Miriady gwiazd leciały w kierunku nieznanego horyzontu wszystkich tajemnic. Nebula czuła, że jej umysł obejmował cały wszechświat i jedną myślą mogła stworzyć nowe planety, nowe rasy. Idee natychmiast przeradzały się w materię, umierając i odradzając się w nieskończonym cyklu, a rozpacz nad śmiercią przechodziła w radość z ponownych narodzin. Pogrążona w medytacji, nie zauważyła upływu wieków, aż coś wyrwało ją z transu.

To był sygnał od Sędziego. Kto wiedział, ile tysiącleci minęło, odkąd ostatni raz się widzieli? A jednak nie mogła nie rozpoznać jego jednoznacznego wezwania, nawet jeśli dzieliło ich wiele galaktyk. Jej partner wzywał ją, aby przybyła do Kołyski Początków. Nebula od razu wiedziała, że stało się najgorsze.

„Harmonia, równowaga, stabilność – tak podstawowe rzeczy, a jednocześnie tak kruche!” – pomyślała Nebula, niechętnie opuszczając swój błogi, ponadczasowy wymiar. Nadszedł jednak czas, aby wypełniła swój obowiązek, do którego została stworzona. Rzeczywiście, sygnał od Sędziego był bardzo niepokojący.

Kiedy Nebula przybyła na miejsce, zbladła na widok, który zastała: Kołyska była pusta. Gdzie On był? W odpowiedzi na jej ciche pytanie Sędzia tylko wzruszył ramionami, równie zdezorientowany. Pusta Kołyska wyglądała groźnie, złowieszczo. Strumienie energii, trzepoczące szaleńczo niczym przecięta pępowina, tryskały swobodnie w chłodną przestrzeń.

Patroni stracili swojego podopiecznego, co oznaczało, że nie spełnili swojego świętego zadania. A teraz cały wszechświat był w niebezpieczeństwie. Odwieczna harmonia została zaburzona: kilka pobliskich galaktyk przestało istnieć w wyniku kolosalnej eksplozji, pozostawiając po sobie jedynie chmury pyłu i gazu.

Sędzia i Nebula wiedzieli, że nie mają czasu do stracenia, ponieważ On nie przestanie. Ruszyli w pościg. A kiedy dotarli do najbliższej planety, co odkryli? Wszędzie zamieszki i niepokoje społeczne. Ludzie stracili spokój, a chmury nienawiści i podziałów zaczęły wypaczać ich umysły. Było oczywiste, że świat ten w bardzo krótkim czasie zostanie rozdarty przez wojnę domową. To było Jego dzieło. Kontynuowali podróż, docierając następnie do Jauddar — martwej pustynnej planety, usianej polami siarki i kwaśnymi źródłami. Ale co się stało? Półkulę południową pokrywał teraz nieskończony błękitny ocean, a równik porośnięty był gęstą dżunglą, otaczającą całą planetę szmaragdowozielonym pasem. Zatem i w tym przypadku zrobił sobie z planety zabawkę. Nebula starannie przywróciła te popsute światy do ich pierwotnego stanu, próbując zachować delikatną harmonię wszystkich rzeczy.

Odwiedzając planetę za planetą i używając całej swojej energii, aby utrzymać świętą równowagę, Opiekunowie zostali ostatecznie zmuszeni rozejść się. Byli świadkami tego, jak wszystko wokół nich się zmieniało: gdziekolwiek On się pojawił, nowe miasta wyrastały znikąd, a stare były obracane w ruiny; rodziły się nowe rasy, a religie świata były niszczone. Tak, wszechświat się zmieniał i niektóre zmiany wydawały się błogosławieństwem. Ale czy to było słuszne? Naturalny porządek legł w gruzach, a sama struktura rzeczywistości zaczęła się rozpadać.

On jest wielki, wszechmocny, jest stwórcą wszystkiego, tak; ale jest też tylko dzieckiem goniącym za ulotnymi zachciankami, nie rozumiejącym swojej siły. On jest Bogiem i każdą cząstką tego wszechświata. Jest zarówno chaosem, jak i porządkiem, dobrem i złem. To przyczyna naszego nieszczęścia, a zarazem jedyna nadzieja na zbawienie.

Ale nie myślmy, że jest On jakimś okrutnym demonem, który po prostu hołduje swoim niszczycielskim popędom. Przecież On tak naprawdę jest dzieckiem, patrzącym na świat swoimi rozentuzjazmowanymi oczami. Dzieckiem, które nie zna strachu i wątpliwości, które akceptuje jednocześnie chaos i porządek. Nebula i Sędzia w końcu schwytają uciekającego podopiecznego, a wszechświat powróci do swojej pierwotnej harmonii. Ale na razie ścieżka starych towarzyszy poprowadzi ich przez Dominium, które stało się strefą wojny przeciwko siłom Mroku. Gdzie jesteś, uciekający Boże? Wróć!