Dzień 1. Dżungla Zarakkar

– Nie, naprawdę, mówię ci! – Coś w sercu podpowiada mi, że muszę odwiedzić syna! – oznajmiła siwowłosa staruszka, klepiąc pomarszczoną dłonią wielką skorupę żółwicy.

– Josephine, jesteś moją najlepszą przyjaciółką od dzieciństwa. Nie możesz pozwolić mi iść samej – kontynuowała zdecydowanie, wdrapując się do skorupy i ciągnąc za sobą stertę starych jak świat rupieci. – A jeśli to nasza ostatnia podróż? Tak czy inaczej, nie ma mowy, żebym cię zostawiła, więc nawet o tym nie myśl. A jak niby miałabym się tam dostać sama? Moje nogi nie są już takie jak kiedyś!

Ze skorupy wyłoniły się cztery grube nogi i pomarszczona stara głowa, która odparła zgryźliwie: – Jesteś szaloną starą wiedźmą, Martho! Zdając sobie sprawę, że nie ma sposobu, aby się z tego wywinąć, żółwica zawróciła i brzęcząc z torbami, naczyniami i czajnikami na wierzchu, powlokła się na północny wschód z Marthą na plecach.

Dzień 3. Płaskowyż Hardana

– A ja zapytałam: „Naprawdę jedziesz do stolicy, synku? I kto teraz odziedziczy moją starożytną magię?” – I wiesz, co odpowiedział? On na to: „Ech, mamo, nie wiesz, że nauka daje odpowiedzi na wszystkie pytania?”. Ale założę się, że po prostu poszedł na uniwersytet, żeby móc chodzić bez kapelusza i na złość matce odmrozić sobie uszy!

Josephine mruknęła coś pod nosem, ale Martha gadała dalej.

– Nie możemy po prostu oczekiwać, że zawsze będzie nas odwiedzać w lasach Zarakkaru. Nasza kolej, aby go odwiedzić!

Żółwica w milczeniu przemierzała drogę, kiwając nakrapianą głową i cierpliwie słuchając niekończącej się tyrady Marthy.

Dzień 6. Zaczarowany Gaj

– Spójrz tam, Josephine! Jak demon mógł chcieć zabić tak urocze, małe stworzenie? Tego dnia Martha była wyjątkowo rozmowna. – Och, moja przyjaciółko, chodźmy pomóc tej małej!

Z ciężkim westchnieniem żółwica zmieniła kurs i ruszyła w stronę miejsca zdarzenia. Na leśnej polanie małe zwierzę zostało osaczone przez potwornego demona. Na szczęście zaatakowana istota (a był to Heidi) dostrzegła w oddali dwie szacowne panie i odwróciła uwagę demona, gdy te się zbliżały. Zakradając się za niczego niepodejrzewającym wrogiem, Josephine nagle stanęła na tylnych łapach i ryknęła zaklęcie w starożytnym języku, wznosząc w powietrze wir liści. Korzystając z chwilowego zdezorientowania demona, Heidi również przypuścił atak. Dzięki magii Josephine Strażniczka zaczęła poruszać się szybko jak błyskawica, krążąc wokół wroga. Kwiaty Śmierci i Toksyczna Ślina spadały na demona, aż ten skurczył się i eksplodował. Po pokonaniu potwora Heidi ukłonił się głęboko swoim wybawcom, a następnie rzucił się do lasu.

– Dzisiejsza młodzież jest taka niewdzięczna! Jesteśmy tutaj i wspieramy ich, a oni...

– Przestań narzekać, Martho – przerwała jej żółwica, pochylając się, aby wpuścić Marthę z powrotem na pokład. – Chodźmy.

Dzień 8. Przedmieścia Wilheim

– Widziałaś, jak świetnie zadziałała Przysięga Pramatki? Dziewczyna poruszała się tak szybko, że demon wyglądał jak... no cóż, jak żółw!

– Martho, kaczka! Josephine nagle z zaskakującą zwinnością opadła na brzuch, szybko wsuwając nogi w skorupę.

Nad ich głowami przeleciał grad prymitywnie wykonanych strzał. Odwracając się, Martha zobaczyła grupę orków, która wyskoczyła z zasadzki i biegła w ich stronę. Ale panie nie miały nawet czasu pożegnać się z życiem, gdy zza drzew wyszedł potężny troll.

– Jhu! Nie widziałyśmy cię od lat! – wykrzyknęła podekscytowana Martha, wskazując na Strażnika. Jhu skoczył do przodu, stając pomiędzy kobietą a orkami. Chroniony przez duchy swoich przodków, spuścił na wroga burzę kościanych bumerangów, powalając kilkunastu z nich. Jednak orkowie wciąż napływali i otrzymawszy głęboką ranę na ramieniu, Strażnik zaczął tracić przewagę. Sytuacja stawała się rozpaczliwa. – Co powiesz na filiżankę herbaty, Josephine? – zapytała nagle Martha. – Wspaniały pomysł, moja stara przyjaciółko! – odpowiedziała uroczyście żółwica. – Zaraz zaparzę trochę. – Te stare kobiety całkowicie postradały zmysły – mruknął Jhu, ostatkiem sił odpierając nadchodzących orków.

Właśnie wtedy obok trolla pojawiła się dziwna piramida z czajnikami i filiżankami. Nim zdążył się zorientować, cała konstrukcja zagotowała się, wydzielając pachnącą chmurę gorącej pary, która otoczyła go. Co zaskakujące, jego rany natychmiast zaczęły się goić i zasklepiać, a watażka czuł się jak nowo narodzony. Z nową energią Jhu wrócił do ofensywy i bitwa wkrótce się zakończyła. Kiedy kurz opadł, okolicę zasłały kościane bumerangi i ciała orków.

– Dzięki za pomoc! Jesteście naprawdę odważnymi wojowniczkami jak na dwie babcie! – wykrzyknął troll.

– Babcie?! – wybuchnęła Martha, z oburzenia niemal spadając ze skorupy. – Lepiej wskaż nam drogę do Strongford. „Babcie”, dobre sobie! Ma tupet!

– Chodź, Martho – odpowiedziała żółwica kojącym tonem. – Chodźmy, do stolicy już niewiele zostało.

Dzień 10. Strongford

Dwie stare przyjaciółki szybko odnalazły uniwersytet i udały się do sali wykładowej. Syn Marthy siedział przy biurku zarzuconym stosami papierów i zwojów.

– Cornelius, zawsze zajęty swoimi książkami! – Martha przerwała ciszę panującą w pomieszczeniu, zaskakując syna.

– Mama? – starszy naukowiec w szoku podniósł się z biurka, rozrzucając papiery. – Co za... wspaniała niespodzianka!

– No cóż, czego się spodziewałeś, synku? Jak długo muszę czekać, aż moje ukochane dziecko się ożeni i obdarzy mnie gromadką pięknych wnuków! W oczach starszej kobiety pojawił się ironiczny błysk.

– Yyy, mamo! – Cornelius z czerwonymi policzkami rozglądał się wokół siebie.

– Nawet nie próbuj się tłumaczyć! Dla kogo mam piec ciasta? A może powinnam chodzić po domach i zmieniać pieluchy wnukom innych ludzi? Szelmowsko zmrużone oczy zdradzały, że Martha tylko żartowała, ale uczony jedynie coś wymamrotał i udawał, że przegląda swoje papiery.

– No weź, Cornelius, przecież żartuję! Josephine i ja przyszłyśmy tylko powiedzieć, że tęskniliśmy za tobą i bardzo cię kochamy! Po tych słowach matka, syn i żółwica objęli się.

Wieczór upłynął im na pogaduchach przy dzbankach egzotycznej herbaty, wymianie ciepłych i wyrozumiałych spojrzeń, a nawet sporadycznych łez radości. Martha i Josephine spędziły noc w kwaterze Corneliusa, a wczesnym rankiem następnego dnia przygotowywały się do podróży powrotnej. Ale kto pozwoliłby im teraz wrócić?

Wieść o tym, jak dwie starsze panie dzielnie pomogły Strażnikom w bitwie, wcześniej dotarła do Strongford. Jhu i Heidi po omówieniu wydarzeń z cesarzem Engvarem zasugerowali, aby para dołączyła do grona legendarnych obrońców pokoju. Martha i Josephine zgodziły się bez wahania. W końcu wciąż były młode duchem i zawsze gotowe na przygodę!