Światło słoneczne zalewało ulice ciepłym blaskiem, a powietrze było tak krystalicznie czyste, jak myśli chłopca podążającego drogą w kierunku sierocińca Po. Porzucony przez rodziców po urodzeniu Dorian (jak nazwał go dyrektor Po) wyrósł jednak na wesołego i szczęśliwego chłopca. Pomagał opiekunom w sierocińcu, dbał o porządek i był ogólnie miłą i inteligentną osobą.

Mijały lata. Dorian był teraz wysokim, przystojnym młodzieńcem z lokami w kasztanowym kolorze, opadającymi na szerokie, męskie ramiona. Jednak jego dawna wesołość ustąpiła miejsca bardziej posępnej postawie. Zbliżał się czas opuszczenia sierocińca, a on bał się stawić czoła realiom dorosłego życia. Z czego by się utrzymywał? Jak miałby zapewnić sobie dach nad głową i pełny brzuch? Dorian czuł się nieprzygotowany na te wyzwania. Co gorsza, zakochał się po uszy w córce Po, Agacie. Ich miłość była wzajemna i szczera, ale młodzieniec wyrzucał sobie, że nie ma środków, by rozpieszczać ukochaną pięknymi jedwabiami i złotem.

Pochłonięty tymi ponurymi myślami, Dorian szwendał się po ulicy, mijając wszystkie jasne, kolorowe szyldy i witryny sklepowe. Nagle coś na wystawie przykuło jego wzrok – zapierający dech w piersiach krwistoczerwony klejnot osadzony w kunsztownej platynowej oprawie. Przyciągał młodego mężczyznę jak magnes. Kilka chwil później Dorian przemierzał już boczne uliczki i zaułki, upewniając się, że nikt go nie śledzi. Amulet leżał spokojnie w kieszeni kurtki.

„Kiedy dam ten drogocenny wisiorek Agacie, pokocha mnie jeszcze bardziej!” – pomyślał z radością młodzieniec. Potem zauważył, jak zaskakująco ciężki wydawał się amulet, ciągnąc w dół jego kurtkę. Chwycił go w dłoń i postanowił, że nigdy, przenigdy nikomu go nie odda. Nagle, czując ostry ból, Dorian wyciągnął rękę z kieszeni i zobaczył krew obficie płynącą między palcami. Ale z jakiegoś powodu nie przeszkadzało mu to w najmniejszym stopniu. Kierowany tajemniczym impulsem, młodzieniec schował się w cieniu uliczki i wycelował amulet w samotnego przechodnia. Mężczyzna sapnął, wydał z siebie niski jęk, a następnie padł martwy na ziemię. Dorian natychmiast zdał sobie sprawę, że znalazł odpowiedź na wszystkie swoje obawy i że może teraz z łatwością zaspokoić wszystkie swoje potrzeby i pragnienia. Życie byłoby wspaniałe.

W ciągu roku świeżo upieczony czarownik stał się dumnym właścicielem szesnastu hektarów ziemi, z ogromnym, groźnie wyglądającym zamkiem pośrodku. Poprzedni właściciel w nieznanych okolicznościach uczynił Doriana spadkobiercą tuż przed swoją przedwczesną śmiercią. Słudzy zamku byli posłuszni swojemu nowemu, potężnemu panu. Nie zadawali żadnych pytań i nie skarżyli się, po tym jak byli świadkami, jak niektórzy z ich kolegów zapłacili za swoje nieposłuszeństwo życiem. Dorian zapomniał o Agacie i sierocińcu, słuchając jedynie zewu Krwi. Jednak pomimo luksusowego życia Krwawy Czarownik nie był swoim własnym panem. Każdego dnia amulet nakazywał mu opuścić zamek i popełniać ohydne zbrodnie, przynosząc niewyobrażalne cierpienia niezliczonej liczbie ludzi. Dorian nie miał innego wyboru, jak tylko wykonywać polecenia złowrogiego klejnotu. W odległych prowincjach imperium, gdzie młody czarownik bezkarnie dokonywał swoich krwawych czynów, listy wdów i sierot wciąż się wydłużały. Jasny błysk, który niegdyś ożywiał oczy młodego mężczyzny, zniknął, zastąpiony przez matowe, bezbarwne spojrzenie. Było ono spojrzeniem niewolnika, który nie może pogodzić się ze swoim podporządkowaniem. Czy ten Dorian naprawdę był tym samym małym chłopcem, który podkradał się do pielęgniarek w sierocińcu, ciągnął je za spódnice dla zabawy, a potem padał na podłogę tarzając się ze śmiechu?

W końcu nadszedł dzień, w którym coś wewnątrz Doriana miało dość. Postanowił zebrać resztki sił i rzucić wyzwanie amuletowi. Chwycił kamień tak mocno, że z jego dłoni zaczęła cieknąć krew. W odpowiedzi artefakt obudził się, wzywając go, błagając i żądając. Konfrontacja stawała się coraz bardziej zażarta, a w oczach czarownika pojawiły się płomienie. Jego umysł krzyczał w agonii, a ciałem targał nieznośny ból. Kto wie, jak długo tak walczyli? Dorianowi wydawało się, że minęły godziny. Był na skraju omdlenia z powodu utraty krwi, ale amulet nie wykazywał żadnych oznak poddania się. W ostatecznym akcie desperacji młody mężczyzna chwycił nóż i trzymając amulet przy piersi, przebił nim zarówno klejnot, jak i własne serce. Kryształ roztrzaskał się o podłogę na tysiąc szkarłatnych odłamków, które pływały w kałuży krwi tryskającej z jego rany. Gdy Dorian odpłynął w zapomnienie, ostatnią rzeczą, jaką poczuł, było osłabienie władczego wpływu amuletu.

Kilka dni później obudził się cały i zdrowy. Klejnot również się odrodził, żywiąc się krwią czarownika. Teraz, gdy ich dwie dusze były splecione, Dorian powrócił do dawnego siebie, a jego oczy znów zabłysły światłem i dobrocią. Jednak jego sumienie wciąż cierpiało z powodu całego bólu, który spowodował. Zrozumiał, że musi odpokutować za swoje grzechy. Odszukał Strażników, wyznał im wszystko i poddał się ich osądowi. Bohaterowie uwierzyli, że czarownik naprawdę żałuje i udzielili mu pozwolenia na używanie Magii Krwi do szlachetnych celów.