Upał był nie do zniesienia. Rufus powoli otworzył opuchnięte oczy i z jękiem przypomniał sobie, że w drodze do domu po wczorajszej popijawie wpadł do szamba. Fetor, który wypełniał jego nozdrza, był okropny. – Co za smród! – jęknął ponownie, po czym podrapał się po wzdętym brzuchu i przekręcił na drugi bok, próbując na powrót zapaść w słodki, błogi sen. Ale czas mijał, sen nie nadchodził, a Rufus zaczął akceptować fakt, że naprawdę się obudził. Sięgnął pod kanapę, chwycił do połowy pustą butelkę, o której wiedział, że tam jest, i opróżnił ją ciurkiem. Słońce grzało bezpośrednio nad jego głową i nawet zwinne ptaszki, na które Rufus uwielbiał patrzeć, ukryły się w cieniu przed jego palącymi promieniami.

„Nuuudy...”. – pomyślał Rufus, wyciągając drugą butelkę. „Może powinienem znaleźć coś do jedzenia?”.

Rozważając tę myśl, stwierdził, że to dobry pomysł. Wstał, podciągnął swoje wytarte spodnie do mniej więcej odpowiedniej pozycji i poszedł szukać jedzenia. I tak oto pan domu, z głową wciąż lekko wirującą po poprzedniej nocy, wszedł do kuchni i zastał tam zdumiewający widok: stół w jadalni, na którym, jak się spodziewał, miało znajdować się zaledwie kilka czerstwych kawałków chleba, był wypełniony różnorodnymi wyśmienitymi potrawami, soczystymi mięsami i egzotycznymi owocami z każdego zakątka kraju, a wszystko to błyszczało oszałamiająco przed jego oczami. Kompletnie zaskoczony Rufus podrapał się po głowie i zamyślił na chwilę. Czy miał zwidy? Czy tym razem całkowicie postradał zmysły? Jednakże burczenie w brzuchu szybko wybiło mu z głowy dalsze pytania, więc usiadł i zaczął się obżerać.

– Dzień dobry! – rozległ się nagle wesoły głos. Z ciemnej szczeliny w odległym kącie pokoju wysunął się cień i zręcznie wskoczył na stół, przybierając postać szczupłego młodzieńca. – To wielka przyjemność cię poznać, Rufusie. Nazywam się Rakashi, jestem handlarzem dusz. Błyszczące oczy nieznajomego uformowały chytry grymas, gdy wpatrywał się łakomie w pulchnego mężczyznę.

– Jesteś... kim? Jak się tu dostałeś? Rufus zakrztusił się i sięgnął po najbliższą butelkę, jakby była kołem ratunkowym. – Czego ode mnie chcesz?

– Jestem tu, by zaoferować ci interes życia, Rufusie. Możesz mieć wszystko, czego zapragniesz, czego zapragnie twoje serce. A w zamian proszę tylko o drobiazg, coś, czego nie używasz i czego najwyraźniej nie potrzebujesz. Nawet nie zauważysz, że jej nie ma...

– Wynoś się stąd, demonie! – warknął Rufus, starając się przybrać swój najbardziej groźny wyraz twarzy, i wskazał głową drzwi.

– Posłuchaj, przyjacielu. Jestem jedyną osobą na tym świecie, która uważa, że twoja dusza ma jakąkolwiek wartość, jedyną, która mogłaby ci coś za nią dać. Nikt inny nie przywiązuje do niej wagi, Rufusie. Nie widzisz tego? Przemyśl to dokładnie. Takie oferty nie zdarzają się codziennie.

„Może i ma rację” – zastanawiał się Rufus. „Ale ten głupiec nie wie, do czyjego domu zapukał”. Zwykle radosny wyraz twarzy Rufusa nagle nabrał bardziej biznesowego charakteru. – Dobrze, zróbmy to! Mam tylko jeden warunek.

– Warunek, powiadasz?! W takim razie posłuchajmy! – zadrwił demon.

– Będziesz musiał pokonać mnie w piciu – powiedział Rufus cichym, ale stanowczym głosem. – Jeśli wygrasz, dostaniesz moją duszę. Jeśli przegrasz, zostaniesz moim sługą. Twoje moce mogą ci się przydać. A trochę towarzystwa do picia w sumie też nie zaszkodzi.

Rakashi stłumił parsknięcie i próbował powstrzymać nogi przed podskakiwaniem z radości. Nic dziwnego – nie często zdarza się, że jego ofiara wykonuje za niego całą ciężką robotę! Rufus zszedł do piwnicy po zapasy i zawody się rozpoczęły.

Zapadała już noc, gdy Rufus, wciąż zachowując zdrowy rozsądek, próbował sprowadzić odurzonego demona z powrotem do świata żywych. Zmrużone oczy Rakashiego rozglądały się wokół, zdezorientowane próbując zrozumieć, gdzie się znajduje, podczas gdy on walczył ze wzbierającą chęcią zwymiotowania. Nad nim górował przyprawiający o mdłości grymas jego grubego konkurenta, cieszącego się ze zwycięstwa.

– Demon zawsze dotrzymuje słowa, prawda, kolego? – zwycięzca zaśmiał się radośnie. – Hej, mam pomysł: może byś tak zamieszkał w tamtej tarczy i wychodził, kiedy będę cię potrzebować?

Rufus podszedł do starożytnej tarczy, relikwii po przodku, i przyciągnął ją do półprzytomnego demona. Rakashi westchnął, pogodzony z losem, ponownie zmienił się w cień i posłusznie wślizgnął się do wnętrza tarczy. Pozostał tam do wieczora, rozmyślając o swoim pechu i o tym, że przekroczył żelazną granicę, dopóki Rufus, potrzebując towarzysza do picia, nie wezwał go na zewnątrz: – Demooonieee! Najwyższy czas na drinka, nie sądzisz?

Resztę nocy spędzili na piciu i dzieleniu się historiami. Rufus okazał się świetnym rozmówcą i choć demon nigdy wcześniej nie miał przyjaciela, szybko zbudowali więź.

Stali się bliskimi przyjaciółmi. Gdy wieść o odważnym pijaku i jego magicznej tarczy rozeszła się po mieście, Strażnicy zaprosili Rufusa i Rakashiego, by do nich dołączyli. Tak więc historia tego demona przybrała kolejny nieoczekiwany obrót, gdy stanął po stronie Światła. Zabawne, jak wszystko się układa, prawda?