Kayla była szczęśliwa. Wyglądała jak uosobienie młodości: jej oczy błyszczały, a policzki rumieniły się, emanując świeżością i wigorem. Kto sprawiał, że była w tak dobrym nastroju? Nie kto inny jak hrabia Noctus – szarmancki, uprzejmy, dobrze zbudowany i ze wspaniałym, choć nieco mrocznym poczuciem humoru. Dziewczyna była nim całkowicie oczarowana. Szkoda tylko, że matka Kayli nie podzielała uczuć córki.

– On nie jest dla ciebie odpowiedni – powiedziała z dezaprobatą. – Nie powinnaś się z nim spotykać.

– Ale dlaczego, matko? Co jest z nim nie tak?

– Nasza rodzina zawsze czciła Słońce, a ten twój hrabia najwyraźniej ma inne skłonności.

– Ależ nie, to tylko uprzedzenia i przesądy! Te wierzenia to jakieś głupie, dziecięce gierki! Pewnego dnia i tak poślubię hrabiego, z twoim błogosławieństwem lub bez!

A teraz nadszedł ten dzień. Para potajemnie wzięła ślub w kaplicy rodu Noctus. Trzeba przyznać, że było to dość dziwne miejsce, ale Kayla zdawała się nie zwracać uwagi na nic poza widokiem swojego ukochanego. Ani czarne róże zdobiące ołtarz, ani ponure zgromadzenie nieuśmiechniętych postaci w szarych pelerynach nie wydawały się jej przeszkadzać. – Och, drobne szczegóły, błahostki! – powiedziała sobie. – Najważniejsze jest to, że będę razem z moim mężczyzną!

Ich noc poślubna była wspaniała. Świece, muzyka, przytulne zasłony... W ramionach męża Kayla czuła się spokojna i radosna.

Budząc się następnego ranka, znalazła się sama wśród zmiętej pościeli. Wołała ukochanego, ale nikt nie odpowiadał. Dziewczyna wstała i rozejrzała się. W świetle dnia pokój nie wyglądał tak romantycznie, jak poprzedniej nocy: zwisające świece były pokryte wiekami kurzu, a gobeliny na łóżku i ścianach zjedzone przez mole i wyblakłe. Ale najbardziej nieprzyjemną niespodzianką były zamknięte drzwi do sypialni.

Początkowo Kayla czekała, aż ktoś ją znajdzie. Jednak w miarę upływu godzin zaczęła się niecierpliwić. Waliła w drzwi i krzyczała o pomoc. Na próżno.

Dopiero po całym dniu hrabia w końcu wrócił, w towarzystwie kilku służących. Dziewczyna otrzymała tacę z jedzeniem i ubranie na zmianę. Kayla wpatrywała się uważnie w swojego męża. Gdzie podział się ten uprzejmy człowiek z jego subtelnym humorem i żarliwymi, pełnymi miłości przemowami?

– Zostałaś powołana, by urodzić dziecko, które będzie należeć do mnie i moich kapłanów Nocy – powiedział hrabia zimnym, oschłym tonem. – Po porodzie zostaniesz zwolniona z obowiązków matki i żony – kontynuował.

– Ale... – to wszystko, co Kayla zdołała powiedzieć.

– Wszystko jasne, moja droga żono? Teraz musisz jeść. Mój przyszły spadkobierca nie powinien chodzić głodny! –

drzwi zatrzasnęły się i Kayla znów została sama.

Spędziła tak siedem długich miesięcy w zamknięciu. Początkowo dręczyła ją rozpacz, strach i nienawiść do hrabiego i samej siebie. Ale potem emocje opadły, ustępując miejsca zimnej kalkulacji. Przez następne dwa miesiące, dzień po dniu, Kayla potajemnie odłupywała ciężką framugę okna zardzewiałym gwoździem, który znalazła w szufladzie, a nocami śniła o swojej przyszłej córce — czuła, że nosi w sobie dziewczynkę. Czuła też, jak dziecko reagowało, gdy zapadł zmierzch, tarzając się z radości w jej łonie.

– Noc cię nie zabierze, Celeste – wyszeptała Kayla. – Zobaczysz słońce i pokochasz je! A ty, matko, wybaczysz mi? – powiedziała, wyglądając przez okno.

W końcu, pewnego dnia, framuga okna ustąpiła, a promień słońca, który padł na dziewczynę, zdawał się mówić do niej: – Podążaj za słońcem, by ocalić swoje dziecko! Pospiesz się! Zeszła po linie zrobionej z podartych ubrań, ale na końcu spadła i mocno skręciła kostkę. A teraz, kulejąc i potykając się, biegła zarośniętą ścieżką. Była bliska porodu, a każdy krok był dla niej ogromną walką. Tymczasem słońce znikało już za horyzontem. Musiała je dogonić! Dziecko w jej łonie miotało się niespokojnie, wyczuwając, że Kayla oddala się od zamku.

Łapiąc w dłoń zabłąkany promień słońca, dziewczyna znów usłyszała ten głos: – Słońce jest twoim zbawieniem. Biegnij ku zachodzącemu słońcu, ku Zielonemu Klifowi, abyś zdążyła skąpać się w jego promieniach. Zaciskając zęby, Kayla rzuciła się do przodu, biegnąc z całych sił, ale zanim dotarła do klifu, ostatnie promienie słońca prawie całkowicie zniknęły za morzem.

„To koniec!” – przemknęło jej przez myśl.

– Możesz cofnąć czas, moja córko. Musisz po prostu uwierzyć – powiedział za jej plecami kobiecy głos.

– Mamo! – w oczach dziewczyny pojawiły się łzy. – Mamo, proszę, wybacz mi!

Uniosła ręce do nieba i zaczęła się modlić. Przez chwilę nic się nie działo, a potem, niczym wielki płonący statek wynurzający się z głębin oceanu, słońce zaczęło powoli powracać na firmament. Kayla zamknęła oczy, pozwalając, by oblało ją ciepłe światło i poddając się woli słońca. Córka w jej łonie zamarła na chwilę i zdawała się kurczyć ze strachu. Ale wkrótce potem zarówno nienarodzone dziecko, jak i jej matka poczuły głęboką radość zalewającą całe ciało Kayli.

Cztery dni później, z dala od zamku Noctusa, Kayla została matką uroczej Celeste. Pulchna, różowa twarz noworodka była otoczona lokami blond włosów, a jej niebieskie oczy lśniły miłością. Słońce przyszło jej z pomocą, a świeżo upieczona mama promieniała radością.

Ale gdyby ktokolwiek spojrzał na dziecko w nocy, zobaczyłby jej szkarłatne oczy, groźną krzywiznę ust i parę zakręconych rogów wystających z jej kruczoczarnych włosów. Ale nie, nie, jak to możliwe? To musi być tylko jakaś sztuczka świetlna.