เปลวเพลิงอันริบหรี่ทอแสงพาดเป็นเงาตกกระทบไปยังผนังถ้ำที่ปกคลุมไปด้วยเขม่า ตาเฒ่าทร็อตแห่งเผ่าซารัคคาร์ได้เรียกรวมตัวเหล่าเด็กๆ ให้มานั่งรวมกันรอบกองไฟเพื่อเล่าเรื่องราวสุดโปรดของเขาให้เด็กๆ ฟัง...

“ย้อนกลับไปในสมัยอดีตที่ซารัคคาร์เป็นชนเผ่าที่โหดร้ายและป่าเถื่อน พวกเขาจะเลือกเฟ้นเฉพาะเด็กๆ ที่อวบอ้วนสุขภาพดีมาเลี้ยง แล้วเด็กที่เหลือน่ะเหรอ ก็ไม่รอดยังไงล่ะ พวกเด็กที่ไม่แข็งแรงก็จะโดนโยนทิ้งไปที่ก้นภูเขาโทรลล์ ตกลงสู่นรกอันมืดมิด! ไม่นะ โมโจคงไม่โดนแบบนั้นใช่ม้าา แม่เขาคงไม่ยอมหรอกใช่มั้ย ใครจะไปสนแม่ของเจ้าหมอนั่นกันล่ะ เพราะเขาทั้งอ่อนแอ ทั้งน่าเกลียด!”

เหล่าเด็กๆ ที่นั่งฟังเรื่องเล่าอยู่นั้นต่างยกมือขึ้นมาจับหน้าตัวเอง ก่อนจะชำเลืองไปที่หน้าของเด็กคนอื่นๆ เจ้าโทรลล์เฒ่าเล่าต่อไป “จากนั้นเขาเลยถูกโยนทิ้งหน้าผา แต่นั่นไม่ใช่จุดจบของเค้า!”

ทร็อตเล่าต่อไป เหล่าเด็กๆ ต่างนั่งรอฟังเรื่องราวส่วนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ แม้จะหวาดกลัวแต่ก็เปี่ยมด้วยความกระหายใคร่รู้ว่าเรื่องราวจะดำเนินไปอย่างไร เจ้าหนูดวงอึดรายนี้กลับรอดชีวิตอย่างปาฏิหาริย์แต่ร่างกายก็เปื้อนไปด้วยคราบเลือด ทั้งยังมีรอยขีดข่วนและบาดแผลฟกช้ำอยู่เต็มกาย แต่เจ้าหนูน้อยไม่ยอมแพ้ เขาค่อยๆ คืบคลานอยู่ท่ามกลางซากศพและกระดูกของผู้เคราะห์ร้าย ณ ก้นบึ้งของขุมนรก ยามค่ำคืน ร่างเล็กจ้อยและเหนื่อยล้าของเจ้าหนูน้อยต้องสั่นเทาเพราะความหนาวเหน็บ ยามกลางวันทารกสายพันธุ์อึดต้องทนดมกลิ่นของคนตายอันเหม็นโฉ่จนแทบจะสำรอกออกมา และฝันร้ายครั้งนี้ก็ไม่มีท่าทีว่าจะสิ้นสุดลงเลยแม้แต่น้อย เรื่องราวที่สามารถถ่ายทอดได้อย่างชัดเจนจนแทบจะเห็นภาพผ่านสำเนียงอันแหบห้าวของโทรลล์เฒ่า สามารถทำให้ผู้รับฟังที่กล้าหาญที่สุดถึงขั้นขนลุกได้เลยทีเดียว “นี่ เจ้าจะนั่งนิ่งอยู่นั่นอีกนานแค่ไหน ห๊ะ เฮ้ย ลุกไปเติมไฟหน่อยซิ! ไม่งั้นเราได้หนาวตายเหมือนเจ้าโมโจที่น่าสงสารนั่นแน่ๆ” ทร็อตตวาดใส่เด็กที่โตที่สุดในกลุ่ม

หลังจากนั่งรอสักพักให้ไฟกลับมาลุกโชนสร้างความอบอุ่นให้กับทั้งถ้ำ และยังทอเงาดำราวภูติผีเริงระบำไปรอบผนังถ้ำอีกครั้ง จากนั้นยักษ์เฒ่าจึงเล่าต่อ

“เป็นเวลาร่วมปีที่เจ้าหนูโมโจร้องไห้ขอให้คนช่วย แต่ก็ไม่มีใครมาช่วยเสียที ไม่มีใครได้ยินเสียงร้องของเจ้าหนูผู้น่าสงสารเลย เจ้าหนูทำได้เพียงคลานไปเรื่อยๆ เพื่อเอาชีวิตรอด มันเฝ้าดึงต้นหญ้าซึ่งเติบโตจากเลือดเนื้อของญาติที่ตายไปก่อนหน้านี้มากินประทังชีวิต

เพื่อให้เรื่องราวมีความสมจริงยิ่งขึ้น ทร็อตถึงขั้นหยิบต้นสาหร่ายข้าวเหนียวขึ้นมากระจุกหนึ่งพร้อมกับเคี้ยวช้าๆ ด้วยฟันที่ผุเน่าของมัน ก่อนจะเล่าต่อไป เขาอธิบายถึงผืนป่าที่โมโจหลงคลานเข้าไป อธิบายถึงตุ่มพองที่ขึ้นตามแขนและเข่าของเจ้าหนูผู้เคราะห์ร้ายอย่างละเอียด ไปจนถึงเสียงร้องแสนสิ้นหวัง รวมทั้งความทรงจำอันแสนอบอุ่นจากผู้เป็นแม่ที่หล่อเลี้ยงจิตวิญญาณของเขาเอาไว้ ทั้งนี้เขายังเล่าเรื่องราวการหลบหนีจากฝูงวอร์กที่หิวโหย ความพยายามค้นหาทางออกจากผืนป่าอันมืดมิด และการอดทนเอาตัวรอดจากแมลงร้ายที่คอยกัดต่อยตามร่างกาย แต่ที่ตาเฒ่าทร็อตเน้นย้ำอยู่เสมอคือความปรารถนาในการมีชีวิตที่สุกสกาวอยู่ภายในใจของเด็กน้อยผู้ไม่ยอมแพ้คนนี้นั่นเอง สุดท้ายเรื่องราวก็ดำเนินมาจนถึงจุดสำคัญ

“อยู่ดีๆ จูก็ปรากฏตัวขึ้น โดยเขานอนนิ่งอยู่บนพื้นราวกับขอนไม้ไร้ชีวิต ’แม้เขาจะเป็นยอดนักรบสุดแกร่งแห่งซารัคคาร์ แต่ตอนนี้เขากลับบาดเจ็บสาหัสเลือดไหลโทรมกาย ใช่เลย เขาเจ็บหนักจนเลือดท่วมตัวไปหมด'! และบนยอดเขาสูงขึ้นไปนั้นเอง มีศัตรูของเขากำลังเล็งธนูหมายเอาชีวิตยอดนักรบผู้ยิ่งใหญ่อยู่! เวลานี้ถือเป็นช่วงเวลาชี้เป็นชี้ตายของจู ซึ่งโชคดูเหมือนจะไม่เข้าข้างเขาเลยแม้แต่น้อย ครั้งนี้คงเป็นวาระสุดท้ายของเขาเป็นแน่แท้!

จากนั้นทร็อตจึงใช้ทักษะการเล่าเรื่องทุกกระบวนท่าที่เขามีเพื่อบรรยายถึงวีรกรรมของโมโจ ไม่มีใครรู้ได้ว่าพรสวรรค์ของเด็กชายตื่นขึ้นมาเนื่องจากสาเหตุใด ด้วยความทุกข์ทรมานแสนสาหัสที่เขาพบเจอ หรือได้รับการนำทางจากโชคชะตาก็มิอาจรู้ได้ แต่เด็กน้อยเปี่ยมพรสวรรค์ผู้นี้ค่อยๆ คลานไปหาจูพร้อมกับชูมือขึ้นฟ้า จากนั้นจึงเสกไม้เท้าวิเศษออกมาจากอากาศที่ว่างเปล่าพร้อมกับยื่นให้แก่ยอดนักรบ จากนั้นโมโจจึงลุกขึ้นยืนอย่างห้าวหาญ พร้อมเหยียดมือออกไปทางเหล่าศัตรู แล้ววิญญาณทุกดวงของเหล่าเด็กน้อยที่ถูกโยนลงสู่ขุมนรกก็ตอบรับการอัญเชิญของเขา กะโหลกเวทมนตร์ชิ้นเล็กๆ ที่น่าสะพรึงกลัวหลายชิ้นก็กระหน่ำใส่ศัตรูของยอดนักรบ ฉีกร่างของพวกมันเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เมื่อเขาจัดการกับศัตรูได้แล้ว โมโจจึงหันมารักษาบาดแผลให้กับจู โดยไหว้วานให้ดวงวิญญาณเหล่านั้นทำการรักษาเยียวยากันต่อไป

“และนั่นเอง” ทร็อตเฒ่าเตรียมนำเรื่องราวเข้าสู่บทสรุป “แม้จูจะเป็นยอดนักรบแห่งซารัคคาร์ แต่เขาก็เข้าใจได้ว่า แม้แต่คนที่อ่อนแอและหน้าตาอัปลักษณ์ก็อาจมีประโยชน์ได้ไม่แพ้กับนักรบที่แกร่งที่สุดของเผ่าเลย เขาถึงขั้นทำหน้ากากให้โมโจใส่ เพื่อป้องกันไม่ให้ผู้อื่นมาเหยียดหยามใบหน้าอันอัปลักษณ์ของเขา จากนั้นทั้งสองก็เป็นเพื่อนรักกันนับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา! และโมโจได้กลายเป็นผู้พิทักษ์สุดกล้าหาญที่คอยปกป้องเหล่าผู้อ่อนแอ จนทำให้ทั้งเผ่าเริ่มเปลี่ยนความคิดหันมารักเด็กๆ ทุกคนที่เกิดมาโดยเท่าเทียมกัน เรื่องราวก็จบลงเท่านี้แหละเด็กๆ... เฮ้ย ดูไฟด้วยซิ เดี๋ยวก็มอดหรอก!”