Czym tak naprawdę jest broń? Dobrem czy złem, narzędziem obrony czy zniszczenia? I kto ostatecznie przelewa krew wroga – ostrze czy jego pan?

Na Piaskach Orientu posiadanie broni było surowo zabronione dekretem zafira Sargora II. Tylko zafir, władca kaganatu, i jego straż mieli prawo ją nosić. Dla zwykłego człowieka posiadanie broni było straszliwą zbrodnią, karaną śmiercią.

Jednak młody chłopak odpychał od siebie te myśli, wchodząc na palcach głębiej do skarbca kaganatu. Ten uliczny łobuz nigdy wcześniej nie zapuszczał się tak daleko. Dumnie kroczył wśród gór złota, przesuwając brudnymi palcami po cennych wazonach. Nie był to pierwszy raz Elmira tutaj. Nigdy nie brał za dużo – tylko tyle, żeby móc się utrzymać. Ale jakimś cudem zawsze znajdował nowe powody, by tu wrócić.

Bezszelestnie przemykał obok niezliczonych skarbów, gdy nagły dźwięk sprawił, że zatrzymał się w miejscu. Podążając za hałasem, pospieszył do zachodniej komnaty skarbca, po czym znów stanął nieruchomo, wstrzymując oddech i uważnie nasłuchując. Ach – to znowu to! Pewnym krokiem podszedł do małej szafki wypełnionej rzadkimi tkaninami i dywanami. Nareszcie! Dopiero teraz zrozumiał, że w końcu znalazł to, czego szukał przez cały ten czas: dwa długie ostrza z wygrawerowanymi pięknymi złotymi i srebrnymi wzorami. Miecze wołały go w snach, wzywając, by przychodził tu raz za razem. Elmir chwycił obie bronie i odwrócił się, ale potknął o stertę zbroi i upadł na plecy. Na chwilę przestał czuć swoje ciało, ale odzyskawszy przytomność, miał dziwne wrażenie, jakby został rozdzielony na cztery osobne ciała, każde żyjące własnym życiem. Wszystko, co widziały i słyszały jego przezroczyste kopie, on też widział i słyszał.

Jednak jego zdziwienie szybko przerodziło się w strach, gdy strażnicy Sargora II wpadli do skarbca, aby sprawdzić, co wywołało hałas. Kopie Elmira zajęły pozycje bojowe i rozpoczęły walkę z intruzami, sam Elmir zaś oglądał wszystko jednocześnie z czterech różnych perspektyw. Nie mając żadnego doświadczenia w walce na miecze, uliczny łobuz chwycił oba ostrza jedną ręką i chciał szybko stamtąd uciec. Ale potem, ku wielkiemu zaskoczeniu chłopca, ostrza w magiczny sposób połączyły się w przepiękny łuk i kołczan. Wewnętrzny głos poinstruował Elmira, jak naciągnąć łuk, podnieść łokieć i wycelować. W ciągu kilku chwil Elmir i jego kopie bezpiecznie wymknęli się ze skarbca, pozostawiając strażników leżących nieruchomo na podłodze.

Zdyszany i kompletnie zdezorientowany chłopiec schronił się pod zrujnowanym dachem opuszczonego domu, próbując to wszystko zrozumieć. A kiedy opamiętał się, zdał sobie sprawę, że jego kopie rozpłynęły się niczym sen. Nim się obejrzał, usłyszał wyraźny głos, ewidentnie dochodzący z jego nowej magicznej broni:

– Witaj, Elmirze, urodzony w tajemnicy synu Tur Khazari! W końcu cię znaleźliśmy: ostatniego następcę tronu, ostatnią nadzieję rodu zniszczonego przez ohydnego uzurpatora, Sargora II!

– Kim jesteś i czego ode mnie chcesz? – krzyknął chłopiec, a jego umysł usiłował nadążyć za ciągłymi niespodziankami.

– Jesteśmy Ostrzami Wielu Prawd, strażnikami tajemnicy znanej naszym wrogom.

Ostrza opowiedziały historię o tym, jak klan Khazari przyszedł kiedyś na pomoc tytanom, którzy w zamian podarowali im legendarną broń obdarzoną nie tylko niezwykłą mocą, lecz także własną duszą. Opowiadali o tym, jak Sargor II przysiągł wierność Mrokowi w zamian za Zimny Ogień, jedyną broń zdolną złamać i ujarzmić wolę wszystkich pięćdziesięciu żywych ostrzy. Tylko Ostrza Prawdy zdołały wymknąć się z rąk oszusta-królobójcy. Przez cały ten czas ostrza szukały spadkobiercy rodu Khazari. Wzywały go, by przyłączył się do nich w wymierzeniu zemsty złoczyńcy.

Wszystko, co ostrza opowiedziały Elmirowi, było zgodne z tym, co podpowiadała mu jego najgłębsza intuicja. Chłopiec z wdzięcznością przyjął swój dar. I tak oto brudna sierota okazała się nieślubnym synem zafira kaganatu i wzięła na siebie ratowanie ojczyzny i legendarnej broni swoich przodków. Udało mu się uratować ponad trzydzieści ostrzy, ale reszta zniknęła wraz z Sargorem i jego wspólnikami, gdy uciekli. Następnie Elmir dołączył do Strażników, aby oczyścić Dominium z Mroku i ocalić broń wykutą przez Światło.