Nikt, kto odwiedzał pałac rodziny Ormanów, nie mógł nie zauważyć starożytnej płaskorzeźby przedstawiającej gigantycznego skorpiona w pozie bojowej. Rodowód klanu Ormanów sięga czasów Zapomnianych Bogów z oazy Adjalar. Jednym z nich była Akhreb Ummi. Nosiła wiele imion: Matka Skorpionów, Obrończyni Oszukanych, Mścicielka... Jednak najbardziej znana była jako bogini odpowiedzialna za karanie zdrajców, na których mściła się bezlitośnie.

Przez kilka stuleci Ormanowie uważali Akhreb Ummi za swoją patronkę i wiernie przestrzegali jej zasad. Byli znani w całej krainie jako rodzina, która pracowała uczciwie i traktowała wszystkich z szacunkiem, ale surowo karała każdego, kto ich zdradził. Taka postawa wzbudzała zaufanie i podziw otoczenia, a firma Ormanów szybko stała się jedną z najbardziej dochodowych w oazie.

Ich oszałamiający sukces przyciągnął uwagę cesarza, który uhonorował Ormanów tytułem szlacheckim. Z roku na rok, z pokolenia na pokolenie, Ormanowie stopniowo powiększali swoje bogactwo i zyskiwali coraz większe wpływy. Ostatecznie ich cześć dla bogów ustąpiła miejsca wierze w twardą walutę, a naczelna zasada ich przodków – sprawiedliwość – została zapomniana. Wpływowa rodzina wykorzystywała swoją władzę do dyskredytowania i zastraszania rywali, a najbardziej niepokornych bezwzględnie się pozbywano. Całkowicie porzucili wartości Akhreb Ummi i ostatecznie jedyną pozostałością dziedzictwa tego starożytnego rodu była pojedyncza płaskorzeźba w jednej z sal rezydencji.

Ziri, córka Mensaha Ormana, była jedyną osobą w rodzinie, która pamiętała Obrończynię Oszukanych. Z natury cicha dziewczynka, całe dnie spędzała w swoim pokoju, bawiąc się skorpionem wyrzeźbionym z przydymionego agatu. Ziri czuła się wyobcowana wśród swoich bliskich, którzy z kolei uważali ją za dziwne dziecko, jeśli nie wariatkę.

Nie imponowało jej ich bogactwo, a okrucieństwo i głupota jej rodziny przerażały ją – podobnie jak chciwość jej ojca. – W jaki sposób klan, który wybrał Akhreb Ummi na swoją patronkę, stał się uosobieniem bezprawia i oszustwa? Ziri lamentowała samotnie w ciemności swojego pokoju, słysząc, jak jej ojciec wykonuje na dziedzińcu egzekucję na kolejnej nieszczęsnej duszy pod sfingowanymi zarzutami.

Zaraz, ale co to było?! Na ulicy wybuchło jakieś zamieszanie. Ziri wyjrzała przez okno i zobaczyła tłum wściekłych chłopów maszerujących w kierunku posiadłości Ormanów. Mając dość tyranii arystokratów, postanowili ostatecznie wyrównać rachunki z Mensahem Ormanem i jego rodziną. – Czas przerwać to błędne koło! Dość zdrady, dość niesprawiedliwości! – zawodziła dziewczyna, sparaliżowana strachem, gdy rozwścieczeni chłopi wtargnęli do domu.

Słyszała, jak żądny krwi tłum szturmuje dom, mordując Ormanów jednego po drugim, nie oszczędzając nikogo. Nawet dzieci i osoby starsze padły ofiarą ich szału. Krzyki agonii rozlegały się po korytarzach, gdy Ziri zaczęła szeptać modlitwę: – O Akhreb Ummi, wielka Matko Skorpionów, proszę, ocal swoje oddane dziecko... Przeraźliwe odgłosy zemsty były coraz bliżej. – Ja, Ziri, przysięgam stać się twoimi oczami i uszami. Nie poddam się ślepemu gniewowi, ale będę bezlitosna dla zdrajców. Strach ogarnął umysł dziewczyny, ale wytrwale kontynuowała modlitwę. – Niech twoje ciało chroni mnie przed krzywdą, niech twój duch pomoże mi odróżnić Światło od Mroku. Przyjdź, Akhreb Ummi!

W tym momencie rozwścieczeni intruzi wtargnęli do pokoju Ziri z zakrwawionymi nożami w rękach. Ich oczy płonęły wściekłością, a krew z zimnych ostrzy kapała na podłogę. Ich przywódca wydał z siebie mrożący krew w żyłach okrzyk, po czym rzucili się na bezbronną dziewczynę. Ich ostrza błyskały w powietrzu, a ściany i meble szybko zmieniały kolor na karmazynowy. W ten sposób zginęła ostatnia dziedziczka rodu Ormanów, a historia wielkiego arystokratycznego rodu dobiegła końca.

Mordercy skierowali się w stronę drzwi, gdy nagle usłyszeli za sobą groźne stukanie. Odwrócili się, a ich twarze wykrzywił wyraz czystego przerażenia. Przed nimi, wznosząc się na sześciu mocnych, chitynowych nogach, stała Ziri. Powróciła do tego świata w nowej postaci. Na jej twarzy nie było śladu nienawiści. Jej oczy błyszczały niezachwianą determinacją, by wymierzyć sprawiedliwość tym, którzy zdradzili własne zasady i obietnice. Serce Ziri biło gwałtownie, jakby chciało wyrwać się z jej piersi. Teraz oczy, ciało i uczucia Akhreb należały do niej. Sama stała się Akhreb! Niech nastanie sprawiedliwość!

Dziś, przechadzając się korytarzami swojego domu rodzinnego, czcigodna Strażniczka wspomina dawno minione dni: moment swojej przemiany, cudowne ocalenie młodszej siostry, obranie ścieżki prawości i list akceptacyjny do oddziału bohaterów cesarza Ingvara. Ziri wie, że podjęła słuszną decyzję.