เคย์ล่ามีความสุข เธอคือคำนิยามของคำว่าเยาว์วัย ดวงตาของเธอเป็นประกาย และแก้มของเธอแดงเป็นลูกตำลึง เปล่งประกายแห่งความสดชื่นและกระฉับกระเฉง อะไรที่ทำให้เธอเบิกบานใจได้ถึงขนาดนี้ คำตอบของคำถามนั้นก็คงเป็นเพราะเคานต์น็อกตัสผู้กล้าหาญ สุภาพอ่อนโยน รูปร่างงดงาม ทั้งยังมีอารมณ์ขันเหลือร้าย แม้บางมุกจะเป็นตลกร้ายนิดๆ หน่อยๆ ก็ตาม สาวน้อยตกหลุมรักพ่อหนุ่มอารมณ์ดีคนนี้เข้าอย่างจัง ทว่าน่าเศร้าที่แม่ของเคย์ล่ากลับไม่คิดเหมือนกันกับลูกสาวของเธอ

“ไอ้หนุ่มนั่นไม่เหมาะกับเจ้า” เธอพูดออกมาอย่างหงุดหงิด “เลิกไปเจอเจ้านั่นได้แล้ว”

“ทำไมกันล่ะ ท่านแม่ เขาทำอะไรผิดอย่างงั้นหรือ”

“ตระกูลเราเคารพดวงอาทิตย์มาตลอด แต่เจ้าเคานต์ของลูกมันดันนับถือคนละสิ่งกับเรา”

“เหอะ ท่านอคติในตัวเขา แถมยังเชื่อเรื่องงมงายไร้สาระด้วย! ความเชื่อพวกนี้มันงี่เง่าชัดๆ ไปหลอกเด็กเถอะ! ยังไงข้าก็จะแต่งกับท่านเคานต์ ต่อให้ท่านไม่ยอมรับก็ตาม!”

และแล้ววันนั้นก็มาถึง คู่ตุนาหงันเข้ารับพิธีสมรสอย่างลับๆ ในโบสถ์ของตระกูลน็อกตัส ซึ่งหากใครมาเห็นที่นี่เข้าคงพูดได้คำเดียวว่า ประหลาดนัก แต่สายตาของเคย์ล่าในตอนนี้มีเพียงสามีสุดที่รักเท่านั้น จนลืมสนใจกุหลาบสีดำที่ประดับแท่นบูชา หรือกลุ่มคนหน้าตาบูดบึ้งในชุดสีเทาที่มารวมตัวกันในงานแต่งครั้งนี้ “โอ๊ย เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ขี้ผงพวกนั้นน่ะเหรอ!” เธอบอกตัวเอง “ฉันสนใจแค่ได้ใช้ชีวิตกับผู้ชายของฉันเท่านั้น!”

ค่ำคืนแห่งงานสมรสนั้นช่างวิเศษยิ่งนัก ทั้งเชิงเทียน บทเพลง ผ้าม่านที่ปลิวไสว... เคย์ล่ารู้สึกผ่อนคลายและเงียบสงบใต้วงแขนของสามี

เมื่อตื่นขึ้นมาในเช้าวันถัดไป เธอพบว่าตนเองนอนอยู่เพียงลำพังบนเตียงนอนที่มีผ้าปูยับยู่ยี่ เธอเรียกหาสามีสุดที่รัก แต่กลับไม่มีเสียงใดๆ ตอบกลับมา สาวน้อยจึงลุกขึ้นและมองไปรอบตัว เธอพบว่าในตอนกลางวัน ห้องหอของเธอนั้นไม่ได้โรแมนติกเหมือนกับเมื่อยามค่ำคืน เชิงเทียนที่มีเทียนไขไหลย้อนมีฝุ่นหนาเตอะเกาะอยู่นานนับศตวรรษ พรมบนเตียงและผนังก็ถูกปลวกกินแถมยังสีซีดจางอีกด้วย แต่สิ่งที่ไม่น่าอภิรมย์ที่สุดคือประตูห้องนอนที่ถูกลงกลอนไว้นั่นเอง

ตอนแรกเคย์ล่าเฝ้ารอให้ใครสักคนมาตามหาเธอ แต่เมื่อเวลาผ่านไป เธอก็เริ่มหมดความอดทนและเริ่มทุบประตู ร้องขอความช่วยเหลือ แต่ก็ไร้ผล

เมื่อเวลาทั้งวันล่วงเลยผ่านไป ในที่สุดท่านเคานต์ก็กลับมาที่ห้องพร้อมกับบริวารหลายคน จากนั้นหญิงสาวจึงได้รับถาดอาหาร และเสื้อผ้าชุดใหม่ไว้เปลี่ยน เคย์ล่าจ้องมองไปที่สามีโดยไม่กะพริบตา ชายหนุ่มแสนสุภาพ มีอารมณ์ขันสุดเฉียบแหลม และมักจะเปล่งวาจาที่เปี่ยมไปด้วยความรักอันร้อนแรงคนนั้นหายไปไหนแล้วนะ

“เจ้ามีหน้าที่ต้องตั้งครรภ์บุตรของข้า และนักบวชแห่งรัตติกาล” ท่านเคานต์พูดอย่างเย็นชาและว่างเปล่า “เมื่อเจ้าให้กำเนิดบุตรแล้ว เจ้าจึงจะหลุดพ้นจากภาระหน้าที่ความเป็นมารดาและภรรยาของข้า” เขาพูดต่อไป

“แต่...” นี่เป็นคำเดียวที่เคย์ล่าพูดออกมาได้

“ชัดเจนแจ่มแจ้งดีนะ ภรรยาสุดที่รักของข้า กินข้าวซะ เจ้าจะปล่อยให้ทายาทในอนาคตของข้าหิวโหยไม่ได้!”

แล้วประตูก็ปิดดังลั่นและเคย์ล่าก็ถูกทิ้งไว้ลำพังอีกครั้ง

เธอโดนพันธนาการไว้ในห้องนอนแห่งนี้ยาวนานถึงเจ็ดเดือนเต็ม ช่วงแรกเริ่มเธอต้องทนทุกข์ทรมานกับความสิ้นหวัง หวาดกลัว และความเคียดแค้นในตัวท่านเคานต์และตัวเธอเอง แต่หลังจากนั้นความรู้สึกดังกล่าวก็หายไป มีแต่ความคิดค้นหาทางออกจากคุกนรกแห่งนี้ สองเดือนต่อมา เคย์ล่าพยายามใช้ตะปูขึ้นสนิมที่เธอพบในลิ้นชักแอบขูดโครงหน้าต่างขนาดใหญ่วันละนิดวันละหน่อย และในยามค่ำคืนเธอจะฝันถึงลูกสาวในอนาคตของเธอ เพราะเธอรู้สึกได้ว่าลูกในท้องต้องเป็นผู้หญิงอย่างแน่นอน เธอยังสัมผัสได้ว่าเด็กน้อยมีการตอบสนองด้วยการพลิกตัวไปมาอย่างมีความสุขภายในท้องเธอเมื่อยามพลบค่ำมาถึง

“แม่ไม่ยอมให้รัตติกาลพรากลูกไปจากแม่หรอก เซเลสต์” เคย์ล่ากระซิบ “ลูกจะได้เห็นแสงตะวัน ลูกต้องชอบแน่ๆ! แล้วก็ท่านแม่คะ — ยกโทษให้ลูกคนนี้ด้วยเถอะนะคะ” เธอกล่าว พร้อมมองออกไปนอกหน้าต่าง

จนแล้ววันที่เธอรอคอยก็มาถึง กรอบหน้าต่างหลุดลงจากความพยายามนานนับเดือน แสงดวงอาทิตย์ที่อาบไล้ไปตามร่างของเด็กสาวเหมือนต้องการพูดกับเธอว่า “ถ้าอยากจะช่วยลูกของเจ้า จงไล่ตามแสงตะวันไป! เร็วเข้า!” เมื่อรู้ดังนั้นเธอจึงปีนลงจากห้องนอนสูงด้วยเชือกที่ทำจากเศษเสื้อผ้าขาดๆ ทว่าเชือกทำมือกลับรับน้ำหนักเธอไม่ไหวจนสุดท้ายเธอก็ร่วงลงมาสู่พื้น ข้อเท้าหักบาดเจ็บรุนแรง ตอนนี้เธอจึงทำได้เพียงเดินกะโผลกกะเผลกด้วยความเจ็บปวดไปตามทางเดินที่มีหญ้าขึ้นอยู่รกครึ้ม แถมลูกน้อยของเธอก็ใกล้จะลืมตาดูโลกอยู่ทุกขณะ ทุกย่างก้าวจึงทุกข์ทรมานเป็นอย่างยิ่ง ขณะเดียวกัน แสงอาทิตย์เองก็ดูจะไม่เห็นใจเธอเลยแม้แต่น้อย เพราะดวงตะวันใกล้จะลับขอบฟ้าแล้ว เธอต้องรีบแล้ว! เด็กทารกในครรภ์เองนั้นก็กระสับกระส่ายอย่างหนัก ราวกับรับรู้ว่าผู้เป็นแม่กำลังอยู่ห่างจากปราสาทไปไกลขึ้นทุกที

ขณะออกวิ่งตามแสงตะวันที่กำลังหลุดลอยจากมือเธอไปนั้น เด็กสาวก็ได้ยินเสียงลึกลับอีกครั้งว่า “ดวงอาทิตย์คือทางรอดทางเดียวของเธอ วิ่งไปที่กรีนคลิฟฟ์ ที่นั่นเป็นจุดพระอาทิตย์ตก เจ้าจะได้อาบแสงตะวันแสงสุดท้าย” เคย์ล่ากัดฟันแน่น พุ่งตัวไปข้างหน้า วิ่งด้วยพละกำลังที่เหลืออยู่ แต่เมื่อเธอไปถึงหน้าผา แสงตะวันแสงสุดท้ายก็ได้หายลับไปกับท้องทะเลแล้ว

“มันจบแล้ว!” เสียงแว่บขึ้นมาในความคิดของเธอ

“เจ้าย้อนเวลาได้นะ ลูกแม่ ลูกแค่ต้องเชื่อ” เสียงผู้หญิงด้านหลังเธอพูดขึ้น

“แม่!” น้ำตาเอ่อล้นจากดวงตาของเด็กสาว “แม่คะ ยกโทษให้หนูด้วย!”

เธอยกมือขึ้นฟ้า แล้วเริ่มภาวนา... ทุกสิ่งเงียบสงบไปชั่วขณะ ก่อนที่ลูกบอลทรงกลมอันร้อนแรงจะโผล่ออกมาจากส่วนลึกท้องทะเล และดวงอาทิตย์ก็หวนคืนสู่ท้องนภาอีกครั้ง เคย์ล่าหลับตาลง ปล่อยให้แสงอ่อนๆ ของดวงตะวันอาบไล้ไปทั่วร่างกายเธอ ยอมจำนนให้กับอำนาจของดวงอาทิตย์ผู้ยิ่งใหญ่ เด็กน้อยในครรภ์ของเธอเหมือนจะตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะ ก่อนจะหดตัวลงเพราะความกลัว แต่หลังจากนั้นทั้งเด็กทารกที่ยังไม่ถือกำเนิด และแม่ของเธอต่างสัมผัสถึงความสุขอันลึกซึ้งที่ท่วมท้นไปทั่วทั้งร่างของเคย์ล่า

สี่วันต่อมา ณ พื้นที่ห่างไกลจากปราสาทน็อกตัส เคย์ล่าได้ให้กำเนิดทารกน้อยน่ารักนามเซเลสต์ ทารกน้อยรายนี้มีใบหน้ากลมโตอวบอ้วน ผิวมีเลือดฝาดเป็นสีชมพู ผมเส้นน้อยหยักศกเป็นสีบลอนด์สวย และดวงตาสีฟ้าเปล่งประกายแห่งความรักออกมาเต็มเปี่ยม ดวงตะวันอุปถัมป์อุ้มชูเธออย่างเต็มใจ และคุณแม่มือใหม่ก็เปล่งประกายด้วยความยินดีเป็นอย่างยิ่ง

แต่หากใครก็ตามได้เห็นแม่หนูน้อยคนนี้ในยามค่ำคืน พวกเขาจะพบกับดวงตาสีแดงสดเป็นประกาย ยิ้มที่แสยะเป็นเส้นโค้งให้ความรู้สึกน่าขนลุก และเขาโค้งงอที่โผล่ออกมาจากเส้นผมสีดำขลับของเธอ ตะ ตะ แต่ มันเป็นแบบนั้นไปได้ยังไงกัน สงสัยแสงคงจะเล่นตลกกับตาเราเข้าให้แล้ว