เรื่องราวของเราเกิดขึ้นในศตวรรษที่แล้ว ณ เขตมาโต้ซึ่งเป็นที่รู้จักไปทั่วโดมิเนียนว่ามีโรงพยาบาลกาตะกีที่สวยงาม ต่อมาจากนั้นพายุหิมะที่มักเกิดขึ้นอยู่บ่อยๆ ก็ปกคลุมยอดเขาหินด้วยหิมะหนาทึบจนพื้นที่ดังกล่าวไม่สามารถสัญจรได้ แต่สำหรับแมวป่าแล้ว พื้นที่อันแร้นแค้นเหล่านี้คือบ้านของพวกมัน เมื่อสองยุคก่อน...

เหลียน แมวสาวเล่นซ่อนหากับเพื่อนๆ ของเธอ เขย่ากิ่งต้นสนซีดาร์ให้กองกับหิมะนิ่มๆ ตกลงมาและส่งเสียงหัวเราะร่า หลังหูของเธอมีเข็มกลัดสีทองรูปใบไม้ส่องแสงวูบวาบซึ่งฝูงให้ไว้เป็นของขวัญ ชีวิตช่างอิสระเพลินๆ จริงๆ! อายุก็น้อย แถมมีชีวิตชีวา! อย่างไรก็ตาม วันนั้นมีอะไรบางอย่างในสายลมฤดูหนาว บางสิ่งที่เพรียกหาเหลียนให้เข้าไปในป่าลึก แล้วเธอก็วิ่งไปเรื่อยๆ ทั้งอ้อมกองหิมะและกระโดดข้ามต้นไม้ที่หักโค่นล้มอย่างคล่องแคล่วว่องไว จนกระทั่งพบเขานอนอยู่ตรงนั้น สภาพตัวแข็งทื่อและหายใจอย่างลำบาก...

แมวตัวไหนๆ ก็รู้กันดีว่ามนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่ค่อนข้างหยาบคายและซุ่มซ่าม แต่มนุษย์คนนี้ต่างออกไป เขาเป็นมนุษย์ที่มีรูปโฉมงามที่สุดเท่าที่เหลียนเคยเห็นมา ขนตาของเขาแผ่รับเกล็ดหิมะที่ตกลงมา และริมฝีปากสีม่วงของเขาก็สั่นน้อยๆ อย่างอ่อนแรง... โอ้พระเจ้า เขากำลังจะตาย! เหลียนใช้ฟันกัดเข้าที่คอเสื้อของชายหนุ่มผู้น่าสงสารแล้วลากเขาออกจากป่า ไม่กี่ชั่วโมงต่อมาก็มาถึงพื้นที่รอบนอกเมือง เธอไปบ้านที่อยู่ใกล้ที่สุด ใช้อุ้งเท้าเคาะประตู แล้วรีบกลับเข้าไปในพุ่มไม้ที่ปลอดภัยซึ่งเป็นที่ที่ไม่มีใครจะมองเห็นเธอได้ เมื่อมองฝ่าออกมาจากที่ซ่อนก็สังเกตเห็นว่าเธอทำเข็มกลัดตกไว้ที่ระเบียงอยู่ข้างๆ เขา แต่มันก็สายเกินไปแล้ว เธอได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวอยู่ใกล้ๆ จึงรีบกลับเข้าไปในป่า

เมื่อกลับถึงบ้าน เหลียนรู้สึกเจ็บปวดลึกๆ ในใจอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน ความรู้สึกนี้คืออะไร มันมาจากไหนกัน ภาพของชายที่ตัวแข็งทื่อผุดขึ้นมาในใจ แล้วเธอก็ตระหนักได้ว่าเธอตกหลุมรัก เป็นไปได้ยังไงเนี่ย ไม่มีทาง! เธอไม่รู้อะไรเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้เลย!

ในเวลาเดียวกัน ห่างออกไปเพียงไม่กี่ไมล์ ชายที่เธอช่วยไว้ก็ตื่นขึ้นมาพร้อมกับความเศร้าโศกลึกลับในใจและโหยหาคนที่เขาไม่เคยพบหน้า ทันทีที่ฮิโรชิ ซึ่งนั่นก็เป็นชื่อของเขาเอง สามารถยืนได้โดยไม่ต้องมีใครมาช่วย เขาก็รีบวิ่งเข้าไปในป่าทันทีพร้อมกำเข็มกลัดสีทองรูปใบไม้ในมือ เขาไม่รู้หรอกว่าผู้ช่วยชีวิตของเขาหน้าตาเป็นอย่างไร แต่เพราะอะไรสักอย่างเขามั่นใจว่าจะจำหญิงสาวคนนั้นได้แน่เมื่อเห็นเธอ แต่แม้ว่าจะเดินไปทั่วทุกแห่งทั้งที่โน่นที่นี่ตามเส้นทางในป่า เขาก็ไม่พบใครเลยนอกจากนายพรานคนหนึ่งที่สะกดรอยตามเหยื่อ

ขณะเดียวกัน เหลียนรู้สึกว่าวันเวลาผ่านไปเชื่องช้ามากราวกับว่ากำลังทรมานกัน ขณะที่ความเจ็บปวดในหัวใจค่อยๆ ครอบงำเธอจนหมดสิ้น เธอนั่งอยู่คนเดียวในถ้ำอันเงียบสงบ นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เธอรู้สึกไม่พอใจเผ่าพันธุ์ของตนเองและฝันถึงสิ่งเดียวเท่านั้น นั่นคือการได้เป็นมนุษย์เพื่อที่เธอจะได้พบกับคนที่รัก น้ำตาเอ่อล้นออกมา รู้สึกสิ้นหวัง และเหนื่อยล้า เธอขดตัวแล้วเผลอหลับไป

เช้าวันต่อมา เหลียนใช้เวลานานมากกว่าจะยอมลืมตาตื่น เธอไม่อยากกลับไปสู่ความน่าเบื่อที่รอคอยเธอทุกครั้งที่ตื่นขึ้นมา เมื่อรู้สึกว่ามือของเธอชาเนื่องจากถูกร่างกายทับเอาไว้ จึงลุกขึ้นนั่งและลืมตา มือเหรอ! เธอสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจและมองดูตัวเอง

“เป็นไปได้ยังไงกัน ข้าเป็นมนุษย์!!” ทันทีที่หาผ้ามาคลุมกายไว้ได้ เธอก็รีบออกไปข้างนอกและวิ่งมุ่งไปที่แม่น้ำโดยไม่ได้ตระหนักถึงความหนาวเย็นเลย เมื่อมองลงไปในน้ำเพื่อดูเงาสะท้อน เหลียนไม่เห็นรูปร่างแมวที่เธอคุ้นเคย แต่เห็นเป็นผู้หญิงผมสีเข้มที่มีรูปร่างสวยงาม สิ่งที่เหลืออยู่จากร่างที่แท้จริงของเธอคือหูแมวน่ารักๆ และหางที่งดงามเท่านั้น “ต้องตามหาเขาให้เจอ!” คือความคิดแรกของหญิงสาว จากนั้นก็เริ่มเดินทางไปยังเมืองอย่างตื่นเต้น เมื่อทดสอบร่างกายใหม่ เธอก็มีความสุขที่สัมผัสได้ถึงความรู้สึกเป็นธรรมชาติอย่างน่าประหลาดใจ และการเคลื่อนไหวของเธอนั้นเบาและคล่องแคล่ว

จากด้านหลังชายป่า เธอสามารถมองเห็นหลังคาบ้านได้แล้ว จากนั้นก็เห็นเขา ฮิโรชิไม่ยอมแพ้ต่อการพยายามตามหาผู้ช่วยชีวิต แล้วเขาก็กลับมาที่จุดนี้อีกครั้ง กำลังเตรียมมุ่งหน้าเข้าป่าพร้อมเข็มกลัดสีทองในมือ พวกเขาสบตากัน และทั้งคู่ก็ตัวแข็งทื่อ แทบไม่กล้าที่จะเชื่อว่านี่คือเรื่องจริง แต่เกิดอะไรขึ้น ทำไมสีหน้าที่ยินดีของเขาอยู่ดีๆ ก็เปลี่ยนเป็นความกังวล

ฮิโรชิปรี่เข้าไปหาเธอทันใด กระโดดอย่างสุดกำลัง แล้วผลักหญิงสาวให้ล้มลง ขณะเดียวกันเหลียนก็ได้ยินเสียงปังดังมาจากที่ไหนสักแห่งในบริเวณแถวนั้น เธอลุกขึ้นอย่างลำบากและหันไปหาคนรัก เขานอนอยู่บนพื้น มองเธอโดยผงกศีรษะขึ้นเล็กน้อย แววตาของเขาเปล่งประกายพร้อมฉายรอยยิ้มออกมา เพียงไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นก็มืดลง และศีรษะของเขาก็ฟุบลงกับพื้น

เหลียนเงยหน้าขึ้นมองและเห็นนายพรานถือปืนที่มีควันลอยเอื่อยออกมา เมื่อมองย้อนกลับไปที่ฮิโรชิ เธอเห็นคราบสีแดงค่อยๆ แผ่เป็นวงกว้างบนหน้าอกของเขา นายพราน! เขาติดตามเธอมาโดยตลอด มันคือการเคลื่อนไหวของเขานี่เองที่เธอสัมผัสได้เมื่อเธอทิ้งฮิโรชิไว้ที่ระเบียง เหลียนคือเป้าหมายที่เขาต้องการ! ฮิโรชิได้เห็นฆาตกร เข้าใจว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป และเสียสละตัวเองเพื่อช่วยหญิงสาว

น้ำใสๆ หยุดค้างอยู่ในดวงตาและลมหายใจของเธอค้างติดในลำคอชั่วขณะ ทว่าความกระหายการแก้แค้นเข้ามาแทนที่ความขมขื่นของการสูญเสียอย่างรวดเร็ว เหลียนหันสายตาไปที่นายพรานอีกครั้ง ผู้ซึ่งกำลังบรรจุกระสุนปืนไรเฟิลอย่างรีบร้อน ดวงตาของเธอเปลี่ยนเป็นเย็นชาและดูเหมือนไร้ชีวิตจิตใจ จากนั้นด้วยความเกลียดชังที่เปี่ยมล้นจึงพุ่งตัวไปที่นายพรานราวกับลูกธนู เธอกางมือที่สั่นเทิ้มออกตามสัญชาตญาณ จากนั้นลูกแก้วสีม่วงอันแวววาวแห่งความเจ็บปวดก็เริ่มกระหน่ำใส่ศัตรู

ป่านนี้เลือดคงจะสาดกระจายไปทั่วหิมะสีขาวอีกรอบไปแล้ว หากไม่ใช่เพราะซาโตริที่เดินผ่านมาพร้อมกับฝูงสุนัขจิ้งจอก เขากระโดดเข้าไปจับเหลียนเพื่อคุมตัวเธอไว้ เมื่อเธอสงบลง ซาโตริก็เล่าเรื่องของเขาให้ฟังและวิธีที่เขาเข้าร่วมกับเหล่าผู้พิทักษ์ เขาชวนเธอให้เข้าร่วมด้วยและใช้ความสามารถที่เธอเพิ่งได้มา ซึ่งเป็นผลพวงจากความปรารถนาในความรักอย่างแรงกล้าเพื่อรับใช้แสงสว่าง

ขณะเดียวกันฆาตกรก็ไม่ได้รอดพ้นจากการลงทัณฑ์แต่อย่างใด ความมานะที่จะเอาของที่ระลึกจากสิ่งมีชีวิตหายากนี้ได้ส่งผลให้เขาลงเอยอยู่ในศาลยุติธรรมที่สตรองฟอร์ด ซึ่งทำให้ค้นพบว่าเขาถูกผลักดันโดยความมืดที่ปกคลุมจิตใจของเขา หลังจากผ่านกระบวนการชำระล้างและพักฟื้นมาอย่างยาวนาน เขาสำนึกผิดและใช้ชีวิตที่เหลือพยายามชดใช้ความผิดที่มีต่อเหลียน