“ป้าครับ ถ้าผมบอกว่าผมอยากฆ่าป้า ป้าจะว่ายังไงครับ”

“แกรีบกินบร็อคโคลีเข้าไปเถอะ เจ้าหนู แล้วก็อย่าพูดตอนมีอาหารอยู่ในปาก!”

ไคลฟ์ยังคงหวังว่าก้อนกรวดสีดำแสนสวยที่เขากลืนไปเมื่อวันก่อนจะหลุดออกจากร่างกายของตัวเอง เขากังวลว่าหากกินก้อนกรวดดังกล่าวเข้าไป เขาอาจจะตายได้ แต่เขาก็กลัวยิ่งกว่าหากต้องเล่าเรื่องนี้ให้แม่นมของเขาฟัง เจ้าเด็กอ้วนพยายามลูบท้องตัวเองแล้วเตะขาเพื่อหวังให้สิ่งที่กินไปหลุดออกมาจากท้อง ทว่าก้อนกรวดในท้องกลับไม่มีการขยับใดๆ ทั้งสิ้น ไคลฟ์ยอมแพ้และลงจากกระโถน ก่อนเดินย่ำเท้าอย่างเศร้าสร้อยกลับไปยังห้องเด็กเล่น

เจ้าหนูกลับไปกระโดดแทรมโพลีน เล่นวิ่งแข่งกับเกวียนของเล่น และนำเหล่าทหารจิ๋วเข้าสู่สงครามเพื่อหวังลืมความกังวล คืนนั้นผ่านไปโดยไม่มีเหตุการณ์ใดๆ ทั้งสิ้น เหตุการณ์ผ่านไปอย่างปกติ โดยเจ้าหนูน้อยร่างจ้ำม่ำนอนหลับสบายได้เจ็ดคืนจนแทบลืมถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจนหมดสิ้น ทว่าเสียงกรีดร้องของหญิงคนหนึ่งที่ดังก้องไปทั่วทั้งบ้านได้ปลุกเขาจากฝันดีจนได้

“พังหมดแล้ว!” พี่เลี้ยงเด็กคนหนึ่งตะโกนขึ้น

“คิดดูให้ดีซิ ว่าใครมันจะสร้างกิโยตินไว้ประหารตุ๊กตาหมีกันล่ะ!” พี่เลี้ยงอีกคนร้องกรี๊ด

“อ๊ะ ดูนั่นซิ ทหารของเล่นโดนเทียนเผาจนละลายหมดแล้ว!” พี่เลี้ยงคนที่สามแผดเสียงร้องโหยหวน

“มือตุ๊กตาโดนดึงขาดจนหมด แถมเกวียนของเล่นทุกคันก็โดนทุบจนเละ! แล้วก็นั่น...”

ความปั่นป่วนและเสียงร้องดังลั่นไปทั่ว แต่ไคลฟ์กลับห่อตัวอยู่ใต้ผ้าห่มที่แสนนุ่มสบาย ฉีกยิ้มที่นุ่มนวลชวนฝันออกมาแล้วจ้องมองไปที่เพดาน ไม่เห็นว่าจะต้องกังวลอะไรนี่ เด็กน้อยคิดแล้วรู้สึกแฮปปี้เหมือนตุ๊กตาเจ้าต่ายบนเตียงของเขา

ผู้ก่อความวุ่นวายในห้องเด็กเล่นยังคงลอยนวลต่อไป และในเช้าวันรุ่งขึ้น ความเงียบที่ชวนอึดอัดก็ปกคลุมไปทั่วทั้งบ้าน แต่ไคลฟ์กลับนอนไม่หลับ เพื่อทำให้ตัวเองไม่ว่างจนเกินไป เด็กชายจึงตัดสินใจจะเซอร์ไพรส์คนดูแลภายในบ้านด้วยการทำอาหารเช้าให้ทุกคนกิน เขานี่เป็นเด็กดีซะจริงๆ เลยนะเนี่ย! เมื่อคิดได้ดังนั้นเขาจึงหยิบผ้ากันเปื้อนมาสวม ม้วนแขนเสื้อขึ้น แล้วเตรียมตัวทำงาน จากนั้นเมื่อเวลาผ่านไป เขาก็ทำอาหารจนเสร็จและค่อนข้างพอใจกับผลลัพธ์ที่ออกมา ไคลฟ์ก็รีบวิ่งออกไปเล่นนอกบ้าน แต่นาทีต่อมา...

“พระเจ้าช่วย! ใครแขวนตัวน็อกส์ถอนขนพวกนี้ไว้บนผนังกันเนี่ย แถมยังราดซอสมะเขือเทศใส่ทุกอย่างในบ้านด้วย” หญิงสาวอุทานออกมาด้วยความสยดสยอง

“แถมยังมีก้อนเนื้อดิบตกกระจายอยู่ทุกที่ด้วย! อกาธา รีบทำความสะอาดให้เสร็จก่อนไคลฟ์จะมาเห็นเข้า!”

แต่หนูน้อยเดินลับไปในป่าลึกพร้อมกับฮัมเพลงเบาๆ อย่างมีความสุขแล้ว ดอกไม้กลิ่นหอมเบ่งบานไปทั่วทุกพื้นที่ เหล่าวิหคส่งเสียงร้องสุดไพเราะ กระแตะและเจ้าหางริบบิ้นขนปุยวิ่งฉิวผ่านเส้นทางดูน่าชม

ทว่า คนที่ผ่านไปมาแถบนั้นคงจะเห็นเป็นอีกแบบหนึ่ง... เส้นทางที่ไคลฟ์เดินผ่านป่านั้นดูเหมือนเป็นเส้นทางที่เกิดศึกสงครามครั้งใหญ่มากกว่าจะเป็นทางเดินที่งดงามเหมือนในบทกวี ไม่ว่าเขาจะย่ำเท้าไปที่ใดดอกไม้ก็เหี่ยวเฉาและร่วงโรย ต้นไม้แตกเป็นเสี่ยงๆ และล้มตาย ส่วนสรรพสัตว์ต่างแตกฮือหนีกระจัดกระจาย ใครก็ตามที่ไม่ยอมหลบลี้หนีไปจากเส้นทางเดินของเขา ก็ต้องพบกับชะตากรรมอันโศกเศร้า

“ข้าว่าพวกคุณป้าคงจะคิดถึงข้ากันแล้วแน่ๆ!” จู่ๆ เด็กน้อยร่างอวบก็คิดออกมา “รีบกลับบ้านแล้วไปหอมป้าๆ คนละฟอดดีกว่า! ข้าจะไปบอกพวกเขาว่า ข้าได้ชื่อใหม่แล้ว ต่อไปนี้ไม่ได้ชื่อไคลฟ์แล้วล่ะ แต่ข้าชื่อคลีฟเวอร์!”

เมื่อพอใจกับชื่อที่คิดออกมาแล้ว เขาก็วิ่งหน้าตั้งกลับบ้านด้วยความตื่นเต้น โชคดีที่มีผู้พิทักษ์รายหนึ่งเดินผ่านมาแถวนั้นพอดีและจับสังเกตได้ว่ามีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นจึงเข้าไปขัดขวาง มิฉะนั้นใครจะรู้ว่าชะตากรรมของเหล่าแม่นมจะเป็นเช่นไร ไคลฟ์ผู้ชาญฉลาดดูจะเป็นปัญหาที่ยากจะเข้าใจแม้กระทั่งกับตัวมาสเตอร์คอร์เนเลียสผู้ชาญฉลาดเองก็ตาม

นักวิทยาศาสตร์ผู้ปราดเปรื่องรายนี้ถึงกับต้องใช้เวลาทำความเข้าใจถึงสาเหตุที่ทำให้เจ้าหนูน้อยรายนี้มีความดุร้ายผิดมนุษย์มนาอยู่หลายชั่วโมง ก่อนจะพบว่าที่เขามีพฤติกรรมเช่นนี้ไม่ใช่เพราะพันธุกรรม แต่เป็นเพราะเขาเผลอกลืนก้อนกรวดบางอย่างเข้าไปนั่นเอง ซึ่งก้อนกรวดนั้นมอบพลังมหาศาลให้กับไคลฟ์ โดยเปลี่ยนพลังธรรมชาติและความสนุกสนานในชีวิตของเด็กน้อยให้กลายเป็นความมืดมิด คลีฟเวอร์ต้องใช้เวลาช่วงวัยเด็กภายใต้การดูแลอย่างเข้มงวดโดยเหล่าผู้พิทักษ์ผู้มีพลังอำนาจเพียงพอที่จะนำพลังชั่วร้ายมาใช้เพื่อต่อต้านอำนาจแห่งความมืดมิดได้