เด็กผู้ชายเนื้อตัวสกปรกหลายคนนั่งอยู่บนชานกระท่อมของโปรการ์ เพื่อให้รองเท้าที่มีแต่รูได้หลบฝน

“หนาวจัง” หนึ่งในนั้นพึมพำขึ้นมา

“ใช่ หนาวจนตัวแทบแข็งแล้ว” คนที่สองตอบกลับ มองดูลมหายใจของเขาควบแน่นเป็นไอ

“มีอะไรให้ทำบ้าง” คนที่สามเอ่ยอย่างแผ่วเบา ตัวสั่นเทิ้ม

กลุ่มเด็กมอมแมมนั่งอยู่แบบนั้นต่อไปอีกหนึ่งชั่วโมง จากนั้น เด็กๆ เดินเข้าลากเท้าไปข้างในทีละคนอย่างฝืนใจ กระท่อมของโปรการ์เป็นที่อยู่ของพวกเขาในตอนนี้ แต่พวกเขายอมทำทุกอย่างเพื่อไม่ต้องกลับไปที่นั่น ที่อยู่อาศัยแสนทรุดโทรมแห่งนี้คงเป็นวังที่แท้จริงสำหรับเด็กเร่ร่อนไปแล้วถ้าไม่มีโปรการ์ เผด็จการผู้ชั่วร้ายและเหี้ยมโหดที่บังคับให้เด็กๆ ทำงานเยี่ยงทาส เขาจับตัว หลอกลวง หรือแม้กระทั่งซื้อเด็กผู้ชายจากพ่อค้าทาส และให้พวกเขาไปขอทานตามถนนในสตรองฟอร์ด พวกเขามอบทุกสิ่งทุกอย่างที่รวบรวมหามาได้ให้กับโปรการ์

หากชายผู้ละโมบไม่พอใจกับสิ่งที่พวกเขานำกลับบ้าน เขาจะทุบตีเด็กๆ อย่างรุนแรง เด็กชายที่ทำงานเป็นโจรมักจะมีรอยชกต่อยเพียงไม่กี่รอย แต่พวกที่เป็นขอทานกลับได้รับความโกรธเคืองจากโปรการ์แบบเต็มกำลัง แต่ผู้ที่ตกอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดคือเฮลิออสกับแพกซ์ เด็กที่น่าสงสารเหล่านี้กลายเป็นกระสอบทรายทันทีที่พวกเขามาถึงหน้าประตูบ้านของจอมเผด็จการ การเป็นขอทานของพวกเขาล้มเหลว แต่ก็ไม่ยอมเป็นขโมยโดยบอกว่ามันทำให้พวกเขาเสื่อมเสีย พวกเขาพยายามหารายได้พิเศษด้วยการแสดงกลตามถนน แต่ทั้งหมดนี้ล้วนสูญเปล่า

ทุกครั้งที่เมา โปรการ์จะเข้าไปในห้องขอทานและลงโทษเด็กกลุ่มแรกๆ ที่เขาคว้าตัวได้อย่างโหดเหี้ยม เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหานี้ บางคนจึงตัดสินใจเริ่มขโมยและย้ายเข้าไปในห้องของพวกล้วงกระเป๋า เด็กที่เหลือซ่อนน้ำตาและลูบถูรอยฟกช้ำ ปีนขึ้นไปบนเตียงและรอให้ถึงรุ่งสางอย่างร้อนใจ ในคืนแบบนั้น เฮลิออสไม่สามารถแม้แต่จะหลับตาลงได้ เขากลิ้งก้อนหินทรงกลมสีขาวที่เขาชอบใช้เล่นกลตามถนนในมือไปมา ก้อนหินพวกนี้คือเครื่องรางของเขา เป็นสิ่งเดียวที่ปลอบขวัญและทำให้เขาสบายใจ

เป็นอีกวันหนึ่งบนถนนที่ต้องยื่นมือออกไป เด็กกำพร้าหลบหนีไม่สำเร็จก็มีเพิ่มมาอีกคน ถูกทุบตีอีกครั้ง และเฮลิออสก็นอนลืมตาตื่นอยู่บนเตียงอีกครั้ง สับเปลี่ยนก้อนหินจากมือข้างหนึ่งไปอีกข้างหนึ่ง ก้อนหินก้อนแรก ก้อนที่สอง ก้อนที่สาม เคลื่อนไปเป็นวงกลม...

ขึ้นวันใหม่ ข้าวต้มไร้รสชาติและการต้องถูกถีบไสไล่ส่งให้ออกไปสู่ถนนที่หนาวเย็น กลับมาบ้านด้วยมือเปล่าอีกครั้ง ถูกทุบตี ก้อนหินก้อนแรก ก้อนที่สอง ก้อนที่สาม... และไม่ได้หลับได้นอนอีกคืน แสงแรกของวันส่องเข้ามาผ่านลูกกรงหน้าต่าง ก้อนหินก้อนแรก ก้อนที่สอง ก้อนที่สาม ก้อนที่สี่ เดี๋ยวสิ อะไรเนี่ย เมื่อเฮลิออสสังเกตดีๆ อีกครั้งก็ต้องประหลาดใจ มีหินเพิ่มขึ้นมาหนึ่งก้อน บนฝ่ามือที่แผ่อยู่นั้นมีลูกทรงกลมที่ส่องแสงสว่างอยู่ “โห เปล่งประกายสวยงามจัง!” เด็กชายกระซิบกับตัวเอง ทันใดนั้นคลื่นแห่งความสงบและความผาสุกก็เข้ามาหาเขา เขาลุกขึ้น แต่งตัว และเป็นครั้งแรกที่ได้ออกไปสู่ถนนด้วยความเบิกบานใจ ซึ่งไม่ได้เป็นเช่นนี้มาเนิ่นนานแล้ว

หินก้อนที่สี่จะชอบมาแล้วก็ไป ดูเหมือนมันตั้งใจทำแบบนั้นเอง จากนั้นไม่นานเฮลิออสก็ชินกับการกะผลุบกะโผล่ของมันและไม่ตกใจอีกต่อไป ลูกทรงกลมเรืองแสงจะกระโดดไปอยู่ในมือของเฮลิออสอย่างเชื่อฟังและหยุดพักอยู่อย่างนั้น ราวกับตอบรับต่อทุกความคิดของเขา

คืนหนึ่ง แพกซ์ไม่อยู่แล้ว เฮลิออสกับเด็กชายผู้อ่อนแอคนนี้รู้สึกถึงความผูกพันอันลึกซึ้งผ่านความโชคร้ายที่ประสบร่วมกัน และตอนนี้โปรการ์ขี้เมาก็เขี่ยเด็กชายคนนั้นทิ้งไปแล้ว เหมือนเป็นขยะที่ไม่มีใครต้องการ และทุกคนในกระท่อมต่างรู้ว่าเหตุการณ์น่าสลดใจกำลังจะเกิดขึ้นอีกครั้ง หลังจากเล่นพนันจนหมดตัวในโรงเหล้า ชายหนุ่มที่โหดร้ายราวปีศาจก็เดือดพล่านและกระหายเลือด เมื่อกลับถึงบ้าน เขาเริ่มพังที่นี่ให้พินาศด้วยความโมโห ทำลายเฟอร์นิเจอร์ ขว้างจานชาม และอะไรก็ตามที่ขวางทางเขา ดูเหมือนคราวนี้เขาจะสูญเสียสติไปหมดสิ้น

เมื่อได้ยินเขาเดินมา เฮลิออสก็รวบกลุ่มเด็กที่บาดเจ็บ ดันพวกเขาเข้าไปในห้องขอทาน แล้วปิดประตูข้างหลังเขาไปอย่างแน่นหนา จากนั้นเขาก็เริ่มกั้นประตูโดยใช้เตียง เก้าอี้ ไม้กวาด และอะไรก็ตามที่มีอยู่ตอนนั้น แต่เขาไม่ได้คิดแผนการอะไรเพิ่มเลย แล้วประตูก็ส่งเสียงกึกกักรัวๆ อย่างอันตรายจากการที่นักสังหารเด็กโถมกำลังใส่อย่างหนักหน่วง เฮลิออสกำก้อนหินในมือแน่นอย่างสิ้นหวัง ก้อนหินก้อนแรก ก้อนที่สอง ก้อนที่สาม... เด็กที่บาดเจ็บต่างร้องตะโกนขอความช่วยเหลือในความมืด ขณะที่คนอื่นๆ ยืนนิ่งอยู่กับที่ ตัวแข็งทื่อไปด้วยความกลัว ต้องทำอะไรสักอย่าง แต่ทำอะไรล่ะ เฮลิออสกำหมัดแน่นยิ่งขึ้น และ อ้อ นี่ไง! หินก้อนที่สี่ปรากฏขึ้น ขณะนั้นประตูก็แตกออกเป็นชิ้นๆ พร้อมกับเสียงดังน่าสะพรึงกลัว

แต่เมื่อโปรการ์โพล่งเข้าไปในห้องเด็กๆ เขาถูกแสงตะวันอันเจิดจ้าที่ส่องลงมาจากที่ไหนสักแห่งด้านบน คลื่นแห่งความเจ็บปวดที่ไม่อาจทนได้นั้นกลืนกินเขา ชายหนุ่มกรีดร้องและพรั่งพรูคำสบถอย่างดังลั่นขณะที่เขาเหวี่ยงมือไปมาอย่างดุเดือด ยังคงพยายามเอื้อมให้ถึงตัวเด็กๆ ระหว่างนั้นเขาถูกล้อมรอบไปด้วยแสงทรงกลมที่มีเปลวไฟพวยพุ่งออกมา จนห้องท่วมท้นด้วยความสว่างโชติช่วง ครู่ต่อมา ยุคของโปรการ์ผู้น่ากลัวก็ได้สิ้นสุดลง

แสงสว่างโอบล้อมตัวเด็กๆ อย่างอบอุ่น รักษาบาดแผลของพวกเขา แล้วค่อยๆ จางหายไป เมื่อความวุ่นวายสงบลง เหล่าเด็กขอทานก็เงยหน้าขึ้นมองเฮลิออสที่ยืนแบมืออยู่ โดยมืออีกข้างมีลูกกลมๆ สีทองขนาดเล็กลูกหนึ่งลอยอยู่อย่างสงบราวกับดวงอาทิตย์จิ๋ว จากนั้นมันก็มีขนาดเล็กลงและอันตรธานหายไปราวกับว่าผสานรวมเข้ากับมือของเขา ดวงตาของเฮลิออสเป็นประกายสีทอง สุกสกาวดั่งแสงดวงดาวอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็กลับมาเป็นปกติ

“ตอนนี้ เจ้ากับข้าเป็นหนึ่งเดียวกันแล้วนะ” เฮลิออสพูดอยู่ในใจกับหินก้อนดังกล่าว แล้วร่างกายของเขาก็เต็มไปด้วยความอบอุ่นอันน่าพึงพอใจราวกับเป็นการยืนยันคำพูดนั้น

เมื่อเข้าใจและดูดซับพรสวรรค์ใหม่ของเขาแล้ว เฮลิออสก็ไปหาผู้พิทักษ์และได้รับการต้อนรับให้มาร่วมเป็นส่วนหนึ่งกับพวกเขาทันที