Migoczące płomienie rzucały tańczące cienie na pokryte sadzą ściany jaskini. Stary Trott z plemienia Zarakkar zebrał dzieci wokół ogniska i opowiadał im swoją ulubioną historię...

– W tamtych czasach Zarakkarowie byli paskudnym i okrutnym ludem. Akceptowali tylko zdrowe dzieci. A co z resztą? Nie miały szans! Zrzucali je z Góry Trolli, ot co! Prosto w głęboką, ciemną otchłań! Z Mojo jednak było inaczej. Jego mama nie chciała go oddać. Ale kto by się przejmował zdaniem matki? Mojo był brzydkim słabeuszem!

Słuchające dzieci dotykały swoich twarzy i spoglądały na siebie nawzajem. Stary troll ciągnął dalej: – I tak, Mojo został zrzucony z klifu. Ale to nie był jego koniec!

Trott mówił dalej, a dzieci z uwagą słuchały jego opowieści, przerażone, ale i zaintrygowane. Pokryty zaschniętą krwią, z zadrapaniami i siniakami na całym ciele, ocalały Mojo czołgał się wśród gnijących zwłok i starożytnych kości na dnie otchłani. W nocy maleńkie, wycieńczone ciałko dziecka dygotało z zimna, a w ciągu dnia od nieznośnego smrodu zmarłych kotłowało mu się w żołądku. Koszmarowi nie było końca. Żywo opisywana przez starego trolla w jego prymitywnym dialekcie historia mogła wywołać dreszcze nawet u najodważniejszych słuchaczy. – No i co tam tak siedzicie? Dajcie mi tu trochę drewna do ogniska, ale już! Albo wszyscy zamarzniemy z zimna, jak biedny Mojo tam na dole – wrzasnął Trott na starsze dzieci.

Poczekawszy, aż płomienie ponownie się rozpalą, ogrzeją jaskinię i rzucą tańczące cienie na ściany, kontynuował:

– Przez cały rok mały Mojo płakał i wołał o pomoc, ale nikt nie przychodził. Nikt nie usłyszał tego biednego chłopczyka. Raczkował i pełzał, wyrywał trawę i zjadał korzenie, trawę, która żywiła się krwią jego bliskich.

Aby ożywić swoją historię, Trott zerwał kępkę pływacza i ostrożnie przeżuwając ją zgniłymi zębami, mówił dalej. Szczegółowo opisał las, w którym znalazł się Mojo, krwawe pęcherze na jego dłoniach i kolanach, jego desperacki płacz oraz ciepłe wspomnienia matki, które karmiły jego duszę. Opowiedział im o tym, jak chłopiec uciekł przed stadem głodnych worgów, próbował znaleźć wyjście z niekończącego się mroku lasu oraz znosił ciągłe ukąszenia wygłodniałych owadów. Ale przede wszystkim Stary Trott nieustannie podkreślał niesamowitą chęć życia, która płonęła w sercu dziecka. W końcu doszedł do najważniejszej części.

– Nie wiadomo skąd pojawił się Jhu, leżący na ziemi jak ryba. Był najtwardszym wojownikiem plemienia Zarakkar, ale bardzo krwawił. O tak, krwawił! A stamtąd, ze wzgórza, strzelali do niego wrogowie! Och, to był bardzo zły czas dla starego Jhu, naprawdę bardzo zły! Wydawało się, że tym razem to już naprawdę koniec!

Następnie Trott, najlepiej jak potrafił, próbował opisać, co zrobił Mojo. Nikt nie wie, czy dary, jakimi został obdarzy chłopiec, wynikały z cierpień, jakie przeżył, czy też kierowała nim Opatrzność. Ale cudowne dziecko podpełzło do Jhu i wzniosło ręce w powietrze, wyczarowując z niczego magiczną laskę i podając mu ją. Następnie wstając, wysoki i silny teraz Mojo wyciągnął rękę w kierunku wroga, a duchy wszystkich dzieci, które zostały wrzucone w otchłań, odpowiedziały na jego wezwanie. Zabójczy rój maleńkich magicznych czaszek spadł na strzelców, rozrywając ich na strzępy. Kiedy już się z nimi uporał, Mojo zwrócił się do rannego Jhu i wezwał duchy, aby go uzdrowiły.

– I tak – Stary Trott zbliżał się do końca historii – Mimo że Jhu był najlepszym wojownikiem plemienia Zarakkar, to zrozumiał, że nawet ktoś słaby i brzydki może przynieść więcej pożytku niż najsilniejsi wojownicy. Zrobił nawet maskę dla Mojo, o tak, żeby już nikt nie śmiał się z jego brzydkiej twarzy. I od tamtego czasu ta dwójka była najlepszymi przyjaciółmi! Z kolei Mojo stał się odważnym obrońcą słabych i uciśnionych, a plemię teraz kocha wszystkie swoje dzieci! Cóż, taka to była historia, dzieci... Hej, kto pilnuje tego ognia?!