Postrzępione błyskawice przecinały niebo nad Dagan-Nuhr. Brama była prawie otwarta i K’arkh miał przejść przez nią jako drugi, zaraz po Brogu. Przed nimi była kolejna podróż, kolejny świat i kolejny nieuchronny koniec tegoż świata... Czekając na swoją kolej, K’arkh wspominał poprzednie takie podróże: krzyki umierających, poczucie własnej wszechmocy i płonącą nienawiść do wszystkich żywych istot. Przyjemne ciepło wypełniało jego ciało na myśl o możliwości ponownego siania zniszczeń i zadawania bólu. Zmierzał już w stronę portalu, gdy przez jego wspomnienia przemknął głos Ilyssy:

– Stałeś się arogancki, K’arkh! Odwróć się i przyjrzyj się dobrze, bo widzisz to niebo po raz ostatni!

Głos Ilyssy Tkaczki, kolejnej z czterech Negatorów Wszelkiego Stworzenia i jego towarzyszki broni, ogromnie zirytował K’arkha. Jako królowa planety miała dar jasnowidzenia, ale tym razem K’arkh wiedział, że się myliła. Znał siebie i swoje pragnienia. Wszystko pójdzie jak zwykle: czterej Negatorzy Wszelkiego Stworzenia pożrą kolejny świat, nie pozostawiając żadnych śladów, a K’arkh wróci do domu, do nieskończonej otchłani Dagan-Nuhr, gdzie królował niepodzielnie. Z tą myślą wkroczył do portalu Obcości.

Mrok ustąpił miejsca jasnemu światłu, co sprawiło, że K’arkh zmrużył oczy z pogardą i ogarnęła go paląca nienawiść. Portal przeniósł Negatorów prosto do serca Dominium, gdzie ci potworni tytani rozpoczęli swój taniec śmierci. Krew, milcząca groza w oczach ofiar, znowu krew, i wszędzie śmierć niczym ulewny, orzeźwiający deszcz. K’arkh i jego towarzysze rozkoszowali się rzezią, gdy nagle władca Dagan-Nuhr usłyszał znajomy szept do ucha:

– Pamiętasz mnie, K’arkh? Pamiętasz?

– Tak, Sędzio. Od naszego ostatniego spotkania minęło wiele lat.

K’arkh wyprostował się na pełną wysokość i odwrócił twarzą do mówiącego.

– Dominium to miejsce, w którym krzyżuje się wiele ścieżek. Być może to znak, że nie da się uciec przed własnym przeznaczeniem? Czy pamiętasz, jak On powiedział, że pewnego dnia zawrócisz ze ścieżki zagłady i oszczędzisz życie tym, którymi tak wściekle gardzisz? Wtedy śmiałeś się i nazywałeś to dziecinnym bełkotem. A jednak dzisiaj Jego słowa się spełnią.

Przez ciało Sędziego zaczęła przepływać błyskawica. W jego głosie nie było gniewu; tylko niezachwiana pewność i tysiąclecia znużenia.

– Ocalenie tych ludzi jest twoją jedyną nadzieją. Kiedyś byłeś najwspanialszym dziełem naszego Stwórcy, a teraz gardzisz wszystkim, co stworzył po tobie. K’arkh, twoja nienawiść doprowadza cię do obłędu, tymczasem jedyną osobą, która naprawdę zasługuje na nienawiść, jesteś ty sam. Nasz Stwórca zniknął, a Nebula i ja desperacko próbujemy Go odnaleźć.

– Ale co mnie to obchodzi, Sędzio? – K’arkh skrzywił się z obrzydzeniem. – To twoja sprawa!

– Dlaczego powinno cię to obchodzić, pytasz? – Sędzia zaśmiał się gorzko. – Przyznaj to: twoja siła nie jest już taka, jak kiedyś. Nigdy nie pozwoliłeś, aby przeciwnicy cię zranili, K’arkh. Aż do niedawna. A ile błędów popełniłeś ostatnio, wywołując zamieszanie wśród pozostałych Negatorów? Stwórca odszedł i świat wymknął się spod kontroli. Równowaga została zachwiana, a prawa stworzenia przestały funkcjonować. Twoja siła będzie nadal słabnąć, K’arkh, dopóki Go nie znajdziemy. Na razie nadal jesteś wszechmocny i budzisz strach, ale jak długo to potrwa?

Słowa Sędziego miały gorzki smak. K’arkh nie chciał ich słuchać, ale to wszystko była prawda. Będzie musiał zmienić swoje postępowanie i pomóc tym nieszczęsnym ludziom. O tak, nienawidził ich, nienawidził Sędziego i jego zwolenników, nienawidził Stwórcy. Nie mógł jednak pozwolić sobie na to, by opuściły go siły — musiałby zrezygnować z bycia Negatorem. Ilyssa Tkaczka, Brog Zdobywca i Vadjar nigdy by mu nie wybaczyli. Nie mógł jednak ryzykować własnego życia dla wspólnego celu.

– Chodźmy – warknął K’arkh do Sędziego. – Pomogę ci, ale robię to tylko dla siebie. A kiedy w pełni odzyskam moje moce, rozerwę tę planetę na strzępy wraz ze wszystkimi istotami na niej.

W tym momencie nieprzenikniona zasłona grubych, szarych chmur zakryła groźne niebo jego własnego świata. W nieskończonej otchłani Dagan-Nuhr rozpętała się potężna burza, a krople deszczu uderzały w nicość w żałobie po zmarłym panu.