วันที่ 1 ป่าซารัคคาร์

“ไม่ ข้าพูดจริงๆ นะ! ลางสังหรณ์บางอย่างคอยเตือนข้าว่าต้องแวะไปหาลูกชายเสียหน่อย!” หญิงชราผมสีดอกเลาประกาศกร้าว ก่อนใช้มือที่เหี่ยวย่นตบไปที่กระดองเต่าขนาดใหญ่

“โจเซฟีน เราคบหารักใคร่กันมาตั้งแต่ครั้งยังเป็นเด็ก — เจ้าปล่อยให้ข้าไปคนเดียวแบบนี้ไม่ได้นะ” หล่อนพูดต่อไปอย่างแน่วแน่ขณะปีนขึ้นไปบนกระดองเต่า พร้อมกับลากกองของเก่าคร่ำครึขึ้นหลังเต่าไปด้วย “ถ้านั่นเป็นการเดินทางครั้งสุดท้ายของเราล่ะ ยังไงข้าก็ไม่มีวันทิ้งเจ้า เลิกคิดเรื่องนั้นไปได้เลย แล้วข้าจะไปที่นั่นคนเดียวได้ยังไง ขาของข้ามันไม่แข็งแรงเหมือนเก่า!”

ขาอวบหนาสี่ข้าง และหัวที่เหี่ยวย่นผุดออกมาจากกระดอง ก่อนจะโต้ตอบออกมาอย่างหงุดหงิด “มาร์ธา ยัยแก่งี่เง่าเอ๊ย!” เจ้าเต่ารู้ตัวว่ามันไม่มีทางหนีลูกตื้อของหญิงชราไปได้อย่างแน่นอนมันจึงหมุนตัวจนทำให้เกิดเสียงกระทบกันของกระเป๋าหลากหลายใบกับกระดองของมัน โดยมีกาน้ำชาอยู่ตรงบนสุดของกระดอง ก่อนจะย่ำเท้าออกสู่ทิศตะวันออกเฉียงเหนือโดยมียายเฒ่ามาร์ธาอยู่บนหลัง

วันที่ 3 ที่ราบสูงฮาร์ดาน

“และข้าก็พูดว่า เจ้าจะไปที่เมืองหลวงจริงๆ เหรอเจ้าหนู แล้วใครจะสืบทอดเวทมนตร์โบราณของข้าล่ะทีนี้ รู้มั้ยว่าเจ้าหนูนั่นตอบว่ายังไง มันตอบว่า 'โธ่ แม่ เดี๋ยวนี้เขาเชื่อวิทยาศาสตร์กันหมดแล้ว รู้มั้ยเนี่ย แต่พนันเลยว่าไอ้หนูลูกข้ามันคงไปเรียนมหา'ลัยโดยไม่ใส่หมวกคลุมหัว หูมันคงเย็นเป็นน้ำแข็งแน่ๆ!”

โจเซฟีนบ่นงึมงำบางอย่างฟังไม่ได้ศัพท์ แต่มาร์ธาก็ไม่สนใจยังคงพล่ามต่อไป

“เราจะรอให้เขามาเยี่ยมที่ป่าซารัคคาร์อยู่ตลอดไม่ได้หรอก ถึงตาเราต้องไปเยี่ยมเจ้าหนูมั่งแล้ว!”

เจ้าเต่ายังคงย่ำเท้าเดินต่อไปบนเส้นทางเบื้องหน้าอย่างเงียบเชียบ พยักหน้าที่มีจุดกระดำกระด่างพร้อมกับฟังเสียงบ่นไม่รู้จบของมาร์ธาด้วยน้ำอดน้ำทนที่เต็มเปี่ยม

วันที่ 6 ป่าต้องมนตร์

“ดูนั่นซิ โจเซฟีน! พวกปีศาจมันฆ่าสิ่งมีชีวิตตัวน้อยน่ารักแบบนั้นลงคอได้ยังไงกันนะ” วันนี้มาร์ธาที่ปกติเป็นคนช่างจ้อ เหมือนจะยิ่งช่างเจรจามากเป็นพิเศษ “เพื่อนรัก เราไปช่วยเจ้าตัวเล็กนั่นกันเถอะ!”

นางเต่าชราถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะเปลี่ยนเส้นทางไปยังเหตุการณ์ระทึกข้างหน้า ณ พื้นป่าโล่งเบื้องหน้า ปรากฏภาพของสัตว์ตัวน้อยที่โดนสัตว์ประหลาดสุดน่ากลัวไล่ล่าเสียจนมุม โชคดีที่เจ้าสิ่งมีชีวิต (ซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นไฮดี้นั่นเอง) ที่ถูกตามล่าหมายเอาชีวิตเหลือบไปเห็นสุภาพสตรีผู้น่าเกรงขามสองนางเดินผ่านมาแต่ไกลๆ และการปรากฎตัวของคนทั้งสองยังทำให้ปีศาจเสียสมาธิอีกด้วย โจเซฟีนคืบคลานไปข้างหลังของศัตรูที่ขาดความระแวดระวัง จู่ๆ นางเต่าก็ลุกขึ้นยืนด้วยขาหลังแล้วคำรามร่ายมนตร์เป็นภาษาโบราณ ก่อกำเนิดพายุหมุนใบไม้ลอยขึ้นไปในอากาศ จากนั้นไฮดี้จึงใช้ช่วงเวลาสุดชุลมุนในครั้งนี้เปิดการโจมตีครั้งต่อไปโดยทันที ด้วยมนตราของโจเซฟีนนี่เองทำให้ผู้พิทักษ์เริ่มเคลื่อนไหวอย่างว่องไวดุจสายฟ้าฟาด ใช้ความเร็ววิ่งวนรอบศัตรูเป็นรูปวงแหวน บุปผาแห่งอาสัญและกระบวนท่าพ่นพิษโปรยปรายลงสู่ร่างของปีศาจร้ายจนมันสั่นสะท้านและร่างระเบิดแหลกเละ เมื่อปีศาจร้ายถูกกำจัด ไฮดี้จึงก้มหัวคารวะอย่างนอบน้อมแก่ผู้ช่วยชีวิตทั้งสอง แล้วจึงพุ่งทะยานออกไปสู่ผืนป่าเบื้องหน้า

“วัยรุ่นสมัยนี้นะ — เนรคุณซะจริง! เราอุตส่าห์ช่วยซะขนาดนี้ ยังจะ...”

“เลิกบ่นเสียทีมาร์ธา” เจ้าเต่าพูดขัด ก่อนจะก้มตัวลงเพื่อให้มาร์ธาขึ้นขี่หลัง “ไปกันเถอะ”

วันที่ 8 ชานเมืองวิลเฮล์ม

“เจ้าเห็นมั้ยว่าสัตย์สาบานของบรรพสตรีมันได้ผลขนาดไหน เจ้าหนูนั่นเคลื่อนที่ไวเป็นบ้า มันไวซะจนปีศาจดูเหมือนกับ... เอ่อ เหมือนเต่าเลย!”

“มาร์ธา หลบเร็ว!” โจเซฟีนย่อตัวลงกับพื้นอย่างว่องไวเหลือเชื่อ ก่อนหุบขาเก็บไว้ในกระดอง

ห่าธนูที่ทำขึ้นอย่างหยาบๆ ลอยหวิวผ่านหัวสองสาวสองพันปีไป เมื่อหันหลังกลับไป มาร์ธาเห็นกลุ่มออร์คโผล่ออกมาจากจุดซุ่มโจมตี ก่อนจะดาหน้ากันเข้ามาหาทั้งคู่ แต่สองชราไม่มีแม้แต่จังหวะจะร้องขอชีวิต เพราะจู่ๆ เจ้าโทรลล์ร่างมหึมาก็โผล่ออกมาจากหลังแมกไม้

“จู! ไม่เจอกันเสียหลายปี!” มาร์ธาชี้ไปที่ผู้พิทักษ์พร้อมอุทานออกมาอย่างตื่นเต้น จูกระโจนออกมาด้านหน้าโดยใช้ร่างยักษ์ใหญ่ขวางระหว่างหญิงชรากับเหล่าออร์คเอาไว้ เจ้ายักษ์ใหญ่ที่มีดวงวิญญาณแห่งบรรพบุรุษคอยปกปักษ์อารักขาได้ปลดปล่อยพายุบูมเมอแรงกระดูกใส่ศัตรู เข้าจู่โจมศัตรูนับสิบจนหมอบกระแต แต่พวกออร์คเองก็ไม่ลดละ จนทำให้ผู้พิทักษ์ถูกโจมตีอย่างรุนแรงจนเกิดแผลลึกที่หัวไหล่เริ่มจะเสียเปรียบลงทุกขณะ สถานการณ์เริ่มเลวร้ายขึ้นทุกนาที “จิบชาสักแก้วมั้ยโจเซฟีน” จู่ๆ มาร์ธาก็โพล่งออกมา “เป็นไอเดียที่ยอดเยี่ยมมาก เพื่อนรักเอ๋ย!” นางเต่าตอบอย่างรื่นรมย์ “ข้าจะชงให้เดี๋ยวนี้แหละ” “ยัยเฒ่าพวกนี้สติแตกกันไปแล้วหรือไงเนี่ย” จูบ่นพึมพำพร้อมกับปัดป่ายศัตรูด้วยแรงเฮือกสุดท้ายที่เหลืออยู่

ทันใดนั้นปีรามิดแห่งกาน้ำชาและแก้วที่แสนแปลกประหลาดก็ปรากฏขึ้นข้างกายของเจ้าโทรลล์ สิ่งถัดไปที่เขารู้คือโครงสร้างดังกล่าวค่อยๆ เดือด ส่งไอร้อนหอมกรุ่นล้อมรอบเจ้ายักษ์นักสู้ ทันใดนั้นบาดแผลของเขาก็ค่อยๆ สมานตัวอย่างน่าอัศจรรย์ จนทำให้ขุนพลยอดนักสู้รู้สึกว่าร่างกายกลับมาดีเหมือนใหม่ เมื่อพละกำลังกลับคืน จูก็กลับมาโจมตีได้อีกครั้งและจากนั้นการศึกก็จบลง เมื่อฝุ่นแห่งการต่อสู้จางลง บริเวณนั้นก็เต็มไปด้วยเศษซากของบูมเมอแรงกระดูกและร่างไร้วิญญาณของเหล่าออร์ค

“ขอบคุณที่ช่วยนะ! ท่านทั้งสองเป็นหญิงชราที่ห้าวหาญเหลือเกิน!” โทรลล์อุทาน

“ชรางั้นเหรอ!” มาร์ธาลั่นออกมา จนเกือบตกจากกระดองเพราะความขุ่นเคือง “ช่วยบอกทางไปสตรองฟอร์ดให้เราหน่อยซิ 'ชรา' เนี่ยนะ! กล้าดียังไง!”

“พอเถอะหน่ามาร์ธา” เต่าชราตอบกลับด้วยเสียงราบเรียบ “ไปเถอะ อีกไม่นานก็ถึงเมืองหลวงแล้ว”

วันที่ 10 สตรองฟอร์ด

สองเพื่อนซี้เดินทางกันมาจนถึงมหาวิทยาลัย และงมกันมาจนถึงห้องบรรยายจนได้ ในที่สุดเธอก็พบกับลูกชายของตัวเองกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะตัวหนึ่งซึ่งมีกองกระดาษและม้วนคัมภีร์กองอยู่เต็มไปหมด

“คอร์เนเลียส อ่านมันเข้าไปหนังสือน่ะ!” มาร์ธาทำลายความเงียบของทั้งห้องด้วยการตวาดลูกชายจนเขาสะดุ้งโหยง

“แม่เหรอครับนั่น” นักวิทยาศาสตร์สูงวัยกระโดดผลุงออกจากโต๊ะหนังสือด้วยความตกใจ จนทำให้กระดาษบนโต๊ะปลิวกระจัดกระจายไปทั่ว “ซะซะ... เซอร์ไพรส์เหลือเกินครับ!”

“แล้วแกคิดว่าไงล่ะไอ้หนู ฉันต้องรออีกนานแค่ไหนเนี่ยกว่าลูกชายสุดที่รักจะยอมแต่งงานแล้วมีหลานน่ารักๆ ให้ฉันเลี้ยง!” แววตาซุกซนปรากฏขึ้นในดวงตาของหญิงเฒ่า

“เอ่อ มะมะแม่ครับ!” คอร์เนเลียสมองไปรอบด้านด้วยความประหม่าและเขินอาย

“ไม่ต้องมา 'แม่ครับ' เลยนะ!” ต่อไปฉันจะอบขนมปังให้ใครกินล่ะยะ จะให้ฉันไปเที่ยวเปลี่ยนผ้าอ้อมให้หลานคนอื่นหรือไงห๊ะ จากสายตาที่แสร้งทำเป็นมองค้อนลูกชายสุดที่รักอย่างเจ้าเล่ห์นั้นแสดงออกว่ามาร์ธากำลังสนุกกับการแกล้งลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเธอ แต่เหมือนคนทั้งมหา'ลัยจะเริ่มพึมพำอะไรกันบางอย่าง และแกล้งทำเป็นดูตำราของตนทั้งที่สนใจในตัวหญิงชรามากกว่าอย่างชัดเจน

“ไม่เอาหน่า คอร์เนเลียส แม่แค่ล้อเล่นน่ะ! แม่กับโจเซฟีนแค่อยากมาบอกว่าคิดถึงลูก และเรารักลูกมากๆๆๆ!” จากนั้นผู้เป็นแม่ ลูกชาย และเต่าเพื่อนซี้ก็สวมกอดกันอย่างอบอุ่น

รัตติกาลเคลื่อนผ่านไปนานนับชั่วโมง ณ วงสนทนาไถ่ถามสารทุกข์สุกดิบที่ขับเคลื่อนด้วยกาน้ำชาหน้าตาแปลกประหลาดกาแล้วกาเล่า ผู้มีส่วนร่วมในวงสนทนานี้ต่างแลกเปลี่ยนความรักความอบอุ่น ไปจนถึงหยดน้ำตาแห่งความปลื้มปิติ มาร์ธาและโจเซฟีนค้างคืน ณ ที่พักของคอร์เนเลียส ก่อนในตอนเช้าตรู่ หนึ่งคนหนึ่งเต่าจะเตรียมออกเดินทางหวนคืนสู่บ้าน แต่ใครจะยอมให้เพื่อนซี้สองพันปีคู่นี้กลับบ้านได้ง่ายๆ กันล่ะ

เพราะข่าวคราวที่ว่าสองหญิงชราช่วยเหลือผู้พิทักษ์ต่อสู้ขับไล่ศัตรูอย่างห้าวหาญนั้นได้ไปถึงสตรองฟอร์ดก่อนที่พวกเธอจะรู้ตัวเสียด้วยซ้ำ จูและไฮดี้กำลังสนทนาเรื่องนี้กับเองวาร์ โดยหวังให้สองผู้เฒ่าเข้าร่วมเป็นหนึ่งในผู้ปกป้องสันติภาพในตำนานให้ได้ มาร์ธากับโจเซฟีนตอบตกลงอย่างไม่ลังเล ถึงจะแก่แต่หัวใจของสองสาวก็ยังเยาว์วัยและฝักใฝ่การผจญภัยยิ่งกว่าสิ่งใด