“เฮ้ย ก็อบลิน เจ้าอยู่ไหน!” เสียงน่าเกรงขามทำให้เจ็ตสะดุ้งโหยงและวิ่งแจ้นไปที่ห้องโถง

“ขอรับ! ข้ากำลังไป!”

“แมลงสาบบ้าเอ๊ย! เร็วสิ ก็อบลิน ทำในสิ่งที่ข้าเรียกมาให้ทำซะ!”

แต่ไม่จำเป็นต้องพูดให้มากความ เจ็ต ผู้เชี่ยวชาญด้านการกำจัดแมลงและปรสิต ก็ก้มหน้าอยู่กับอุปกรณ์ของเขาไปแล้ว และง่วนอยู่กับการติดตั้ง ทอร์นวิลล์ ซึ่งเป็นบ้านเกิดของเขามีชื่อเสียงในด้านการผลิตยาพิษ สูตรของพวกเขาสืบทอดมาจากรุ่นสู่รุ่น และเหล่าหนุ่มสาวในเมืองนี้ก็ใฝ่ฝันที่จะได้ค้นพบสิ่งใหม่ๆ และมีชื่อของพวกเขาบันทึกไว้ในประวัติศาสตร์ของการทำยาพิษ เจ็ตเองก็มีจุดมุ่งหมายแบบเดียวกันกับคนรอบข้างเหล่านั้น แต่เขาไม่สามารถสลัดความคิดที่ฝังแน่นและน่าอัปยศซึ่งมาตรฐานของทอร์นวิลล์ว่าไว้แบบนั้นออกไปได้ ว่าสูตรยาพิษไม่ควรแค่สามารถฆ่าได้เท่านั้น แต่ควรที่จะรักษา ฟื้นฟูร่างกาย และทำให้ผู้คนมีกำลังวังชาได้ด้วย...

“เฮ้ย ก็อบลิน นี่เจ้าหลับอยู่หรือไง” ลูกค้าโวยอย่างมีน้ำโห

“ใกล้เสร็จแล้ว!” เจ็ตตอบทันควันและเพิ่มแรงดันในเครื่องพ่น

ในตอนเย็น หลังจากเหน็ดเหนื่อยจากการทำงานมาทั้งวัน เจ็ตก็นั่งกับเพื่อนหลังกินอาหารเสร็จ

“พูดจริงนะเว้ย ฟังนะ!” เจ้าหนูตัวน้อยนั่งข้างเขาเริ่มตื่นเต้น “ครั้งที่แล้วเพื่อนบ้านเยาะเย้ยที่เจ้านำเสนอทฤษฎียาพิษที่สามารถเป็นยารักษานะ จำไว้สิว่าเจ้ารู้สึกยังไง! อาจจะถึงเวลาที่ต้องอุทิศตัวให้กับแนวคิดอย่างเต็มที่ และแสดงให้ทุกคนเห็นว่าแนวคิดเจ้ามันเจ๋งแค่ไหนแล้วล่ะมั้ง ยาพิษมีราคาถูก เจ้าไม่จำเป็นต้องใช้เวทมนตร์หรือของแผลงๆ ที่น่าสงสัยอื่นๆ ในการสร้างมันขึ้นมาเลย และถ้าแค่ปรับสูตรนิดๆ หน่อยๆ ปาฏิหาริย์อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น!”

“ธีโบลต์ อย่ามาเร่งกันสิ ข้าก็ทำงานทั้งวันอยู่ทุกวี่ทุกวันอยู่แล้วไง พอมีเวลาว่างเมื่อไหร่ก็ไปขลุกตัวในห้องทดลอง ไม่มีใครหน้าไหนต้องการงานวิจัยของข้าหรอก เสียเวลาจะตาย...”

“โธ่ เพื่อนเอ๋ย! เจ้าต้องเชื่อมั่นในตัวเองสิ!”

หลายสัปดาห์ผ่านไปทุกอย่างยังคงเป็นเช่นนี้ต่อไป สัปดาห์แล้วสัปดาห์เล่า และเจ็ตก็เริ่มรู้สึกหดหู่มากขึ้นเรื่อยๆ ทำให้เขาสูญเสียลูกค้าและความสนใจในการทำงานและชีวิตไป เขาเริ่มแวะไปโรงเหล้าของกิลรอยแต้มด่างบ่อยขึ้น และบางครั้งก็อยู่จนดึกดื่น แถมมีบางครั้งที่เขาถูกหามออกจากโรงเหล้าด้วยซ้ำ เนื่องจากว่าขาของเขาไร้เรี่ยวแรงจะยืนหรือเดินแล้ว เจ็ตเพิกเฉยต่อกำลังใจและการสนับสนุนจากธีโบลต์ ผู้เป็นเพื่อนของเขา

วันหนึ่ง เจ็ตกำลังผลาญเวลาให้ผ่านพ้นไปอยู่ในโรงเหล้าและมองไปที่ธีโบลต์ด้วยสีหน้าบึ้งตึง ผู้ที่เพิ่งพยายามสร้างแรงจูงใจให้เพื่อนแล้วก็ล้มเหลวอีกครั้ง แต่คำพูดของเขาหรือสิ่งใดก็ตามที่อยู่รอบตัวก็ไม่สามารถกระตุ้นความสนใจของเจ็ตได้ จนกระทั่งมีเสียงปังขึ้นมาโดยไม่มีใครคาดคิด ประตูถูกเปิดออกอย่างแรง และอัศวินในชุดเกราะก็สาวเท้าเข้ามาในโรงเหล้า ผู้ที่เข้ามานั้นเป็นใครไม่ได้นอกจากวีรบุรุษของปวงชน ผู้พิทักษ์กาลาฮัด! แล้วปีศาจตัวจริงเสียงจริงก็ตามเขามาติดๆ แผดเสียงขู่คำรามทันใด ลูกค้าในโรงเหล้าต่างตื่นตระหนกและวิ่งกรูออกไปข้างนอก แต่ก็ปะหน้ากับฝูงสัตว์ประหลาดมากมายซึ่งรอพวกเขาอยู่ที่ถนน “ความมืด ความมืดมาเยือนแล้ว!” มีเสียงหนึ่งร้องดังมาจากที่ไหนสักแห่ง “วิ่งเอาชีวิตรอด!” กาลาฮัดที่บาดเจ็บและมีเลือดออกพยายามจะยืนให้ได้อย่างยากลำบาก เขารวบรวมกำลังเพื่อยกดาบอันหนักอึ้งขึ้น เตรียมพร้อมฟาดฟันศัตรูที่เข้ามาใกล้ แต่พลังของเขาดูเหมือนจะลดน้อยลง

“เจ็ต ถึงเวลาทดสอบยาของเจ้าแล้ว!” ธีโบลต์รบเร้าเพื่อนของเขาพร้อมกับชี้ไปที่ถุงใต้โต๊ะ ซึ่งเต็มไปด้วยขวดยาและเครื่องมือต่างๆ

“เจ้าบ้าไปแล้ว! เอาของของข้ามาที่นี่ทำไมเนี่ย ข้า... ข้าทำไม่ได้...”

“เถอะน่า! เลิกคิดแบบนั้นได้แล้ว! ไม่อย่างนั้นผู้พิทักษ์ได้ตายแน่ แล้วทั้งหมู่บ้านก็จะถูกปีศาจชั่วพวกนี้สวาปาม! เร็วสิ!”

กาลาฮัดทรุดตัวลงคุกเข่าด้วยความเหนื่อยล้า มือที่ถือดาบก็สั่นระรัว เมื่อได้เห็นแบบนี้ เจ็ตก็ไม่ลังเลอีกต่อไป เขาคว้ากระเป๋า เอาเครื่องพ่นออกมา ใส่ขวดยาที่มีของเหลวสีชมพูสว่าง แล้วยิงไปที่ผู้พิทักษ์โดยตรง ทุกคนที่ยังอยู่ในโรงเหล้าต่างอ้าปากค้าง “พระเจ้าช่วย เขาฆ่ากาลาฮัด!” แต่ภายในไม่กี่วินาที ผู้พิทักษ์ก็ลุกขึ้นทันใดราวกับใช้เวทมนตร์ กลับมาทรงพลังอีกครั้ง และเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่นที่จะต่อสู้ “เพื่อนข้า! เอามาอีก!” อัศวินตะโกน ดวงตาของเขาเปล่งประกายอย่างแรงกล้า

เจ็ตยิงเครื่องพ่นอีกครั้ง แต่คราวนี้เทขวดยาฟื้นพลังจนหมดเกลี้ยง ในเวลาเดียวกัน เขาก็ใช้มืออีกข้างขว้างขวดยาพิษสีเขียวสว่างใส่ปีศาจที่ขู่คำราม สัตว์ประหลาดส่งเสียงหวีดร้องอันสุดสยองและล้มลงกับพื้น แล้วกาลาฮัดก็ใช้ดาบปลิดชีพมันอย่างรวดเร็ว เมื่อรวมพลังกัน วีรบุรุษทั้งสองต่อสู้กับฝูงศัตรูแห่งความมืดที่มารุกรานจนพวกมันพ่ายแพ้และกอบกู้เมืองไว้ได้

ด้วยความประทับใจในฝีมือของก็อบลิน เหล่าผู้พิทักษ์จึงเชิญเขาเข้าร่วมกลุ่ม และในทอร์นวิลล์ก็ไม่มีใครหัวเราะเยาะเย้ยเจ็ตอีกเลย ยิ่งไปกว่านั้นนักผลิตยาพิษรุ่นต่อไปก็ได้รับแรงบันดาลใจจากแนวคิดและการกระทำอันกล้าหาญของอดีตนักกำจัด รวมทั้งสานต่องานของเขาโดยพัฒนาวิธีใช้ประโยชน์จากยาที่ปรุงให้มีเพิ่มมากขึ้น