– Trolle z Zarakkaru, stańcie w zachwycie, albowiem jesteście w obecności prawdziwego syna naszego plemienia, Jhu Niszczyciela! Wystarczy jedno spojrzenie tego potężnego wojownika, by wróg zaczął uciekać! Zgodnie z wolą naszego Stwórcy i Wodza Skar niniejszym ogłaszamy Jhu watażką Zarakkaru!

Te słowa, wypowiedziane przez herolda pozornie tak dawno temu, na zawsze wryły się w pamięć Jhu. Zaledwie rok później, siedząc w wilgotnej celi lochu, mógł tylko gorzko wspominać czasy swojej dawnej chwały. Nie było już watażki Jhu – był tylko Jhu Wyrzutek.

Wszystko zaczęło się w szczytowym momencie obchodów Habkhar. Święto miało odbyć się wieczorem, a w ciągu dnia: coroczny ubój. Wszystkie niemowlęta poniżej pierwszego roku życia musiały zostać dokładnie zbadane, a te, które uznano za ułomne, miały zostać zrzucone ze szczytu góry Trolli. Plemię Zarakkar nie tolerowało słabeuszy w swoich szeregach; tylko najsilniejsi mogli żyć.

W tamtym roku Jhu dowiedział się, że ma uczestniczyć w selekcji dzieci. Nowo mianowany watażka obserwował, jak niektóre kobiety wychodziły dumnie niosąc swoje potomstwo, podczas gdy inne przyciskały je do piersi, próbując ukryć się w tłumie. Kilkoro dzieci pomyślnie przeszło badanie i zostało oddanych matkom. Był spór o piąte i ósme niemowlę – jedno miało zeza, a drugie było zbyt chude. Podjęcie decyzji nie trwało długo, a wychudzony noworodek został zrzucony z klifu. Widok ten przyprawił Jhu o ból w sercu. W swoim życiu był świadkiem śmierci wielu kobiet, dzieci i osób starszych, ale to bezsensowne zabójstwo z zimną krwią głęboko nim wstrząsnęło.

Następnie pojawiła się zapłakana matka z naprawdę brzydkim dzieckiem. – Nie dotykaj mojego Mojo, proszę! – zawodziła, próbując ukryć syna w swoich ubraniach. Kiedy ogłoszono nieunikniony wyrok śmierci, matka spojrzała błagalnie na Jhu.

– Watażko, proszę, zlituj się nad Mojo! – zawołała rozpaczliwie. – Wyrośnie na silnego i nieustraszonego wojownika! Jhu był zaskoczony jej błaganiami i po prostu patrzył oszołomiony, jak jeden z trolli wyrywa niemowlę z ramion zrozpaczonej kobiety i rzuca je w otchłań. Z histerycznym, rozdzierającym serce krzykiem matka rzuciła się na krawędź za swoim dzieckiem.

Tej nocy Jhu leżał w łóżku, wiercąc się i przewracając. Tak, wypełnił swoje obowiązki i zakończył selekcję. Wystąpił nawet oficjalnie na uroczystości, uśmiechając się sztucznie do gości. Jednak od tego dnia watażka nosił w sercu ciężkie brzemię. Kilka miesięcy później podjął decyzję: zejdzie w otchłań i odnajdzie Mojo, bez względu na koszty.

To byłaby długa podróż. Ale gdy tylko postawił stopę na ścieżce prowadzącej do podnóża góry Trolli, wpadł prosto w zasadzkę. Został otoczony przez zwiadowców z wrogiego plemienia, przez co nie miał szans na ucieczkę. Jhu walczył zaciekle, powalając niezliczonych przeciwników swoimi kościanymi bumerangami. Ale oni wciąż nadciągali, fala za falą.

Nagle z lasu wyczołgał się młody troll, który obficie krwawił. Wtedy wydarzyła się najdziwniejsza rzecz: dziecko stanęło w zielonych płomieniach, które wyrzuciły w stronę napastników burzę magicznych czaszek. W ciągu kilku chwil jedynymi, którzy pozostali, byli Jhu i tajemniczy troll.

W ten sposób Jhu odnalazł Mojo, co okazało się być jego przeznaczeniem. Jhu przyprowadził niemowlę z powrotem do miasta i zaczął opowiadać wszystkim o niesamowitym wyczynie dziecka. Ale jego współplemieńcy po prostu wtrącili watażkę do więzienia. A potem ten sam herold, który rok temu wyśpiewywał peany na jego cześć, teraz oświadczył w zupełnie innym tonie:

– Trzecim prawem ludu Zarakkar jest to, że wojownik naszego plemienia nie zna litości! Każdy, kto naruszy to prawo, zostanie pozbawiony wszelkich przywilejów i wygnany! Watażka Jhu złamał prawo i od tej pory jest dla nas obcy!

Ze swojej celi w lochu Jhu słuchał słów herolda i czekał na wykonanie wyroku. Gdy wyprowadzono go poza mury miasta, z tłumu gapiów wyłoniła się kobieta i wręczyła mu mały tobołek, mówiąc:
– Proszę, zaopiekuj się nim. Jhu ostrożnie wziął zawiniątko, zdając sobie sprawę, że dziecko nie przeżyje, jeśli zostanie pozostawione w plemieniu. I tak obaj wyruszyli w epicką, pełną przygód podróż do Strażników.

Kiedy w końcu dotarli na miejsce, Strażnicy ciepło powitali strudzonych wędrowców, a z biegiem lat Mojo stał się lojalnym towarzyszem i zyskał sławę dzięki dokonaniu wielu wspaniałych czynów. Odwaga i honor wojowników inspirowały mieszkańców Dominium. Nawiasem mówiąc, wiele lat później plemię Zarakkar zniosło tradycję zabijania słabych.