“ฉันสามารถมองเห็นเหล่าคนตายได้“ คือประโยคแรกที่หนูน้อยลิเรียพูดเมื่อตอนที่อยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเล็ก ๆ ที่ซ่อนตัวอยู่ในป่าบริเวณตีนเขา เธอหวาดกลัวผู้คนมาตั้งแต่สมัยที่เธอยังเป็นเด็กตัวจ้อยจนผู้ดูแลของเธอต้องสวดภาวนาในตอนกลางคืนเพื่อขจัดความกลัวของเธอ แน่นอนว่าลิเรียรู้เรื่องนี้ดี เธอเป็นเด็กที่ฉลาดและรอบรู้ เพราะแม้จะอยู่ห่างไกลแต่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าก็เต็มไปด้วยวิญญาณหลายดวงที่โดดเดี่ยว เบื่อหน่ายและอยากบอกเล่าเรื่องราวของพวกเขาให้ใครสักคนฟัง ซึ่งลิเรียน้อยก็เป็นผู้ฟังที่ดีเสมอ - เธอตระหนักได้ตั้งแต่เนิ่น ๆ ว่าการแสดงความคิดเห็นของเธอนั้นไม่มีประโยชน์เมื่อผีช่างพูดต้องการระบาย

อย่างไรก็ตาม การสวดภาวนาใด ๆ ก็ไม่สามารถปกป้องสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าและความเสียหายที่เกิดขึ้นจากการโจมตีที่ทำลายทุกสิ่งภายในวันเดียวได้ มีเพียงลิเรียเท่านั้นที่เป็นผู้รอดชีวิตที่เหลืออยู่ เธอได้รับการช่วยเหลือจากเหล่าวิญญาณเพราะพวกเขาต่างกลัวที่จะสูญเสียเพื่อนมนุษย์เพียงคนเดียวที่สามารถรับฟังและคลายเหงาให้กับพวกเขาได้ พันธสัญญาแรกของลิเรียกับวิญญาณอยู่ในรูปแบบเพลงกล่อมเด็ก ซึ่งช่วยให้เธอได้รับพลังที่เธอต้องการในการหลบภัยและเอาชีวิตรอดจากการโจมตีสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า จากวันนั้น ไม่มีใครที่สามารถดูแลเธอได้อีกต่อไปนอกจากเหล่าวิญญาณ อีกเรื่องหนึ่งที่เธอตระหนักได้ในวันนั้นคือการที่เธอจะต้องดูแลเหล่าผู้คนที่โชคร้ายกว่าเธอ รากฐานแห่งพลังของเธอในอนาคตนั้นถูกวางไว้เมื่อเธอยืนอยู่ท่ามกลางซากปรักหักพังของบ้านหลังเก่าของเธอ เพื่อปลอบประโลมเหล่าวิญญาณของผู้ดูแลในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าและเพื่อนเด็กอุปถัมภ์ของเธอ

ลิเรียคือคนทรงโดยสัญชาตญาณผู้สามารถมองเห็นและสื่อสารกับวิญญาณได้มาทั้งชีวิต แม้จะเป็นการรับใช้ แต่เหล่าวิญญาณต่างก็ทำด้วยความสมัครใจและเป็นไปตามพันธสัญญาที่พวกเขาทำไว้ร่วมกัน ข้อตกลงของพวกเขานั้นเป็นการตกลงที่มอบประโยชน์ให้ทั้งสองฝ่าย เหล่าวิญญาณจะได้ไปสู่สุขติและลิเรียก็ได้รับข้ารับใช้ผู้ซื่อสัตย์ การรับใช้ลิเรียไม่ได้ยาวนานเลยเมื่อเทียบกับการที่เหล่าวิญญาณต้องล่องลอยอย่างไร้จุดหมาย ณ โลกแห่งคนเป็นนานนับอนันต์

เหล่าวิญญาณที่ลิเรียมีพันธสัญญาด้วยนั้นสิงสถิตอยู่ในชุดเกราะของเธอ แต่ละตนต่างก็มีเรื่องราวเป็นของตัวเอง แต่พวกเขานั้นมีความปรารถนาเดียวกันคือการทำตามพันธสัญญาและปกป้องลิเรียให้ปลอดภัย

ในบางครั้งที่ลิเรียสูญเสียสมาธิ เสียงของเหล่าวิญญาณจะดังขึ้นพร้อมกับดึงสติเธอกลับมา ลิเรียพยายามแก้ไขสิ่งต่าง ๆ มากมายที่เธอคิดว่าผิดและเพื่อการนั้น เธอจึงต้องการพลัง พลังจากเหล่าวิญญาณมอบพลังชีวิตให้กับเธอ เปลี่ยนแปลงแก่นแท้ของเธออย่างน่าประหลาด พลังนี้ช่วยให้เธอช่วยเหลือผู้คน (ส่วนมากเป็นเหล่าผู้ล่วงลับ) ตามความเชี่ยวชาญของเธอ ในทางปฏิบัติแล้วพวกเขาจะสร้างสถานการณ์ที่เป็นประโยชน์ต่อเธอ

“หน้าที่“ คือความหมายกว้าง ๆ ของสิ่งที่ทำให้ลิเรียก้าวเดินต่อไป เธอรู้ว่าสิ่งที่จำเป็นในจัดการกับผู้คนคือความผ่อนปรนและความย้อนแย้งเพราะว่าเธอนั้นสามารถมองเห็นเนื้อแท้ของพวกเขาเหล่านั้นได้ เธอรู้ว่าสิ่งใดที่สำคัญกับพวกเขา บางครั้งเธอก็ได้รับคำร้องขอสุดแสนโง่เขลาที่แสดงถึงนิสัยใจจริง จะมีประโยชน์อะไรที่จะรักษา “หน้าตา“ เมื่อคุณตายไปแล้ว ใช่ไหมล่ะ? ถ้ามันไม่ยุ่งยากอะไรนัก ก็มีบ้างที่ลิเรียจะทำตามคำขอของพวกเขา

เธอเคารพสัญญาของเธอ สิ่งที่เธอเกลียดคือการเล่นไม่ซื่อและคำโกหก แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เธอเป็นคนใจดี ลิเรียเป็นนักเดินทาง บางคนอาจบอกว่าเป็นนักแสวงบุญด้วยซ้ำ และเธอรักการเดินทางอย่างมาก อย่างไรก็ตาม สุดท้ายแล้วเธอก็เป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาที่มีความสงสัย บอบบางและขี้กังวล เธอนั้นสง่างามแต่ก็ตรงไปตรงมา เย็นชาแต่ก็เห็นอกเห็นใจ บางทีเหตุผลที่เธอเป็นแบบนี้ก็เพราะเธอต้องปรับตัวให้เข้ากับวิญญาณที่สิงสถิตในชุดเกราะของเธอตลอดเวลา