“ไม่ช้าก็เร็ว ความกลัวจะแผ่กิ่งก้านเกาะกินจิตใจของสิ่งมีชีวิตทุกชนิด จะหนีไปที่ใดก็ไม่พ้น ซ่อนตัวอย่างไรมันก็ตามหาเราจนเจอ ความกลัวอยู่ในใจของเราทุกคน จงอย่ากลัวความตาย มิฉะนั้นเจ้าจะต้องตายอย่างแน่นอน!”

มหากาพย์แห่งแอชเลอร์ บทที่ 1117 คำแถลงของอินโนรา

ทุกๆ ครั้งที่ล้อเกวียนกระทบกับหลุมบ่อ หรือเลี้ยวเปลี่ยนทิศทางบนท้องถนน ราวโละหะจะเสียดแทงเข้ากับซี่โครงจนเจ็บปวดไปหมด เหมือนที่เคยเกิดขึ้นกับอีกหลายพันคนที่เคยโดยสารด้วยเกวียนคันนี้ เกวียนคันดังกล่าวมีเหล่าทาสทุกเพศทุกวัยอยู่เต็มคัน อัดแน่นกันภายในกรงราวกับปศุสัตว์ก็ไม่ปาน เหงื่อไคล กลิ่นอุจจาระเหม็นเน่า อาการคลื่นไส้จากอาหารที่เน่าเสียและความกลัว ทำให้เหล่าทาสผู้โชคร้ายต่างมองหน้ากันอย่างปลงๆ พร้อมกับยอมรับชะตากรรมที่มีร่วมกันของตน พวกเขากำลังเดินทางไปอีกสุดขอบโลกด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง และโซ่ตรวนที่พันธนาการอิสระไว้ไม่ให้หนีไปไหนพ้น แล้วสิ่งใดกันที่รอพวกเขาอยู่ ผิวสีเทาอมเขียวของเหล่านักโทษนั้นบ่งบอกได้ว่าพวกเขาเป็นชาวเผ่าแอชเลอร์ กลุ่มคนตัวเล็กจ้อยเหล่านี้ตกเป็นเหยื่อของการปล้นสะดมและค้าทาสมานานร่วมทศวรรษ โดยพวกเขามิอาจต่อต้านชะตากรรมนี้ได้เลย ความกลัวฝังลึกอยู่ในร่างกายและจิตใจของพวกเขา ดังนั้นแอชเลอร์จึงมิอาจข่มตาให้นอนหลับได้ ทำได้เพียงมองเข้าไปในความมืดด้วยดวงตาที่หวาดกลัว ขณะที่ขบวนรถของพวกเขาเดินทางอย่างไม่ลดละตลอดทั้งคืน

แต่เมื่อมองไปที่หนุ่มน้อยคนหนึ่งที่มุมเกวียน จะพบว่าเขากำลังกำเครื่องประดับชิ้นเล็กรูปนกเอาไว้แน่น! เขาดูตึงเครียด จนเหมือนโกรธนิดๆ ด้วยซ้ำ แต่เค้าดูปราศจากความกลัวอย่างน่าเหลือเชื่อ ทันใดนั้น ขนนกสีดำเข้มก็โผล่ออกมาจากคอของเขา ส่องประกายเป็นสีน้ำเงินเข้ม เขาใช้มือบีบนกให้แน่นขึ้น เขาใช้นิ้วเคลื่อนผ่านไม้แกะสลัก ลูบไล้ไปตามกรงเล็บ และจะงอยปากของนก... แล้วขนนกอีกเส้นก็ปรากฏขึ้นบนคอของเขา! หนุ่มน้อยกำเครื่องรางของเขาไว้แน่น ค่อยๆ ลุกขึ้นยืนแล้วเริ่มพูดว่า

“เหล่าเพื่อนพ้องผู้ร่วมชะตากรรมอันโหดร้ายของข้า เหล่าพี่น้องผู้โชคร้ายทั้งหลาย จงอย่าได้หวาดกลัว! เชื่อมั่นในตัวข้า แล้วเจ้าจักมีชีวิตรอด!”

ขนนกงอกออกมาอีกแล้ว คราวนี้เป็นกรงเล็บยาวที่มือขวา! ชายแปลกหน้ากำรูปแกะสลักไม้ไว้แน่นมากเสียจนกำปั้นของเขาเปลี่ยนเป็นสีขาว แต่แล้วจู่ๆ ตะเกียงที่ติดไว้ตรงส่วนหน้าของกองคาราวานก็ดับลงโดยที่เหล่าทาสไม่ทราบสาเหตุ “ไอ้เวร ฟอร์กเอ๊ย!” สารถีประจำคาราวานที่เมามายได้ที่ตะโกนลั่นด้วยความหวาดกลัวต่อปรากฏการแปลกประหลาดและความมืดที่เข้าปกคลุมรอบข้างอย่างฉับพลัน “หาทางจุดตะเกียงให้ติดซิโว้ย!” ขณะเดียวกันภายในเกวียนนั้นชายที่มีขนนกงอกออกมาตามร่างก็พูดต่อไปว่า

“ความกลัวทำให้เราอ่อนแอ เพราะงั้นเราจึงต้องเข้มแข็งเข้าไว้! ถึงเวลาแล้วที่เราต้องเลิกคิดแบบทาส เลิกตัวสั่นด้วยความกลัว และเลิกยอมรับความอัปยศอดสูเช่นนี้เสียที!”

ขณะที่เขาพูด ขนนกก็เริ่มงอกตามร่างกายของเขามากขึ้น และกรงเล็บก็งอกออกจากมืออีกข้าง รวมถึงตรงหัวไหล่ของเขาด้วย ดวงตาของเขาทอแสงสีฟ้าเป็นประกายน่าขนลุก จมูกยื่นยาวจนคล้ายกับจะงอยปากของนก และเหนือสิ่งอื่นใด (เหนือจริงๆ ตามตัวอักษร) คือหมวกที่ดูหรูหราฟู่ฟ่ากลับปรากฏขึ้นบนหัวของเขา

“ข้าจะช่วยคนของเราให้ได้ และจะไม่ปราณีต่อใครก็ตามที่ทำเรื่องเลวร้ายแบบนี้กับเรา แต่ข้าขอแค่เพียง ให้พวกเจ้าทุกคนจงละทิ้งความกลัวไปซะ จงอย่ากลัวความตายที่รอเจ้าอยู่!”

ทันใดนั้นตรงส่วนหน้าของกองคาราวานก็มีความปั่นป่วนวุ่นวายเกิดขึ้น ผู้อารักขากองคาราวานคนหนึ่งดันไปเห็นอะไรบางอย่างในความมืด และเจ้าสิ่งนั้นทำให้เขาสั่นสะท้านไปทั้งตัว เขาส่งเสียงกรีดร้องอย่างน่าสยดสยอง ชักดาบออกมาแล้วพุ่งเข้าใส่เพื่อนหน่วยอารักขาด้วยกัน เลือดหลั่งริน และความตื่นตระหนกก็เกิดขึ้น เหล่านักค้าทาสบางรายที่ออกไปตามล่า “สัตว์ร้ายที่ซ่อนตัวอยู่ในป่า” ดันเผลอสังหารกันเองเพราะความมืดมิดบดบังตา ส่วนคนที่เหลืออยู่ในคาราวานก็ตัวสั่นด้วยความกลัว ทำได้เพียงเฝ้ามองเงาดำสุดชั่วร้ายล่องลอยอยู่บนฟากฟ้า ทันใดนั้นเองสารถีคนหนึ่งก็อ้าปากค้าง เอื้อมมือไปกุมหัวใจและเสียชีวิตทันทีอย่างไม่ทราบสาเหตุ ทาสบางคนที่ยอมให้ความกลัวปกคลุมจิตใจต่างโดนพลังแห่งความกลัวดูดกลืนความแข็งแกร่งและพลังชีวิต จนสิ้นใจตายบนเกวียน ส่วนที่เหลือต่างนั่งเงียบ ไม่ไหวติง ทำได้เพียงเฝ้ามองสิ่งที่เกิดขึ้น จากนั้นเพื่อนซี้มีปีกก็กล่าวต่อว่า

“ข้าชื่อโฟโบส จงจำเอาไว้ แล้วท่องชื่อข้าทุกครั้งเพื่อขับไล่ความกลัวให้หายไป!”

โฟโบสสะบัดข้อมือเพียงหนึ่งครั้งก็สามารถเปิดกรงได้อย่างง่ายดาย จากนั้นเขาจึงเชิญชวนเหล่านักโทษให้ออกมาสูดอากาศแห่งอิสรภาพ ส่วนกองคาราวานค้าทาสกลุ่มนี้มีผู้ที่ยังเหลือรอดเพียงไม่กี่ราย ซึ่งทุกรายต่างคลานหนีเอาตัวรอดและตะโกนกรีดร้องเสียงดังอย่างสิ้นหวังในความมืดมิด หัวใจที่มีความกลัวครอบงำเต้นรัวแรงราวกับผีเสื้อที่ติดอยู่ในขวดโหล และพลังชีวิตที่ข้นหนา และดำทมิฬของพวกเขาต่างก็หลั่งไหลออกไปหามนุษย์นกด้วยกันทั้งสิ้น จากนั้นเหล่าทาสที่รอดชีวิตและเป็นอิสระ ต่างช่วยกันเปิดกรงให้กับคนที่เหลือ แล้วจึงจัดการกับผู้กระทำการทรมานพวกเขาจนหมด และในหัวใจของเหล่าทาสก็หาได้หวาดกลัวสิ่งใดอีกต่อไป

ส่วนโฟโบสผู้ลึกลับได้ลาจากเหล่าแอชเลอร์เพื่อช่วยเหลือผู้เดือดร้อนรายอื่นๆ ต่อไป แม้เขาจะจากไปโดยไม่ลาแต่ความทรงจำในวันนี้จะคงสืบต่อไปจากรุ่นสู่รุ่น เผ่าแอชเลอร์ไม่ยำเกรงสิ่งใดอีกต่อไป และตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา พวกเขาก็ไม่ยอมให้ใครย่ำยีศักดิ์ศรีของชนเผ่าได้

หากคุณอยากรู้ว่าโฟโบสคือใคร และเขาไปปรากฏตัวที่ถ้ำค้าทาสได้อย่างไร คุณสามารถแวะเยี่ยมเยียนเหล่าผู้พิทักษ์แล้วถามเค้าได้ด้วยตัวเอง แต่หากคุณยังมีความหวาดกลัวแม้เพียงน้อยนิดอยู่ในจิตใจ เราขอแนะนำว่าอย่าไปพบกับเขาเลยจะเป็นการดีกว่า