– Ciociu, a gdybym ci powiedział, że chcę cię zabić?

– Po prostu jedz brokuły, młody człowieku. I nie mów z pełnymi ustami!

Clive wciąż czekał, aż piękny czarny kamyk, który połknął dzień wcześniej, w końcu opuści jego ciało. Bał się, że zjedzenie go może go zabić, ale jeszcze bardziej bał się powiedzieć opiekunom o całym zdarzeniu. Pulchny chłopak masował swój brzuch i kopał nogami, próbując wytrząsnąć to coś, ale ono ani drgnęło. Poddawszy się, Clive wstał z nocnika i smutnym krokiem ruszył z powrotem do pokoju zabaw.

Skakanie na trampolinie, wyścigi wagonikami i prowadzenie małych żołnierzyków do bitwy odrywały jego myśli od trosk. Wieczór minął bez żadnych incydentów. Miał już siódmy sen tej nocy, gdy zbudził go nagły krzyk kobiet odbijający się echem po domu.

– Wszystko zniszczone! – wrzasnęła jedna z niań.

– Nie do wiary! Kto mógłby zbudować gilotynę dla pluszowego misia?! – wydarła się inna.

– I, och, spójrz tylko, żołnierzyki, wszystkie stopiły się na świecy! – zawyła trzecia.

– Wszystkim lalkom oderwano ręce, wszystkie wagoniki rozbite! A do tego...

Zamieszanie i lament trwały, ale Clive, owinięty w swoim wygodnym łóżeczku, po prostu uśmiechnął się i rozmarzony patrzył w sufit. Nie widział niczego, czym mógłby się martwić i czuł się szczęśliwy jak króliczek w swoim łóżku.

Nigdy nie odnaleziono sprawcy spustoszenia w pokoju zabaw, a nad ranem w domu zapadła cisza. Ale Clive nie mógł spać. Aby czymś się zająć, chłopiec postanowił zaskoczyć swoje opiekunki, przygotowując dla wszystkich śniadanie. Cóż to był za wspaniałomyślny, mały człowiek! Założył fartuch, podwinął rękawy i zabrał się do pracy. Jakiś czas później, gdy skończył gotowanie i był całkowicie zadowolony z rezultatów, wybiegł na zewnątrz, aby się pobawić. Jednak chwilę później...

– Dobry Boże! Kto porozwieszał oskubane kurczaki na ścianach i polał wszystko sosem pomidorowym? – wykrzykiwały z przerażeniem kobiety.

– Wszędzie są kawałki surowego mięsa! Agatho, posprzątaj natychmiast ten bałagan, zanim Clive to zobaczy!

Ale chłopiec był już głęboko w lesie i wesoło nucił coś pod nosem. Wszędzie kwitły pachnące kwiaty, ptaki słodko śpiewały, a puszyste wiewiórki od czasu do czasu przebiegały po ścieżce w niezwykle uroczy sposób.

Jednakże przechodzień zobaczyłby zupełnie inny obraz... Ścieżka, którą Clive zostawiał za sobą w lesie, bardziej przypominała ścieżkę wojenną aniżeli idylliczną sielankę. Gdziekolwiek postawił stopę, kwiaty więdły i zamieniały się w papkę, drzewa łamały się i padały, a zwierzęta uciekały we wszystkich kierunkach. Tych, którym nie udało się zejść mu z drogi, spotykał smutny los.

„Założę się, że moje ciocie już za mną tęsknią!” – pomyślał nagle chłopiec. „Lepiej wrócę do domu i wycałuję je wszystkie! I powiem im nowe imię, które dla siebie wymyśliłem: nie Clive, a Cleaver!”

Zachwycony tym pomysłem, podekscytowany pobiegł do domu. Kto wie, co przydarzyłoby się jego nianiom, gdyby przechodzący obok Strażnik nie zauważył tego małego szatana i nie zainterweniował. Clive zwany Cleaverem okazał się trudnym orzechem do zgryzienia nawet dla mistrza Corneliusa.

Naukowiec potrzebował wielu długich godzin badań, aby ustalić, że przyczyną okrucieństwa chłopca nie była wrodzona zła natura, ale kamyk, który przypadkowo połknął. Dał on Clive’owi ogromną moc, ale skierował jego naturalną energię i zapał do życia w ciemne strony. Cleaver spędził resztę swojego dzieciństwa pod ścisłym nadzorem Strażników, którym udało się obrócić zło Mroku przeciwko samemu Mrokowi.