Peppy nie pamiętała swoich rodziców, ponieważ od najmłodszych lat wychowywała ją jej siostra Jill. Dziewczyny mieszkały samotnie w starej, opuszczonej rezydencji ze ścianami porośniętymi bluszczem i pajęczynami w każdym kącie. Każdego ranka Jill wychodziła do pracy, surowo zabraniając młodszej siostrze choćby wyglądania przez okno.

Pierwszych kilka lat zamknięcia w domu wcale Peppy nie przeszkadzało. Po co wychodzić, skoro w środku jest tyle ciekawych rzeczy? Miękkie światło orientalnych lamp, zapach świeżych bułek upieczonych przez Jill i... książki. Jakże fascynujące światy otwierały się przed nią na kartach zakurzonych tomów, pozostawionych przez poprzednich właścicieli, by zgniły w rezydencji! Dzielni rycerze i ich odważne wyczyny, szlachetne księżniczki ryzykujące wszystko dla prawdziwej miłości... Opowieści te były tak piękne, a dobro zawsze w nich zwyciężało. Urzeczona kolejną wciągającą historią, Peppy często zakładała wspaniałą sukienkę i pozowała przed wielkim, starym lustrem. Najpierw na jej twarzy pojawił się szelmowski uśmiech pierwszorzędnego złoczyńcy; potem słodkie oczęta niewinnej duszy poszukującej miłości; następnie, dzierżąc stary wiatrowskaz, który znalazła na strychu niczym miecz lub magiczną różdżkę, podskakiwała, odpierając niewidzialnych wrogów. Tak mijały lata, Peppy dorastała, a jej umiejętności aktorskie rosły.

Wreszcie nadszedł dzień, w którym dziewczyna zapragnęła zobaczyć prawdziwy świat za murami rezydencji. Poczekała, aż siostra wyjdzie z domu, napisała liścik, założyła najlepsze buty, chwyciła swój wierny wiatrowskaz i wybiegła na ulicę. Ale gdzie są książęta i powozy? Gdzie śmiech i radość? Dlaczego ci wszyscy smutni ludzie na ulicach żebrzą i rozpaczliwie płaczą? Świat przed oczami Peppy bardzo różnił się od tego z książek...

Wkrótce potem dreszcz przerażenia przebiegł jej po plecach, gdy patrzyła, jak grupa demonów wjeżdża na rynek na ogromnych, groźnych czarnych koniach. Za nimi szli wychudzeni, wyczerpani i związani łańcuchami mieszkańcy Dominium. „Nie, świat nie może być taki zły” – pomyślała Peppy, po czym zdecydowanie podeszła do potworów i rozpoczęła swój występ.

Z rozdziawionymi ustami demony wpatrywały się z zachwytem w różowe błyski jej wiatrowskazu. Każdy gest i dźwięk wydawany przez aktorkę poruszał ich do głębi. Byli całkowicie zanurzeni w wykreowanym przez nią świecie. A gdy przedstawienie osiągnęło punkt kulminacyjny, nad głowami demonów nagle pojawiła się chmura teatralnych masek. Tadam, koniec! Jednak zamiast gromkich braw rozległy się jedynie poważne, stłumione uderzenia, gdy „widzowie” spadli martwi z koni. Peppy była niewzruszona. Gestem magika wyciągnęła klucze z torebki i zdjęła więźniom kajdany.

W ten sposób poznała prawdziwą moc swojej sztuki. Teraz była gotowa stworzyć świat taki, o jakim czytała na kartach jej ulubionych książek.