“ผู้ชายเขาไม่ร้องไห้กันหรอกนะ!” ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่ชีวิตซึ่งเริ่มเผชิญโลกได้ไม่นานของซาโตริต้องมาคอยรับฟังประโยคนี้! แต่ตอนนี้น้ำตาของเขากลับไหลออกมาโดยไม่อาจกลั้นไว้ได้ มันไหลลงไปเป็นน้ำหล่อเลี้ยงกอหญ้าหนารกภายในสวนของโรงพยาบาล แม้ตอนนี้ซาโตริจะไม่ต้องตกเป็นเหยื่อของการถูกตำหนิติเตียนอีกต่อไป แต่ใครก็ตามที่ได้ฟังเรื่องราวของเด็กชายผิวขาวซีดผมสีดำอมฟ้าสุดยุ่งเหยิงคนนี้ คงไม่พ้นต้องเห็นใจเด็กน้อยคนนี้เป็นแน่แท้

เด็กน้อยคนนี้เป็นคนไข้ที่ต้องเข้ารับการรักษาตัวในระยะยาวที่โรงพยาบาลคาตาคิ ณ ภูเขาทางตะวันออก เรื่องราวของเขาเป็นที่ซุบซิบนินทากันในแถบนี้เมื่อหลายปีก่อน โดยสำนักข่าวท้องถิ่นรายงานเรื่องราวของเด็กน้อยไว้ว่า “พบร่างทารกนอนหนาวสั่นเคียงข้างศพจิ้งจอกสีดำในภูเขา” ไปจนถึง “เด็กน้อยกับสุนัขจิ้งจอก — เรื่องลึกลับแห่งหุบเขาตะวันออก”

เมื่อข่าวคราวสุดสะเทือนใจนี้แพร่กระจายออกไป ก็มีครอบครัวหนึ่งนึกสงสารในชะตากรรมหวังรับเด็กน้อยไปอุปการะ แม้พวกเขาจะมีความตั้งใจที่ดี แต่เรื่องราวกลับไม่เป็นไปดั่งที่พวกเขาคาดหวังไว้ เพราะเด็กน้อยเริ่มทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวดแสนสาหัส จนร้องไห้ไม่หยุดอยู่หลายวัน จากนั้นผิวของเขาก็ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีขาวราวกับหินอ่อน นอกจากนี้ที่หน้าผากและข้อมือยังมีผื่นประหลาดปรากฏขึ้น เป็นรอยสีแดงที่มีรูปร่างเหมือนสัญลักษณ์ที่ดูชั่วร้าย

จนทำให้ครอบครัวอุปถัมป์ที่มีศรัทธาต่อศาสนาอย่างแรงกล้าเกิดวิตกขึ้นมาว่าเด็กชายจะเป็นร่างประทับของปีศาจร้าย จึงหวังเขี่ยเด็กน้อยคนนี้ออกจากครอบครัวให้ได้โดยเร็วที่สุด นักบวชแห่งวัดคุราคุซึ่งเป็นวัดที่ทางครอบครัวรับเจ้าหนูน้อยมาเลี้ยง คิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ร้ายแรงอย่างยิ่ง จึงตัดสินใจว่าเจ้าหนูน้อยที่น่าสงสารต้องได้รับการรักษา จากนั้นเป็นต้นมาซาโตริจึงถูกขังไว้ในคุกใต้ดิน ต้องทนทุกข์ทรมานทั้งกายและใจ

จนท้ายที่สุดนักบวชก็ยอมรับว่าตนเองไม่มีความสามารถพอจะกำจัดปีศาจภายในร่างของเด็กชายได้ และไม่คิดใช้มาตรการรุนแรงอีกเพราะเด็กน้อยมีอาการป่วยออดๆ แอดๆ และคงจะอยู่ได้อีกไม่นาน ดังนั้นพวกผู้ใหญ่จึงจับซาโตริเข้าไปรักษาอาการป่วยระยะสุดท้ายนี้ในโรงพยาบาล โดยสิ่งที่พวกคนใจร้ายเหล่านี้เหลือไว้ให้เด็กน้อยคือการสวดภาวนาให้ครั้งสองครั้ง เสื้อผ้าไม่กี่ชุดไว้ให้เปลี่ยน และพัดซึ่งเป็นของเล่นชิ้นโปรดของเด็กชาย สุดท้ายเขาจึงได้เข้ามาอยู่ที่สถานพยาบาลคาตาคิ

เวลาล่วงเลยผ่านไปหลายปี ความเจ็บปวดของซาโตริมีแต่จะแย่ลง ยิ่งทำให้เด็กน้อยต้องจมจ่อมอยู่กับความทุกข์ทรมาน จิตใจลึกๆ ของเขาหวังเพียงแต่ได้รับการปลดปล่อยจากความเจ็บปวดนี้ไปตลอดกาล ห้องที่เขาใช้เวลาส่วนใหญ่ในการรักษาตัวนั้นเป็นห้องที่แสนว่างเปล่า ไม่มีมุมใดที่ให้ความสุขกายสบายใจแก่เด็กชายได้เลย เพราะห้องนี้มีเพียงเตียง ผนังสี่ด้าน พื้นและเพดานที่ว่างเปล่าเท่านั้น ชีวิตของเด็กชายจะมีสิ่งหนึ่งให้พอเฝ้ารอได้บ้าง เพราะเขาจะได้ออกไปสูดอากาศภายในสวนสัปดาห์ละหนึ่งครั้ง โดยเขาจะได้นอนอยู่บนเปลเพื่อรอให้พนักงานทำความสะอาดห้องของเขาให้เสร็จสิ้น

และตอนนี้เมื่อซาโตริมองขึ้นไปบนท้องฟ้าสีครามพร้อมกับรับฟังเสียงเพลงที่สุดหวานขมของเหล่าวิหคที่โผบินอยู่บนท้องฟ้าอย่างสิ้นหวัง น้ำตาของเขาก็ไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ เด็กชายฝันอยากมีอิสระเหมือนนกพวกนั้นบ้าง แต่นั่นอะไรกันน่ะ มือของเขาที่ห้อยตกลงจากเปลสัมผัสได้ถึงความรู้สึกบางอย่างอันแผ่วเบาจากใครบางคน

“สวัสดีตอนบ่ายนะ ซาโตริ” เสียงกระซิบดังขึ้นข้างหู และหางตาของเขายังสังเกตเห็นขนปุกปุยสีเข้มอยู่แวบหนึ่งด้วย “นายอยากเป็นน้องชายเราปะ”

“นะนะ... นั่นใครน่ะ” เด็กชายถามออกไปโดยลืมความโศกเศร้าไปชั่วขณะ

“เราคือพี่น้องของดวงวิญญาณที่นายดูดซับเข้าไปตอนเป็นทารก จนต้องทนทุกข์ทรมานมาตลอดหลายปีนี้ เราลบล้างความเจ็บปวดให้นายได้ แล้วจะให้รางวัลที่ต้องทนทุกข์มานานด้วย นายแค่ต้องยอมรับของขวัญชิ้นพิเศษนี้ของเรา แล้วรวมวิญญาณของนายเข้ากับพี่น้องของเรา”

“ได้ ได้เลย! นายจะแข็งแรงขึ้น ซาโตริ” เสียงของจิ้งจอกอีกตัวดังขึ้น

“เขาเลือกนายแหละ ซาโตริ หมายความว่านายคู่ควรกับของขวัญชิ้นนี้” เสียงที่สามกังวานขึ้น “นายจะกลายเป็นนักเวทที่แท้จริง!”

“ฉัน... ไม่รู้ซิ! นายจะรับดวงวิญญาณของพี่น้องกลับคืนไปก็ได้นะ ถ้านายต้องการ! ฉันไม่อยากได้! เด็กชายส่งเสียงพึมพำผ่านซอกฟัน

“จิตวิญญาณเลือกนายแล้ว ขอเพียงแค่นายต้องยอมแบ่งปันทุกอย่างโดยเท่าเทียมกัน ขอแค่แฟร์ๆ กันก็พอ!”

“เอิ่ม ไม่รู้ซิ... ดีแล้วแหละ เอางั้นก็ได้” เด็กหนุ่มผู้อ่อนแอตอบกลับอย่างเหนื่อยล้า

“เอาล่ะ เรียบร้อยแล้ว! งั้นก็ลุกขึ้นเร็วเข้า เรามีอะไรให้ทำอีกเยอะเลยนะ!”

“เร็วเข้าๆ ลุกขึ้นได้แล้ว!”

ทันใดนั้นซาโตริก็รู้สึกได้ทันทีว่าความเจ็บปวดที่เคยสะสมอยู่ในร่างกายได้หายไปหมดสิ้น เหลือเพียงความรู้สึกโล่งกายสบายใจเข้าแทนที่ แล้ว... นี่อะไรล่ะเนี่ย! ใช่แล้วตอนนี้เจ้าหนูน้อยก็มีหางจิ้งจอกสีดำฟูฟ่องด้วยเช่นกัน!

เขาค่อยทดสอบกำลังของตนด้วยการก้าวทีละก้าว จากนั้นก็วิ่งเต็มฝีเท้า กระโดดเด้งดึ๋งไปมาอยู่รอบสวนพร้อมส่งเสียงครางหงิงๆ เหมือนสุนัขตัวน้อยที่กำลังมีความสุขล้นใจ รู้สึกดีจริงๆ! ซาโตริรู้สึกมีพลังอย่างเต็มเปี่ยม เขาวิ่งแข่งกับสายลมโดยโบกพัดสุดโปรดไปด้วย ทุกครั้งที่เขาใช้หางตามองไปรอบด้าน เขามักจะเห็นจิ้งจอกสีดำแสนสวยปรากฏขึ้นเป็นครั้งคราว โดยเจ้าจิ้งจอกจะออกวิ่งเคียงข้างเด็กน้อยอย่างสง่างามผ่านป่าเขาลำเนาไพรและลับหายไป...