Pojawienie się w Senacie zwykłego elfa wywołało oburzenie wśród starszyzny pomimo faktu, że był on czystej krwi. Szepty niezadowolenia rozeszły się po wielkiej komnacie, a twarze wykrzywiły się w grymasie obrzydzenia, gdy wysoki i szczupły Kai przechodził przez starożytne łuki. W następnych miesiącach jego obecność ciągle mąciła spokój Senatu, a jego świeża energia zakłócała zwykłą nieefektywność ich codziennej pracy.

Pomimo pogardy ze strony starszych odważny elf z uniesioną głową dzień po dniu niestrudzenie angażował się w sprawy Riversar. Wbrew oczekiwaniom wszystkich jego wysiłki zwykle kończyły się sukcesem. Dostrzeżono również, że oprócz pracy dla dobra publicznego w wolnym czasie z zapałem praktykował magię. Zainteresowania Kaia wykraczały daleko poza elfią magię: odkopał także ruiny orkowego miasta Santar, korespondował z Uniwersytetem w Strongford i znał mędrców z Oazy Adjalar. Jego stałą towarzyszką w tych badaniach była Thea, młoda obrończyni Świętego Gaju.

W ten sposób minęły trzy lata, aż do pamiętnego dnia, kiedy hordy Mroku zaatakowały Dominium z pełną mocą. Wszyscy czarownicy byli bezsilni wobec mrocznej magii. Nowa i bardzo niebezpieczna magia rozprzestrzeniała się jak rak po całej krainie. Pewnego ranka rozeszła się wieść, że Kai nagle opuścił królestwo, informując Theę, że zamierza studiować nową mroczną magię. Senat nie tracił czasu: ogłosił go zdrajcą i zakazał mu powrotu, nawet przez sekundę nie biorąc pod uwagę możliwości, że mógł odejść, mając na względzie dobro Dominium... W całym Riversar mówiło się, że młodzi ludzie tacy jak Kai nie mają szacunku dla elfiej kultury i że wypaczają starożytne tradycje magiczne.

Kiedy więc sześć miesięcy później czarownik marnotrawny wrócił i zapukał do bram miasta, zastał chłodną ciszę. Walił pięściami i krzyczał z całych sił, że w pobliżu są wrogowie, że wie, jak ich pokonać, że nauczył się walczyć z mroczną magią i że muszą współpracować... Ale Senat po prostu rozmieścił łuczników na murach miasta z rozkazem zabicia zdrajcy, gdyby choćby próbował użyć swojej magii.

Po chwili z lasu wyszły hordy Mroku, kierując się do stolicy elfów. Jedynym, który stał im na drodze, był Kai. Czarownik zaczął rzucać zaklęcie odpierające napastników i natychmiast został trafiony strzałą łucznika. Gdyby nie uzdrawiające promienie Thei, która nagle pojawiła się na murze miasta, wszystko byłoby skończone. Wybuchowe kule Kaia spaliły kilka grup wrogów, odpychając hordy. Ale potem, wyczerpawszy całą swoją energię na to uzdrawiające zaklęcie, kruche ciało Thei opadło z sił i spadło ze szczytu muru.

Kai podbiegł z powrotem i z łatwością ją złapał, rzucając w stronę miasta spojrzenie, które wywołało u starców poczucie winy i zawstydzenie swoją postawą. W tym momencie zdali sobie sprawę, że to nie chciwa ambicja skłoniła Kaia do skierowania się w stronę czarnej magii, ale palące pragnienie pomocy swojemu ludowi.

Po tej bitwie Kai i Thea nigdy nie wrócili do Riversar i dopiero kilka lat później udało im się w końcu pozbyć się dawnych żalów. Teraz wybrali ścieżkę Strażników i nadal wykorzystują swoje moce dla większego dobra!