“Widzę martwych ludzi“ – to były pierwsze słowa małej Lyrii, które wypowiedziała w niewielkim sierocińcu położonym w gaju u stóp łańcucha górskiego. Już od maleńkości wprawiała ludzi w takie przerażenie, że jej opiekunowie modlili się ciemną nocą, aby odgonić strach. Oczywiście Lyria zdawała sobie z tego sprawę. Wiedziała wiele rzeczy, bo mimo położenia na uboczu sierociniec był nawiedzony przez kilka samotnych duchów – samotnych, znudzonych, chcących opowiedzieć swoje historie. A Lyria była dobrą słuchaczką. Dosyć wcześnie zorientowała się, że nie ma sensu wyrażać swojej opinii, kiedy duch po prostu chce się wygadać.

Żadne modlitwy nie uchroniły jednak sierocińca i jego mieszkańców przed atakiem, do którego doszło pewnego dnia. Przeżyła jedynie Lyria, którą ocalili jej martwi przyjaciele. Za bardzo się bali, że stracą jedyną towarzyszkę. Pierwsza zawarta przez Lyrię umowa z duchem miała postać rymowanki. Rymowanka dała jej moc potrzebną do znalezienia schronienia i przetrwania ataku na sierociniec. Od tego momentu Lyrią opiekowali się już wyłącznie umarli. Tamtego dnia zrozumiała jedno: musi troszczyć się o tych, którzy mieli mniej szczęścia od niej. Fundamentem jej przyszłej mocy były tlące się ruiny byłego domu oraz pociecha dla duchów personelu sierocińca i innych dzieci.

Lyria jest medium obdarzonym wspaniałą intuicją. Przez całe życie widziała i potrafiła komunikować się z duchami. Martwi jej służą, ale robią to z własnej woli, na podstawie zawartych z nią umów. Te umowy są korzystne dla obu stron – dusze mogą w końcu w końcu za jakiś czas udać się na spoczynek, a Lyria zyskuje wierne sługi na wiele lat. Służba dla niej nie jest wcale tak długa w porównaniu z wiecznością, którą inaczej spędziłyby w świecie żywych, prawda?

Wiele dusz, z którymi Lyria zawarła umowę, mieszka w jej pancerzu. Każda ma własną historię, ale wszystkie chcą dotrzymać słowa i utrzymać ją przy życiu.

Czasami, gdy Lyria się zdekoncentruje, głosy umarłych zagłuszają jej własny i przelewają się do naszego świata. Lyria stara się pozbyć wielu rzeczy, które uznaje za złe, a do tego potrzebuje mocy. Moc umarłych napędza jej siły życiowe, przekształcając samą istotę Lyrii na dziwne sposoby. Moc pozwala jej pomagać innym (głównie martwym), w dziedzinach, w których się specjalizuje. Doskonale radzi sobie z takim wykorzystaniem sytuacji, by zyskać przewagę.

Lyrię napędza prawdziwe poczucie obowiązku. Wie, że trzeba pobłażliwości i odrobiny ironii, aby zadawać się z ludźmi, bo widziała ich prawdziwą naturę. Wie, co jest dla nich naprawdę ważne i słyszała nieroztropne żądania, które pokazały ich prawdziwe oblicza. Kiedy jest się martwym, raczej nie ma sensu dbać o pozory, prawda? Czasem Lyria spełnia te prośby, jeśli nie są dla niej zbyt problematyczne.

Szanuje umowy i nie znosi kłamstw ani oszustwa. To nie czyni z niej jednak miłej osoby. Lyria jest podróżniczką, niektórzy mogą powiedzieć – pielgrzymem. Uwielbia być w drodze. Ostatecznie jest tylko człowiekiem – ciekawskim, fatalistycznym, stoickim. Jest elegancka, ale prostolinijna, chłodna, ale współczująca. Może taka jest, bo musiała się przyzwyczaić do ciągłej obecności ogromnej ilości duchów w jej pancerzu?