สายฟ้าฟาดแผ่เป็นแฉกหยักทั่วท้องฟ้าของแดแกนนูร์ ประตูเกือบจะเปิดแล้ว และคราคห์ก็ต้องเดินผ่านเข้าไปเป็นคนที่สองต่อจากบร็อก เบื้องหน้าพวกเขามีอีกหนึ่งการเดินทาง โลกอีกใบ และความตายที่ถูกลิขิตไว้แล้วที่จะเกิดขึ้นอีกหนหนึ่งสำหรับโลกใบนั้นเฝ้าคอยอยู่... ขณะที่รอให้ถึงคราวของเขา คราคห์ก็นึกถึงการเดินทางครั้งก่อนๆ ขึ้นมา เป็นเสียงร้องของผู้ใกล้ตาย ความรู้สึกของพลานุภาพอันเหลือคณนานับของเขาเอง และความเกลียดชังอันแรงกล้าต่อสิ่งมีชีวิตทั้งปวง ความอบอุ่นอันน่ารื่นรมย์แผ่ซ่านไปทั่วร่างขณะที่เขาหมายมั่นว่าจะทำลายล้างและสร้างความเจ็บปวดต่อ ขณะมุ่งหน้าไปที่ประตูมิติ เสียงของอิลิสซ่าก็แทรกผ่านเข้ามาในหัวของเขาที่กำลังรำลึกถึงอดีต

“เจ้าดูยโสขึ้นนะ คราคห์! หันกลับไปมองให้เต็มตาสิ เจ้าจะได้เห็นท้องฟ้านี้เป็นครั้งสุดท้ายแล้วนะ!”

เสียงของอิลิสซ่า ผู้ทักทอ หนึ่งในเหล่าผู้ลบล้างสรรพสิ่งทั้งสี่และเพื่อนร่วมสมรภูมิของเขาทำให้คราคห์หงุดหงิดอย่างมาก การเป็นราชินีแห่งดาวเคราะห์ส่งผลให้เธอมีความสามารถพิเศษในการหยั่งเห็นอนาคต ทว่าคราวนี้คราคห์รู้ว่าเธอคิดผิด เขารู้จักตัวเองและความปรารถนาของเขา ทุกอย่างจะดำเนินไปตามปกติ ผู้ลบล้างสรรพสิ่งทั้งสี่จะกลืนกินโลกอีกใบหนึ่งโดยไม่เหลือร่องรอยทิ้งไว้ และคราคห์จะหวนคืนสู่ห้วงลึกอันไร้ที่สิ้นสุดแห่งแดแกนนูร์ ที่ซึ่งเขาปกครองโดยมีอำนาจสูงสุด เมื่อคิดดังนั้น เขาก็ก้าวเข้าสู่ประตูมิติเอาต์แลนด์

ความมืดถูกแทนที่ด้วยแสงสว่างจ้าจนคราคห์ต้องหรี่ตามองอย่างรังเกียจเดียดฉันท์ และทำให้เขาเปี่ยมด้วยความเกลียดชังอันแรงกล้า ประตูมิติพาเหล่าผู้ลบล้างไปยังใจกลางของโดมิเนียนที่ซึ่งเหล่าไททันผู้ชั่วร้ายเหล่านี้เริ่มบันดาลอวสาน มีเลือด ความหวาดกลัวอันเงียบงันในดวงตาของเหล่าผู้เคราะห์ร้าย มีเลือดอีกหน และความตายอยู่ทั่วทุกสารทิศราวกับฝนอันชุ่มชื่นที่ตกทั่วฟ้า ขณะที่คราคห์และพรรคพวกของเขาสำราญกับการสังหารผลาญชีวิต อยู่ๆ ผู้ปกครองแห่งแดแกนนูร์ก็ได้ยินเสียงกระซิบที่คุ้นเคยดังแว่วในหูของเขา

“จำข้าได้หรือไม่ คราคห์ จำได้ใช่ไหม”

“ใช่แล้ว จัดจ์ ตั้งแต่ที่พบกันครั้งล่าสุดก็หลายปีมาแล้วนะ”

คราคห์ผึ่งผายยืดตัวขึ้นสุดแล้วหันหน้าไปทางผู้พูด

“โดมิเนียนเป็นสถานที่ที่ใครๆ ต่างก็มาพบกัน บางทีนี่อาจเป็นสัญญาณว่าเจ้าหลีกหนีชะตากรรมของตนเองไม่พ้นก็เป็นได้ เจ้าจำได้ไหมว่า เขากล่าวว่าวันหนึ่งเจ้าจะหันเหออกจากเส้นทางแห่งการทำลายล้างและไว้ชีวิตผู้ที่เจ้าชิงชังนักหนายังไง ตอนนั้น เจ้าหัวเราะและบอกว่าเหมือนเด็กพูดพล่ามไร้สาระ แต่วันนี้ สิ่งที่เขาพูดไว้จะเกิดขึ้น”

สายฟ้าเริ่มไหลผ่านร่างของจัดจ์ น้ำเสียงของเขาไร้ความโกรธ มีเพียงความแน่นอนอันแน่วแน่และความเหนื่อยล้าที่มีมาเป็นพันปีเท่านั้น

“การช่วยให้คนเหล่านี้พ้นภัยคือความหวังเดียวของเจ้า ครั้งหนึ่งเจ้าเคยเป็นสุดยอดผลงานของผู้สร้างของเรา และบัดนี้ เจ้าไม่พอใจกับทุกสิ่งที่เขาสรรค์สร้างให้มีขึ้นมาทีหลังเจ้า คราคห์ ความเกลียดชังของเจ้ากำลังทำให้ตนเองไร้สติ และผู้ที่สมควรได้รับความเกลียดชังอย่างแท้จริงก็คือเจ้าแต่เพียงผู้เดียว ผู้สร้างของเราได้หายตัวไป และเนบิวล่ากับข้าก็พยายามอย่างยิ่งที่จะตามหาเขาให้เจอ”

“แล้วทำไมข้าต้องสนใจด้วยล่ะ จัดจ์” คราคห์แสดงสีหน้าไม่สบอารมณ์ทันควัน “มันเป็นเรื่องของเจ้า!”

“ถามว่าทำไมต้องสนงั้นเหรอ” จัดจ์หัวเราะเบาๆ อย่างขมขื่น “ยอมรับเถอะว่าความแข็งแกร่งของเจ้ามันไม่เหมือนเดิมแล้ว เจ้าไม่มีทางที่จะปล่อยให้ศัตรูทำให้เจ้าบาดเจ็บนี่ คราคห์ จนกระทั่งไม่นานมานี้ และหมู่นี้เจ้าก็ทำผิดพลาดที่ก่อให้เกิดความวุ่นวายในหมู่ผู้ลบล้างตนอื่นๆ ไปกี่ครั้งแล้วล่ะ ผู้สร้างหายตัวไปแถมโลกก็อยู่เหนือการควบคุม ความสมดุลเกิดการแปรปรวน และกฎแห่งการสร้างได้หยุดทำงาน คราคห์ ความแข็งแกร่งของเจ้าจะลดน้อยลงไปเรื่อยๆ จนกว่าเราจะหาเขาเจอ ในขณะนี้เจ้ายังคงมีทั้งอำนาจและเป็นที่เกรงกลัว แต่จะเป็นเช่นนี้ได้อีกนานแค่ไหนกัน”

คำพูดของจัดจ์ฟังดูขมขื่นราวกับยาขม คราคห์ไม่อยากได้ยินคำพูดพวกนั้น แต่มันก็ล้วนเป็นเรื่องจริง เขาจะต้องเปลี่ยนวิถีของเขาและช่วยเหลือมนุษย์น่าสังเวชเหล่านี้ อ้อ ใช่แล้ว เขาเกลียดคนเหล่านี้ เกลียดจัดจ์และผู้ติดตามของเขา เกลียดผู้สร้าง แต่เขาไม่สามารถที่จะปล่อยให้ความแข็งแกร่งหนีหายไปได้ เขาจะต้องละทิ้งบทบาทการเป็นผู้ลบล้าง อิลิสซ่า ผู้ทักทอ, บร็อก ผู้พิชิต และวาดจาร์คงไม่มีวันให้อภัยเขาแน่ แต่เขาไม่สามารถเสี่ยงชีวิตของตนเองเพื่อเป้าหมายที่มีร่วมกันได้

“ไปกันเถอะ” คราคห์คำรามใส่จัดจ์ ข้าจะช่วยเจ้า แต่ข้าทำเพื่อตนเองเท่านั้น และเมื่อพลังของข้าฟื้นคืนมาเต็มเปี่ยม ข้าจะฉีกดาวเคราะห์ดวงนี้เป็นชิ้นๆ ไปพร้อมกับทุกคนที่อยู่บนนั้น

ขณะนั้นเมฆสีเทาหนาทึบที่ไม่อาจทะลวงไปได้ก็ปกคลุมท้องฟ้าที่ดูน่าขนลุกของโลกของเขาเอง ในห้วงลึกอันไร้ที่สิ้นสุดแห่งแดแกนนูร์ พายุที่แสนรุนแรงได้อุบัติขึ้น ฝนห่าลงมาใส่ความว่างเปล่าเพื่อไว้ทุกข์แก่นายที่จากไป