“เขาดื้อมาก หัวแข็งที่สุด!” แอสตริดเช็ดใบหน้าที่เปรอะน้ำตาด้วยมือสกปรกๆ ทิ้งรอยปาดเลอะน่าขันไว้บนแก้มของเธอ “ราชาแห่งเมืองเจอร์วิล ผู้หน้ามืดตามัวเพราะหมกมุ่นกับการแสวงหาความเจริญก้าวหน้าและความรู้ทางวิทยาศาสตร์ ได้ลืมไปเสียสนิทแล้วว่าภูเขาคือบ้านของเรา! ธรรมชาติจำเป็นต้องมีเราคอยดูแล และหากพ่อไม่ยอมฟังลูกของตัวเอง ข้าก็จะทำทุกอย่างด้วยตัวข้าเอง โดยไม่ต้องมีไอ้พวกที่เรียกๆ กันว่า 'ที่ปรึกษา' และพวกขี้ประจบสอพลอ!”

แอสตริดนั่งลงตรงกลางเสาหินที่ค้ำหลังคาอุโมงค์อย่างฉุนเฉียว และกระหน่ำกำปั้นไปที่พื้นด้วยความหงุดหงิด เธอพยายามสงบสติอารมณ์ จึงหลับตาและเอนหลังพิงกำแพงเย็นๆ อย่างเหนื่อยอ่อน เธอหลุดจากห้วงความคิดด้วยเสียงที่ทางเดินด้านทิศตะวันออก เธอได้ยินเสียงพึมพำของดรอมเมอร์หลายคนอย่างชัดเจน พวกเขากำลังพูดคุยแบบแปลกๆ และหัวข้อการสนทนาก็ยิ่งประหลาดเข้าไปใหญ่

“อีกไม่นานก่อน... ก่อนที่พิธีกรรมจะเริ่ม... อืมมม... ท่านลอร์ดรู้ว่าข้า... ว่าเราทำสุดความสามารถ!” เสียงหนึ่งดังขึ้น

“ทั้งวัน ตลอดทั้งวัน... เราได้ฝังคริสตัลเข้าไปในตัวผู้ที่ไม่ยอมรับท่านลอร์ดของเราโดยทันที!” อีกเสียงเอ่ยอย่างแผ่วเบา

“การมีเพียงเหล่าดรอมเมอร์คงไม่พอ เรามีสัตว์เลี้ยงหลายตัว พวกมันเติบโตเร็วและจะสะสมพลังช่วงก่อนพิธีกรรมได้มากกว่าคนในพื้นที่” เสียงที่สามกล่าว ซึ่งเป็นเสียงที่ดังและมั่นใจที่สุดในสามคน

“ข้าพร้อมแล้ว... พร้อมที่จะฝังคริสตัลเข้าไปในตัวพวกมันทั้งหมด! ยิ่งฝังคริสตัลมากเท่าไร เราก็ยิ่งมีความเสียสละมากขึ้นเท่านั้น และยิ่งมีความเสียสละมาก เราก็จะสามารถถวายพลังแด่ท่านลอร์ดได้มากขึ้นตามไปด้วย!” เสียงที่สองพึมพำอีกครั้ง

แอสตริดเริ่มรู้สึกกังวลขึ้นมา

“อะไรกัน... ท่านลอร์ดเหรอ เขาจะต้องการความเสียสละไปทำไม” ในใจของเธอคิดเตลิดไปเรื่อย “แล้วพวกเขากำลังพูดถึงสัตว์แบบไหนกันล่ะ ในเมืองเจอร์วิลแทบจะไม่มีอะไรใหญ่กว่าตัวตุ่นเลยนะ!”

เด็กสาวลุกขึ้นอย่างเงียบๆ และตามเสียงนั้นไปโดยไม่ให้ใครสังเกตเห็น พวกเขายังคงพึมพำด้วยความตื่นเต้นต่อไป

“ราชาจะต้องดับสิ้น! คคคคคว... คคค... ความบ้าคลั่งรอคอยเขาอยู่!” หนึ่งในนั้นหัวเราะอย่างชั่วร้าย

“มาสเตอร์จะไม่ช่วยอะไร พวกมันจะบ้าคลั่งกันหมดทุกคน! พวกมันจะเสียสติกันทั้งหมด!” กล่าวอย่างแผ่วเบาต่อไป

เมื่อได้ยินว่าพูดถึงพ่อของเธอ ขมับของแอสตริดก็เต้นตุบๆ อย่างเจ็บปวด และรู้สึกงุนงงจนหัวหมุน เธอคิดอย่างเศร้าๆ ว่า “พ่อ ท่านหมกมุ่นอยู่กับวิทยาศาสตร์เกินไป จนมองไม่เห็นการทรยศที่เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาท่านเสียด้วยซ้ำ!” เด็กสาวเดินต่อไปตามอุโมงค์จนมาสู่ส่วนที่ขยายออกเป็นห้องโถงโล่งกว้าง เต็มไปด้วยเสียงอึกทึกวุ่นวาย เมื่อเห็นภาพเหตุการณ์ทั้งหมด แอสตริดก็ตกตะลึงจนพูดไม่ออก

ทุกอาณาบริเวณเต็มไปด้วยกรงที่มีดรอมเมอร์ทุกวัยและทุกกลุ่มอยู่ภายในนั้น ความหวาดกลัวปรากฏชัดบนใบหน้าของพวกเขา ผู้ถูกคุมขังถูกพาตัวไปยังแท่นทีละคน ที่ซึ่งมีเหล่าสาวกผู้เลื่อมใสอย่างแน่แท้ ใช้ค้อนตอกคริสตัลไททาไนต์ขนาดใหญ่เข้าไปในกะโหลกศีรษะ ใบหน้าของพวกเขาเปลี่ยนเป็นหน้าเหยเกทันที และดวงตาก็กลอกขึ้นไปเผยให้เห็นตาขาว ไม่กี่วินาทีต่อมา ดวงตาก็กลอกกลับมาพร้อมกับสายตาที่บ้าคลั่งและวิกลจริต จากนั้นเหล่าดรอมเมอร์ที่ถูกครอบงำจิตใจก็เริ่มพึมพำอะไรสักอย่างเกี่ยวกับลอร์ด แอสตริดเบือนหน้าหนี ไม่สามารถทนต่อสายตานั้นได้อีกต่อไป แล้วดวงตาของเธอก็ไปสะดุดเข้ากับกรงที่ตั้งห่างออกจากกรงอื่นๆ เล็กน้อย

สัตว์มหัศจรรย์เดินวนไปมาไม่ยอมหยุดนิ่งอยู่ภายในนั้น มันมีลักษณะคล้ายแมวที่เด็กสาวเคยเห็นจากรูปภาพในหนังสือนิทาน ในฐานะผู้พิทักษ์ธรรมชาติที่แท้จริง แอสตริดรู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นรัวด้วยความสงสาร และตัดสินใจอย่างแน่วแน่ว่าจะช่วยสิ่งมีชีวิตตัวนี้ เธอไปที่กรงซึ่งกักขังดรอมเมอร์อยู่และถอดสลักประตูของกรงที่ใกล้ที่สุด จากนั้นเธอก็มาถึงกรงที่มีสัตว์ร้าย แต่หลังจากที่เปิดกรง เธอก็กระโดดถอยทันที เจ้าสัตว์ตัวนั้นส่งเสียงขู่และแยกเขี้ยวออกมาพร้อมหันไปหาเธออย่างก้าวร้าว คริสตัลในหัวของจอมนักล่าส่องแสงวาบอย่างเป็นลางขณะที่มันเตรียมตัวจะโจมตี แอสตริดถอยออกไป คว้าก้อนหินก้อนแรกที่หาเจอแล้วขว้างใส่แมวยักษ์ คริสตัลขนาดใหญ่ที่สุดสองสามก้อนหลุดออกจากหัวของมัน ทำให้เกิดเสียงที่น่าเศร้าแปลกๆ ออกมาราวกับว่าคริสตัลนั้นเปล่งเสียงที่สื่อถึงความทุกข์ สัตว์ร้ายสะบัดหัวไปมาอย่างสับสน จากนั้นก็ขู่ในลำคอ เหลือบมองแอสตริด แล้ววิ่งหนีไป

เด็กสาววิ่งไปเปิดกรงอื่นๆ โดยไม่สนใจเหล่าสาวกที่ในตอนนี้ได้เลิกทำสิ่งชั่วช้า แล้วหันมาไล่ล่าเธอ เหล่าดรอมเมอร์ที่ได้รับการช่วยเหลือนั้นอ่อนแอเกินกว่าจะช่วยผู้มีพระคุณของพวกเขาได้ สิ่งที่ทำได้คือลากตัวเองอย่างอืดอาดให้พ้นจากผู้ที่จับพวกเขามา พวกมันไล่ตามเข้ามาใกล้แอสตริดทุกทีๆ และแล้วเธอก็ได้เผลอเข้าไปติดกับดักที่ไร้ทางออก

“ชีวิตข้าจะจบลงแค่นี้เหรอ” เธอคิด “ต้องกลายเป็นคนเพี้ยนเสียสติเหมือนคนที่น่าสงสารพวกนั้นที่มีคริสตัลโผล่ออกจากหัวงั้นเหรอ” แอสตริดเตรียมรับมือกับการต่อสู้ครั้งสุดท้าย ไม่มีทางยอมให้พวกมันจับตัวไปโดยที่เธอยังมีชีวิตอยู่เด็ดขาด!

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงดังจากอุโมงค์ที่ทอดไปสู่ห้องโถง เสียงนั้นดังขึ้นเรื่อยๆ จนกลายเป็นเสียงคำรามที่หนวกหู และครู่ต่อมาห้องโถงก็ท่วมท้นไปด้วยเหล่าก้อนฟันและกรงเล็บขนปุกปุยที่ส่งเสียงคำราม ซึ่งจะกำจัดผู้เลื่อมใสคนใดก็ตามที่ขวางทางพวกมัน

เมื่อเสียงกรีดร้องและเสียงโหยหวนเบาลง เหล่าแมวป่าทุกตัวก็หนีกลับไปยังที่ที่พวกมันจากมา แต่เว้นอยู่ตัวหนึ่ง แมวที่แอสตริดช่วยไว้ได้นั่งลงแทบเท้าของเธอ และเริ่มทำความสะอาดขนตัวเองอย่างไร้ซึ่งอารมณ์

“เจ้าดูจะเป็นมิตรมากกว่าที่เห็นอีกนะ ใช่ไหมล่ะ” แอสตริดยิ้ม

“เหมียว!” มันตอบอย่างรักใคร่

“เจ้าต้องมีชื่อนี่นะ อืมม... ลูคัสเป็นไง นี่แหละ! ข้าจะเรียกเจ้าว่าลูคัส!” แอสตริดกล่าว

“เหมียว เหมียว เหมียว!” เจ้าแมวร้องขาน ท่าทางจะเห็นด้วย

“ขอบคุณนะ” เด็กสาวพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้นมาทันใด “ถ้าไม่รังเกียจที่จะเป็นเพื่อนใหม่ของเข้า เดี๋ยวข้าจะพาเจ้าไปเจอพ่อนะ ราชาคอร์แน็กน่ะ เรามีเรื่องต้องบอกเขามากมายเลย

ถ้ามันยังไม่สายไปนะ...” แอสตริดครุ่นคิดขณะพวกเขาทั้งสองออกจากห้องโถงที่เกิดเหตุนองเลือด เพื่อนใหม่ก็เดินเหยาะไวๆ อย่างมีความสุขอยู่ข้างเธอ