ตั้งแต่จำความได้เป็บปี้ไม่เคยรู้จักพ่อแม่ของตัวเองมาก่อนเลย เพราะเธอถูกเลี้ยงมาโดยจิลล์พี่สาวของเธอมาตั้งแต่อ้อนแต่ออก สองดรุณีอาศัยอยู่ตามลำพังในคฤหาสน์หลังเก่าที่ถูกทิ้งร้าง มุมผนังแต่ละแห่งมีเถาวัลย์พันเกี่ยวจนรกครึ้ม ทั้งยังมีใยแมงมุมอยู่ทั่วทุกซอกหลืบของอาคาร ทุกๆ เช้าจิลล์จะออกไปทำงาน โดยสั่งห้ามอย่างเด็ดขาดไม่ให้น้องสาวแอบชะเง้อมองโลกภาย แม้แต่จะแอบมองผ่านหน้าต่างก็ทำไม่ได้เป็นอันขาด

ในช่วงขวบปีแรกๆ ที่เป็บปี้ถูกคุมขังไว้ในบ้านหลังนี้ผ่านไปด้วยความเงียบสงบ จะออกไปข้างนอกทำไมเมื่อในบ้านก็มีสิ่งน่าสนใจให้ทำเยอะแยะเต็มไปหมด แสงจางๆ จากโคมไฟสไตล์ตะวันออก กลิ่นหอมของขนมปังอบใหม่ที่จิลล์อบไว้ รวมถึงหนังสือเล่มต่างๆ มากมาย การได้เปิดอ่านแต่ละหน้ากระดาษของกองหนังสือฝุ่นเขรอะที่เจ้าของเก่าทิ้งให้เน่าไว้ในคฤหาสน์แห่งนี้ ช่างเป็นการเปิดโลกอันแสนกว้างใหญ่ได้จริงๆ อัศวินผู้ห้าวหาญกับความสำเร็จสุดยิ่งใหญ่ เจ้าหญิงสูงศักดิ์ผู้ยอมทิ้งทุกสิ่งเพื่อรักแท้... เรื่องราวทุกอย่างช่างงดงามและฝ่ายธรรมะย่อมคว้าชัยชนะได้ในท้ายที่สุดเสมอ เป็บปี้ผู้หลงใหลในความงามของเส้นใยที่ถักทออย่างประณีต มักจะสวมใส่เสื้อผ้าที่งามสง่าแล้วยืนโพสอยู่หน้ากระจกเงาโบราณบานใหญ่อยู่เป็นประจำ ท่าแรกเป็นท่าแสยะยิ้มอย่างชั่วร้ายราวกับจอมปีศาจผู้วางแผนการเจ้าเล่ห์บางอย่างไว้ จากนั้นก็เป็นใบหน้าของสาวน้อยผู้ใฝ่หารักแท้ที่มีนัยน์ตาใสซื่อบริสุทธิ์ราวกับลูกสุนัข จากนั้นเธอก็กวัดแกว่งกังหันบอกสภาพอากาศที่เธอเจอในห้องใต้หลังคาราวกับเป็นดาบหรือไม้กายสิทธิ์ เธอกำลังเล่นต่อสู้กับศัตรูที่มองไม่เห็น หลายปีผ่านไป เป็บปี้ค่อยๆ เติบโตขึ้น และทักษะการแสดงของเธอก็ค่อยๆ พัฒนาไปอย่างต่อเนื่อง

และแล้ววันนั้นก็มาถึง วันที่เด็กสาวมิอาจหักห้ามใจไม่ให้ออกไปดูโลกกว้างเหนือนอกกำแพงคฤหาสน์ได้ เธอรอให้พี่สาวออกจากคฤหาสน์ไป เขียนโน้ตทิ้งไว้ สวมใส่รองเท้าคู่โปรด คว้ากังหันบอกทิศทางลมที่เธอไว้ใจและวิ่งออกไปสู่โลกภายนอก แต่ไหนล่ะ เจ้าชายกับรถม้าน่ะ แล้วเสียงหัวเราะกับความสนุกสนานรื่นเริงมันหายไปไหน ทำไมถึงมีแต่คนที่เศร้าโศก อ้อนวอนขอทาน และร้องไห้อย่างสิ้นหวังอยู่เต็มท้องถนนเลยล่ะ โลกเบื้องหน้าของเป็บปี้ช่างแตกต่างจากที่เธอเคยอ่านในหนังสือนัก...

จากนั้นความกลัวก็แล่นเข้าสู่สมองของเธออย่างฉับพลัน เมื่อเธอมองเห็นกลุ่มปีศาจควบขี่ม้าดำตัวใหญ่พ่วงพี ให้ความรู้สึกอันน่าสะพรึงกลัวผ่านไปสู่จตุรัสภายในเมือง ด้านหลังพวกมันคือร่างอันผอมแห้งไร้เรี่ยวแรงของกลุ่มผู้อาศัยในโดมิเนียนที่ถูกตรึงไว้ด้วยโซ่เดินตามกลุ่มปีศาจไปอย่างไม่มีทางเลือก “ไม่จริง โลกมันเลวร้ายขนาดนี้เลยงั้นเหรอ” เป็บปี้คิด พร้อมกับก้าวเข้าไปหาเหล่าสัตว์ประหลาดร้ายด้วยใจเด็ดเดี่ยว พร้อมเริ่มโชว์การแสดงของเธอ

ปีศาจอ้าปากค้างจ้องมองด้วยความตะลึงเมื่อเห็นแสงสีชมพูจากกังหันบอกทิศทางลมของเธอ ทุกการเคลื่อนไหวและเสียงที่นักแสดงสาวรายนี้เปล่งออกมานั้น กระหน่ำแทงเข้ากลางใจของเหล่าปีศาจเข้าอย่างจัง พวกมันต่างตกอยู่ใต้มนตร์สะกดของโลกที่เธอสร้างขึ้น และเมื่อการแสดงมาถึงช่วงไคลแมกซ์ กลุ่มหมอกควันรูปร่างหน้ากากโรงละครก็ปรากฏขึ้นบนหัวของเหล่าปีศาจ ท้าด่าา ถึงตอนอวสานแล้ว! แต่แทนที่จะมีเสียงปรบมือชื่นชมให้กับการแสดง กลับมีเพียงเสียงตบเปะปะอย่างร้อนรน เพราะเหล่า 'ผู้ชม' ล้วนตบไปที่ลำคอที่โดนมือล่องหนบีบจนขาดใจตายตกจากหลังม้าโดยพร้อมเพรียงกัน ด้านเป็บปี้นั้นหลังสังหารเหล่าปีศาจได้ก็ไม่มีความหวาดหวั่นใดๆ เลยแม้แต่น้อย เธอเคลื่อนไหวเหมือนดั่งนักมายากลที่ดึงกุญแจที่ซ่อนไว้ออกมาจากกระเป๋าแล้วปลดพันธนาการให้เหล่านักโทษ

ตอนนั้นเองที่เธอได้เรียนรู้ถึงพลังที่แท้จริงจากศาสตร์ที่เธอฝึกฝนมาทั้งชีวิต เธอพร้อมแล้วที่จะทำให้โลกกลับไปสงบสุขเหมือนกับในหนังสือที่เธออ่าน