Oaza Adjalar to perła Piasków Orientu. Usłana majestatycznymi iglicami sięgającymi jasnego błękitu nieba, zawsze przyciągała aspirujących kupców, rzemieślników i uczonych z całego kraju. Ale to wielki czarnoksiężnik Faruk sprawił, że stała się ona powszechnie znana. Opowieści o jego cudach były znane w całym Dominium, a jego szlachetna postać i wielka mądrość wzbudzały u wszystkich największy podziw.

Czarnoksiężnik miał syna Ishmaela. Robił wszystko, by zapewnić chłopcu to, co najlepsze: luksusowe ubrania, wykwintne jedzenie i najlepszą możliwą edukację. Pomimo posiadania tak wpływowego i szanowanego ojca, Ishmael się nie wywyższał; wyrósł na skromnego, dobrze wychowanego i naprawdę inteligentnego chłopca. Jego umiejętności magiczne, rozwijane pod bacznym okiem Faruka, zapowiadały się na co najmniej równe, jeśli nie przewyższające talenty jego ojca.

Tak mijały lata, aż pewnego pięknego dnia nadszedł czas, by Ishmael opuścił rodzinny dom i rozpoczął dorosłe życie. To były jego szesnaste urodziny! Solenizant otrzymał list od swojego ojca z gratulacjami i prośbą o przybycie do Sali Karmazynowej. Ishmael, odziany w swoje najlepsze ubrania, radośnie pobiegł do sali, nie mogąc doczekać się prezentu, jaki tym razem otrzyma od ojca. W zeszłym roku jego ojciec podarował mu sztylet, który chłopiec nosił ze sobą wszędzie w skórzanej pochwie przymocowanej do paska. I tak, stojąc przed salą, do której do tej pory nie wolno mu było wchodzić, młodzieniec pchnął masywne drzwi i wszedł do środka.

Wielki czarnoksiężnik wyglądał niezwykle poważnie. Ishmael zauważył, że w głosie i zachowaniu ojca było tego dnia coś niepotrzebnie pompatycznego. Faruk zaprosił chłopca, by usiadł na solidnym kamiennym tronie na środku ciemnego pomieszczenia, a następnie podszedł do starożytnej szkatułki stojącej na cokole. Czarnoksiężnik otworzył ją i sięgnął do środka. „Ciekawe, jaką niespodziankę przygotował mój ojciec?” – pomyślał Ishmael, przyglądając się chropowatym wzorom wyrytym na kamiennych podłokietnikach. „To będzie prawdopodobnie najlepszy prezent, jaki kiedykolwiek dostałem!”.

Właśnie wtedy Ishmael zdał sobie sprawę, że nie może poruszyć rękami. Zdawały się być przywiązane do tronu jakąś siłą. Reszta jego ciała również była teraz unieruchomiona, a chłopiec mógł tylko rozejrzeć się zdezorientowany. Co się działo? Potem spojrzał w górę i zobaczył swojego ojca stojącego nad nim z uniesioną ręką i długim ostrzem ofiarnym w dłoni.

– Co ty wyprawiasz, ojcze?! – krzyknął Ishmael.

– Będziesz moją największą ofiarą. Bogowie Mroku docenią ją i nagrodzą mnie nieskończoną mocą! Teraz wszystko, co zainwestowałem w ciebie przez lata, w końcu się opłaci! Przekroczę granicę śmiertelności i stanę się największym czarnoksiężnikiem, jaki kiedykolwiek żył!

Z tymi słowami i szaleństwem w oczach Faruk zamachnął się sztyletem z okrutną siłą. Ale zamiast ofiarnych wrzasków w sali rozległ się pusty brzęk, gdy ostrze uderzyło o kamień. Tron był pusty, a Ishmael stał za czarnoksiężnikiem. Ojciec szybko odwrócił się i przygotował do ponownego uderzenia. Ale kiedy spojrzał w oczy syna, zawahał się przez chwilę, nie widząc nic poza palącym pragnieniem życia. Zanim zorientował się, co się dzieje, wielki stary czarnoksiężnik leżał już w kałuży własnej krwi, wydając ostatnie tchnienie.

Szkolenie pod okiem Faruka było tak kompletne, że jego syn przewyższył go w opanowaniu magii. Jednak Ishmaelowi nie uszło na sucho zamordowanie własnego ojca. Od tego dnia Mrok czarnoksiężnika zamieszkał w młodym mężczyźnie, obdarzając go niesamowitą mocą, ale jednocześnie nieustannie próbując zawładnąć jego duszą. Żył w niekończącym się wewnętrznym konflikcie, walcząc o utrzymanie kontroli nad siłami, które w nim drzemały. Próbując odnaleźć spokój i uzdrowienie oraz przezwyciężyć traumę zdrady ojca, Ishmael postanowił poświęcić się służbie dobru.