“ไอ้สวะไร้ค่าเอ๊ย! แกมันขี้ขลาดตาขาว!”

เหมายืนค้ำโต๊ะที่เด็กหนุ่มคนหนึ่งนั่งคอตกอยู่ เขามองไปที่เด็กหญิง ปรับแว่นให้เข้าที่ แล้วออกอาการสั่นกลัวจนเหมือนตัวจะลีบเล็กลงไปอีก

“ข้ารู้คำสั่งของราชวงศ์ชิงดี บิดาของเราคือจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ และท่านพี่สาวของข้าก็คือผู้บัญชาการกองทัพที่เก่งที่สุดของเรา” ชายหนุ่มถอนหายใจแผ่วเบา “แต่ครั้งนี้ท่านเลือกรุกรานผิดประเทศแล้ว”

“เจ้าหมายความว่ายังไงนะ เจ้าหนอนสวะ เจ้าคิดว่าตัวเองรู้เรื่องการศึกสงครามดีนักเหรอ” เหมาตัวสั่นด้วยความโกรธ “ดินแดนพันอรุณต้องล่มสลาย!”

“แต่... เทพที่ตายไปจะลงโทษเรานะ! ลัทธิของพวกนั้น...” ผู้เป็นพี่สะบัดมือตบไปที่หน้าของเด็กหนุ่มเพื่อหยุดสิ่งที่เขาต้องการพูดออกมา เสียงตบที่กระทบใบหน้าดังสนั่นไปทั้งห้องทำงานสร้างความเจ็บปวดให้กับแก้มของเขา

“เทพของพวกมันตายไปนานแล้ว! ข้าไม่กลัวไอ้พวกคลั่งลัทธิหรอก และข้าก็สมเพชเจ้ายิ่งนักที่คิดกลัวพวกมัน เจ้าต้องมากับเรา ชิงหลง!

สองเดือนต่อมา กองทัพราชวงศ์ชิงได้เดินทัพข้ามชายแดนเข้าสู่ดินแดนพันอรุณเป็นผลสำเร็จ การศึกเป็นไปอย่างราบรื่น และเดือนต่อมากองทัพอันเกรียงไกรก็สามารถยึดเมืองและแหล่งที่อยู่อาศัยได้หลายแห่งจากการต่อสู้ฆ่าฟันกันอย่างดุเดือด และในที่สุดกองทัพของแม่ทัพเหมาก็สามารถเดินทัพเข้าสู่เมืองหลวงได้อย่างมีชัย

เหล่าชาวเมืองที่โดนตีแตกจำยอมต้องทิ้งเมืองอย่างไม่เต็มใจนัก ในขณะที่ขบวนผู้บุกรุกเคลื่อนตัวไปยังอาคารหลักที่ตั้งของเจดีย์ซากดิบ เหมาลงจากหลังม้าแล้วจึงเปิดประตูทางเข้าของวิหารอย่างเด็ดเดี่ยว แม่ทัพและนายกองของนางล้วนเดินตามเข้าไปด้วย ส่วนทหารยศต่ำกว่าได้รับคำสั่งให้ยืนประจำการนอกวิหารเพื่อดูแลความปลอดภัย นอกจากนั้นยังมีลูกหาบที่ร่างกายแข็งแรงกำยำบางส่วนและทหารสองคนที่คุ้มกันเจ้าชายหลงที่ดูไม่เต็มใจจะเข้าไปนักเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้ติดตามผู้บัญชาการเข้าไปภายในด้วย จากนั้นเพียงไม่กี่ชั่วโมง เจดีย์ก็โดนกวาดทรัพย์สินภายในจนเกลี้ยง ฝั่งผู้ปล้นสะดมได้กวาดทรัพย์สินไปเป็นจำนวนมากไม่ว่าจะเป็นงานศิลปะโบราณ หินล้ำค่า และอัญมณีอีกหลากหลายชิ้นจนลูกหาบต้องหาบทรัพย์สินเหล่านั้นจนหลังแอ่น

“ท่านพี่ ท่านไม่ควรทำอย่างนี้นะ ผู้รับใช้แห่งความตายจะคอยปกป้องสันติสุขของเหล่าทวยเทพ และจะลงโทษใครก็ตามที่คิดก้าวล่วงสิ่งนี้” เจ้าชายหลงพยายามต่อต้านความดื้อดึงของผู้เป็นพี่ และยังคงยืนยันคำเดิม “ไม่เป็นไรหรอกหน่า ถ้าเราไม่เจอรูปปั้นของผู้เป็นนายเหนือความตายเข้าน่ะ ถ้าไม่บังเอิญเจอเข้าน่ะนะ...”

ทหารสองนายยังคงนำเขาไปสู่หนทางอันซับซ้อนเบื้องหน้าต่อไป โดยไม่สนสิ่งที่เขาพูด ในที่สุดกลุ่มผู้ค้นหาก็เจอเข้ากับทางตัน พวกเขาจึงหันหลังกลับและลองเดินไปยังทางเดินสายอื่น แต่ก็พบกับทางตันอีกจนได้ เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงแต่เหตุการณ์ก็ยังคงซ้ำเดิม เหล่าผู้บุกรุกค้นหาทางไปต่อ หรือทางออก หรือทางใดก็ได้แต่ก็ไม่สำเร็จ ในที่สุดเขาวงกตก็นำพวกเขาไปสู่ห้องปิดตาย ตรงกลางห้องมีรูปปั้นอันงดงามตั้งตระหง่านอยู่ ผู้เป็นนายเหนือความตาย! ทันทีที่เหล่าทหารโค่นรูปปั้นตามคำสั่งของเหมา ร่างในชุดดำก็ลุกขึ้นมาจากซากปรักหักพังอย่างน่าขนลุก

“การดูหมิ่นคนตายคงเป็นเรื่องง่ายซินะ... สมบัติทุกชิ้นบนหลังเจ้า มันไม่หนักเกินไปหน่อยหรือยังไง ข้าเกรงว่าเจ้าจะออกไปพร้อมสมบัติพวกนั้นมิได้ แต่ต่อให้ไม่มีสมบัติพวกนั้นเจ้าก็ออกไปไม่ได้อยู่ดี...” ชายชราผู้ชั่วร้ายพึมพำ

“ฆ่ามัน!” เหมาสั่งการพร้อมหันหน้าเข้าหาทางออก ทว่ากลับไม่มีทางออกอีกต่อไป เพราะตอนนี้ประตูได้กลายเป็นผนังแข็งๆ แล้ว เด็กสาวรีบตั้งสติและตะโกนเสียงดังว่า “อย่ายิง!”

“ฉลาดดีนี่” ชายแก่แสยะยิ้มที่ไม่มีฟันสักซี่ เมื่อเหล่านายกองลดอาวุธลง “แต่เทพแห่งความตายได้รับสั่งไว้แล้ว เขาไม่ยอมให้เจ้าออกไป ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม แม้แต่ดินปืนในตำนานของชิงก็มิอาจพังทลายกำแพงนี้ได้ แต่เจ้ายังมีทางเลือก...

“ก็ว่ามาซิ!” เหมาคำราม

ชายชราหัวเราะเบาๆ

“ประตูจะเปิดออกหากเจ้ายอมทิ้งของที่เจ้าไม่ต้องการไว้ที่นี่ เงื่อนไขคือสิ่งของชิ้นนั้นต้องเป็นของที่ข้าเลือกด้วยเช่นกัน ไม่ต้องกลัวไป ข้าจะเลือกเฉพาะสิ่งที่เจ้าคิดว่าไม่สำคัญจริงๆ เท่านั้น”

“งั้นก็เอาไปซิ! เชิญเอาขยะที่เราแบกมาพวกนี้ไปได้เลย” เด็กหญิงสั่งกองทัพให้ทิ้งถุงที่มีสมบัติอัดแน่นอยู่ไว้ที่ปลายเท้าของชายชรา “แล้วไหนล่ะทางออก”

แต่ชายแก่กลับนิ่งไม่ไหวติง ไม่ได้หยิบสิ่งใดจากกองสมบัติเลยแม้แต่ชิ้นเดียว แต่ถึงกระนั้น กำแพงหนาหนักก็เคลื่อนตัวออก เผยให้เห็นทางเดินด้านนอก ซึ่งเวลาผ่านไปเกือบหนึ่งวันแล้วที่เหล่าทหารที่ตื่นตระหนกพยายามอย่างไร้ความหมายที่จะบุกทะลวงไปหาผู้บัญชาการของตน เมื่อเหตุการณ์จบลง ก็ไม่มีการบันทึกรายงานใดๆ เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นภายในวิหารเลยแม้แต่น้อย ทหารราชวงศ์ชิงบรรลุเป้าหมาย และสามารถยึดครองดินแดนพันอรุณได้สำเร็จ

แต่โชคชะตาไม่ยอมชิง เหมาได้พักเฉลิมฉลองความสำเร็จเลยแม้แต่วันเดียว เพราะเจ้าชายหลงเกิดล้มป่วยลงอย่างกะทันหัน เธอจึงต้องควบม้ากลับสู่แดนบ้านเกิดเพื่อค้นหาผู้เยียวยาที่เก่งที่สุดในแผ่นดิน เพราะเธอกลัวปฏิกิริยาของบิดาเมื่อต้องทราบว่าราชวงศ์ของตนสุ่มเสี่ยงล่มสลายอยู่มะรอมมะร่อ

เหมารู้ดีว่าน้องชายตนมิได้ต้องยาพิษหรือมีบาดแผลใดๆ ทั้งสิ้น เมื่อสองวันก่อน น้องชายของเธอยังแข็งแรงดั่งหินผาอยู่เลย “เจ้าหลงบ้าเอ๊ย! แล้วข้าจะไปทูลต่อองค์จักรพรรดิยังไงล่ะทีนี้” เหมาคร่ำครวญพร้อมกับมองไปที่หน้าตาอันซีดเผือดของน้องชาย “เจ้านี่ชอบเกะกะขวางทางข้าอยู่เรื่อย ทำตัวไร้ประโยชน์ น่ารำคาญเหมือนเคย!”

เมื่อได้ยินคำพูดที่หลุดออกจากปากของตัวเอง เธอก็เข้าใจได้ทันทีถึงความหมายที่แท้จริงของข้อเสนอที่เธอทำไว้ที่เจดีย์ซากดิบ ชายชราได้พรากน้องชายไปจากเธอแล้ว “โอ้ ก็ช่างมันปะไรซิ ไม่สำคัญเสียหน่อย” เธอพึมพำด้วยความโกรธเคืองกับอุบายอันเจ้าเล่ห์นี้ “แต่ท่านพ่อต้องตัดหัวข้าแน่ๆ!”

วันคืนล่วงผ่านไป เหล่าองครักษ์ต่างเฝ้าจับตาดูน้องชายของเธออย่างใกล้ชิด เหมามักจะนั่งเคียงข้างน้องชายภายในรถม้าอยู่บ่อยๆ ขณะออกเดินทางไปทั่วแคว้นเพื่อค้นหาทางรักษา แต่ลึกๆ ในใจเธอก็หวังว่าเขาจะหายดีดังเดิม จู่ๆ ความทรงที่แสนห่างไกลก็ผุดขึ้นมาในหัวของเธออีกครั้ง วันหนึ่ง เจ้าหลงน้อยเกือบตายจากการปกป้องพี่สาวจากวอร์การ์ที่บ้าคลั่ง แล้วมีอยู่ครั้งหนึ่งที่ทั้งสองคนเล่นพิเรนทร์แกล้งคนครัวเพื่อหวังแอบเข้าไปในครัวและขโมยลูกกวาดออกมากิน และก็มีครั้งที่หลงได้ให้ขลุ่ยไม้ไผ่เป็นของขวัญวันเกิด ซึ่งบนขลุ่ยนั้นมีรอยขีดข่วนด้วยลายมือของเด็กว่า “เหมา” สลักไว้อยู่ แล้วตอนนั้นเอง... ที่เธอรู้สึกว่าการคิดถึงน้องชายไม่เอาถ่านของตัวเองนั้นไม่ได้ทำให้เธอหงุดหงิดเหมือนทุกๆ ครั้ง “จะคนเป็นหรือคนตาย แกก็ไม่มีสิทธิ์มาพรากเขาไปจากข้า ไอ้เทพชั่ว! คืนเขามาให้ข้าเดี๋ยวนี้!” หญิงสาวกระซิบด้วยน้ำเสียงเปี่ยมอำนาจ

ยิ่งพวกเขาเข้าใกล้บ้านเกิดมากเท่าไร อาการของหลงก็ยิ่งแย่ลงเท่านั้น และนั่นยิ่งทำให้เหมาเจ็บปวดไม่แพ้กัน จนคืนหนึ่งที่กองคาราวานได้หยุดพักที่โรงแรมเล็กๆ แห่งหนึ่ง ตลอดคืนนั้น เจ้าหญิงถูกความรู้สึกหวาดกลัวหายนะที่กำลังจะเกิดขึ้นตามหลอกหลอน อะไรกัน เป็นห่วงหลงงั้นเหรอ นางเป็นห่วงด้วยงั้นเหรอ หรือนี่คือความรักกันแน่นะ “เทพแห่งความตาย ข้าไม่ยอมมอบน้องชายของข้าให้เจ้าหรอก!”

ทันใดนั้นสาวน้อยเกิดเลือดขึ้นหน้าจนขาดสติ เธอลุกขึ้น หยิบอาวุธแล้ว แล้วมุ่งตรงไปที่ห้องของน้องชายที่กำลังจะสิ้นใจ เมื่อผลักประตูออก เธอเห็นร่างในชุดคลุมสีดำปรากฏอยู่เหนือเขา เหมามีเวลาตอบสนองแค่เพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น เธอจึงกระโจนไปข้างหน้าพร้อมกับเสียบมีดเข้าใส่อกของหลง

“โง่เง่า โง่เง่าเสียจริง” เสียงที่คุ้นเคยกระซิบบอก “เจ้าสละชีพน้องชายของเจ้าด้วยตัวเอง และนั่นถือเป็นการทำลายข้อตกลงของเรา เจ้าพิชิตดินแดนพันอรุณ และทำลายเจดีย์ที่ยิ่งใหญ่ แต่เจ้าคงไม่รู้ซินะว่าตัวเองเป็นแค่เบี้ยในกระดานหมากอันแสนยิ่งใหญ่ พ่อของเจ้า ไปจนถึงปู่ และปู่ทวดของเจ้าต่างก็เคยเข้ารุกรานดินแดนของเรามานานนับศตวรรษ เรารู้ดีว่าเจ้าและน้องชายคงเดินตามรอยเท้าของบรรพบุรุษอย่างแน่นอน ผู้รับใช้ของเหล่าทวยเทพแห่งความตาย ผู้มีชีวิตไม่ยอมเป็นเหมือนเจ้า ไม่ยอมทำร้ายคนบริสุทธิ์ ข้าจะเฝ้ารอเจ้าให้มาหาอย่างอดทน เพื่อที่เจ้าจะมอบชีวิตให้กับข้า” เขาพึมพำ

“อะไรนะ!” เหมายืนอยู่เหนือร่างไร้วิญญาณของน้องชาย มองชายชราอย่างตกตะลึง

“แต่ข้าจะทำตามคำขอของเจ้า และชุบชีวิตให้กับน้องเจ้าเอง แต่ข้าจะทำตามวิธีของข้า นี่คือบทลงทัณฑ์ของเจ้า นางเจ้าหญิงหัวแข็ง การลงโทษที่เจ้าจะต้องน้อมรับ”

จู่ๆ แขนขวาของหญิงสาวก็ค่อยๆ จางหายไป ราวกับมีใครดูดสีและพลังชีวิตของแขนข้างนั้นไป ด้วยความตกใจเด็กสาวทำได้เพียงมองดูเพียงแขนที่ว่างเปล่าของเธอเต็มไปด้วยแสงที่ไหลออกมาจากร่างของน้องชาย

“เจ้าทั้งสองจะเชื่อมโยงกันโดยมิอาจแยกจากไปตลอดกาล และจะต้องทนทุกข์ทรมานแสนสาหัส ความเจ็บปวดจะยาวนานเพียงใดนั้นมันก็ขึ้นอยู่กับตัวเจ้า และอนาคตของราชวงศ์ชิงก็ฝากไว้ที่เจ้าด้วยเช่นกัน...” เมื่อพูดจบ ชายแปลกหน้าก็หายไปในความมืดมิด

เมื่อจักรพรรดิทราบเรื่องนี้ พระองค์ทรงกริ้วเป็นอย่างยิ่งและมีรับสั่งให้ตามหาตัวชายชราให้ได้โดยเร็วที่สุด ในขณะที่เหมานั้นเริ่มไตร่ตรองถึงสิ่งที่อยู่ในหัวของเธอซ้ำไปซ้ำมา เธอจึงสรุปเองได้ว่าเธอต้องเปลี่ยนแปลงอะไรบางอย่าง หญิงสาวได้ละทิ้งยศฐาบรรดาศักดิ์ และเข้าร่วมกับเหล่าผู้พิทักษ์เพื่อใฝ่หาสันติสุข และไม่คิดทำสงครามรุกรานใครอีกต่อไป

ขณะนี้หญิงสาวยืนอยู่เพียงลำพังบนยอดเขาสูงเหนือพื้นดิน เธอกระซิบกับตัวเองอย่างแผ่วเบา โดยหวังให้เสียงลอยไปตามลม “ยกโทษให้ด้วยเถิดน้องชายข้า” เบื้องหลังของเธอคือเหล่าผู้พิทักษ์ที่กำลังตั้งแคมป์อยู่ “เจ้าคือคนที่มีคุณค่ามากที่สุดในหมู่เรา ข้าทำผิดพลาดไป ข้ายอมรับ และข้าต้องชดใช้ความผิดพลาดนี้ให้จงได้”

แขนปีศาจของอดีตเจ้าหญิงเปล่งแสงกะพริบย่างแผ่วเบาราวกับตอบรับสิ่งที่เธอพูด ชิง เหมายิ้มอย่างเศร้าใจ ก่อนหันหลังกลับไปสู่แคมป์