakk, potężny czarnoksiężnik Mroku. Jorgen łapczywie chłonął całą wiedzę, którą przekazywał mu czarnoksiężnik. Shavarakk wywyższył go, nazywając go swoim następcą i spadkobiercą. Jak miło było w końcu zasłużyć na czyjąś pochwałę i uwagę! Był tylko jeden dość przykry mankament tego układu: czarnoksiężnik poddawał swojego ucznia dziwnym eksperymentom magicznym, które potwornie zniekształcały wygląd młodzieńca. Zgarbione plecy, śmiertelnie blada skóra, para ostro powykręcanych rogów... Tak według Shavarakka powinien wyglądać jego uczeń.

Manipulowanie ludzką siłą życiową i energią było tym, w czym młody czarownik okazał się najbardziej biegły. Dzień po dniu ćwiczył na nowych ofiarach, które dostarczał mu Shavarakk. Gdy Jorgen pożerał te dusze, jego własne moce rosły w siłę. – Cóż to będzie za niespodzianka dla mojego brata, gdy zmiażdżę jego mały świat moją niepowstrzymaną magią! – uśmiechnął się z dumą, wysysając życie z kolejnej ofiary. Moc Jorgena stawała się naprawdę potężna. W końcu, gdy jego szkolenie dobiegało końca, Shavarakk powiedział:
– Jesteś gotowy na otrzymanie prawdziwie świętej wiedzy, mój uczniu. Ale najpierw musisz udowodnić swoją lojalność wobec Mroku, poświęcając to, co było ci najdroższe w poprzednim życiu. Musisz zabić swojego brata! – Niech tak będzie! – wykrzyknął Jorgen, klaszcząc ochoczo w dłonie. A jednak w jego głosie nie było słychać radości...

Kiedy w końcu się zobaczyli, Jorgen ledwo mógł rozpoznać Larsa, którego włosy stały się bielsze niż śnieg, a niegdyś idealna twarz była teraz pokryta zmarszczkami. Zmęczone oczy osaczonego wilka, plecy proste jak strzała i pięści zaciśnięte jak młoty mówiły wiele o życiu przywódcy ludu Hornar. Głos czarnoksiężnika ryknął Jorgenowi do ucha. – Zabij go! Zabij Larsa! – krzyknął Shavarakk. Jorgen uniósł magiczny kielich nad głowę, wyszeptał inkantację, po czym rzucił nim w... Shavarakka!

Podczas gdy czarnoksiężnik wił się w śmiertelnych drgawkach, dwaj bracia w milczeniu spojrzeli na siebie z aprobatą. W ich oczach nie było nienawiści ani zazdrości. Jorgen zdał sobie sprawę, że Lars się zmienił. Był zmęczony uwielbieniem ludzi i pragnął tylko jednego: zjednoczyć swoją rodzinę. Przez wiele lat szukał swego brata i siostry. Czuł głęboką samotność w sercu, ale nie mógł opuścić swojego ludu. Tymczasem Jorgen, zaślepiony urazą, uległ pokusom mrocznego czarownika i pogrążył się w grzechu. Na drodze za nimi popełniono tak wiele błędów, tak wiele niewinnych dusz zginęło...

Skruszeni bracia ślubowali odpokutować za swoje winy. Dołączyli więc do grona legendarnych Strażników, aby strzec pokoju Dominium.